La fin approche...

Bonjour à tous!

Dat is lang geleden.. De enige reden waarom ik de afgelopen maanden nog weleens op mijn blog heb gekeken is om de tijdslijn af te lezen en te weten hoelang ik hier nog zou zijn.. Maar dat is nu niet meer de moeite: nog maar 13 daagjes en ik ben alweer in Nederland! Het gaat nu echt beaucoup trop vite! Nog niet zo lang geleden betrapte ik mezelf er weleens op dat ik stiekem aan het aftellen was, de weken bestonden uit school en werken en hoewel ik dat allebei leuk vind, maakte het me vaak moe doordat het veel was, en voelde het soms best eentonig, hoewel geen enkele dag hetzelfde was.

Maar nu kan het me niet langzaam genoeg gaan, het liefst comme un escargot, om het even in het taalgebruik van dit jaar uit te drukken.

Het is zo raar om me voor te stellen dat ik over 2 weken wakker word in een hoogslaper, in pappa's logeerkamer.. Met m'n hele Paris-chambre in dozen en koffers, omdat ik geen eigen kamer heb in Nederland. Ik ben heel hard op zoek naar een kamer in Leiden, maar dat is erg moeilijk te vinden omdat ik niet in het land ben om te hospiteren. Het studentenleven, dat lijkt ook nog zo ver weg, maar het komt steeds dichterbij, 20 augustus begin ik al met de zomercursus taal- en rekenen aan de Helicon in Leiden. Ik ben begin mei toegelaten tot de opleiding en probeer vanaf april weer het hoofdrekenen van de basisschool op te halen met behulp van oude rekenboekjes van Ellis en Ninja. Op de momenten dat ik daarmee bezig ben krijg ik ook wel zin in m'n nieuwe leventje, la vie comme jeune fille au pair a été une expérience superbe, pour jamais oublier, maar een nieuw leven is in zicht en daar ben ik ook klaar voor.

Maar wat zal het wennen zijn om les enfants français niet meer elke dag te zien. Ik ben laatst gekroond tot la grande soeur. Voor mij voelt het totaal niet zo, want de band die ik met mijn zusjes heb is heel anders, maar het gaf toch een warm gevoel om door hen niet gezien te worden als iemand die er alleen maar is om voor hen te werken maar als iemand die op gelijke voet leeft.

'Il y a des moments de bonheur ultimes et des moments incertains pendant mon année comme jeune fille Au Pair à Paris'.
Hoeveel moeite ik ook heb met samenvatten, voor mij is het duidelijk dat deze zin het complete beeld geeft van hoe ik het afgelopen jaar beleefd heb. Het eerste deel van de zin maakte deel uit van een verslag dat ik schreef voor school na les vacances de printemps die ik heb doorgebracht met ma famille d'accueil sur la Côte d'Azur. Mijn lerares heeft er bij het nakijken 'bravo' bijgezet, maar ik zie het niet als een prachtige zin, maar als een zin waarin dit hele jaar verborgen ligt. Het zijn de momenten op de fiets, en in de winter vooral in de metro, waarop mijn gevoelens naar boven komen. Ik fiets regelmatig in een intense regenbui, die hier harder zijn dan ik ze ooit gevoeld heb, of onder een heerlijk ochtendzonnetje dat me helemaal opwarmt en me les bonnes mines geeft, en dat geeft le bonheur of le malheur die ik aan al mijn voorbijgangers toon. Maar hoe ik me echt voel vanbinnen besef ik op die momenten erg sterk, en dat zit vanbinnen. Renske en ik hebben het er tijdens een heerlijk avondje met wijntjes aan de Seine over gehad: 'we moeten niet zoveel denken.' Ik heb het altijd wel gehad, de eeuwige gedachtegangen, overal iets van vinden.. Maar dit jaar is het extreem, en heeft het veel invloed op m'n dagelijks leven hier. Als ik op de fiets naar school zit en voel dat vanbinnen een grote glimlach het leven tot een feestje maakt kan ik met een voldaan gevoel terugkijken op de gebeurtenissen die achter me liggen en me ontzettend verheugen op alles waar ik nog naar uit mag kijken. Als deze glimlach in mijn gedachtespinsels ontbreekt baal ik van de ochtend waarin de kinderen niet uit in hun bed wilden komen totdat ik boos werd en we moesten haasten om op tijd op school te komen, de avonden die ik op m'n kamer op facebook heb doorgebracht, het smsje van m'n gastmoeder dat ik twee uur eerder moet beginnen met werken, of het boodschappenlijstje waar zoveel op staat dat ik weet dat ik die middag weer veel te veel zal uitgeven. Dan voel ik me onrustig over het feit dat ik geen kamer kan vinden vanuit Parijs en er nog zoveel meer dingen zijn die echt op orde moeten zijn voordat ik kan gaan studeren.En wat heeft dat gevoel een grote invloed op mijn leven hier.

Sinds les vacances sur la Côte d'Azur voel ik me steeds gelukkiger. Toen ik net terug was zag ik het even niet meer zo zitten, want ik had me erg geïsoleerd gevoeld bij de familie: ze konden alles van me vragen, en toonden daarna vaak niet eens hun tevredenheid. Het was jammer dat ik er met zo'n negatief en onzeker gevoel van terugkwam, want la première semaine en vacanceswas heerlijk. Ik heb veel tijd met de kinderen op het strand doorgebracht: in maillot de bain à la plage, wat wil je nog meer in april?! Maar de tweede week beloofde mijn gastvader me een week die wat rustiger zou zijn. Dit vond ik totaal niet nodig, want ik had het erg leuk met de kinderen, en vroeg me alleen af waarom les enfantszelfs op vakantie nog zo weinig tijd met hun ouders konden doorbrengen.. Maar mijn gastvader gaf de drie jongens op voor un stage du tennis, wat inhield dat zeiedere ochtend en soms ook 's middags weg waren. M. verbleef twee weken bij les grands-parents, wat ik erg jammer vond want met haar heb ik het ontzettend leuk. 's Ochtendsmaakte ik les garçonsklaar, en daarna haalde ik mijn beste vrienden uit de schoonmaakkast: le balai, l'aspirateur, le serpillière.. Het leek alsof het huis waar we verbleven nog nooit was schoongemaakt, en dat was echt een hel met m'n stofallergie! Snuitend en snuffend was ik aan het werk, en m'n gastmoeder zat voor la télévision avec le bébé en keek toe. Toen ik met rode ogen en een rood loopneusje langsliep zei ze: 'Fais attention avec ton nez.'Dat voelde heel naar, ik moest uitkijken met m'n allergie, maar dat was onmogelijk omdat ze me wel vroeg al dat werk te doen. De tweede week telde ik af tot de dag waarop de vakantie voorbij zou zijn, terwijl ik me de eerste week heel vaak besefte dat ik zoveel geluk had dat ik en vacances was sur la belle Côte d'Azur en het even iets anders was dan het dagelijks leventje in Parijs. Deze vakantie was een kleine samenvatting voor het hele afgelopen jaar, vandaar dat ik de zin in het verslag nu ook toepasselijk vind als kernzin voor ma vie comme jeune fille Au Pair à Paris.

Hoewel het nu een veel kleinere rol speelt dan in het begin, voel ik me nog steeds op sommige momenten meer een slaaf dan een gewaardeerde Au Pair in m'n gastfamilie. Mijn gastmoeder haalt soms het maximale uit me, en ik vind dat ik daar niet altijd genoeg waardering voor terug krijg, dat is wat het voor mij het zwaarst maakt. Een paar weken geleden had ik het echt nodig om op donderdagavond met Marit te skypen omdat ik me helemaal gesloopt voelde en niet wist hoe ik nog optimaal voor de kindjes kon zorgen. Want dat hangt natuurlijk ontzettend met elkaar samen: als ik niet 100 % en pleine forme ben, zijn de kinderen veel moeilijker dan wanneer ik stevig in m'n schoenen sta, uitgerust ben en echt zin heb om er tegenaan te gaan en er helemaal voor hen kan zijn.

Er zijn ook weken dat ik het ontzettend naar m'n zin heb en dat ik genoeg heb aan vijf uur slaap per nacht omdat ik zo goed in m'n vel zit. Dan heb ik veel energie over naast school en werk om andere leuke dingen te doen. Ma belle vie à Paris wordt hier grotendeels gevormd door m'n lieve vriendinnen, de Nederlandse meisjes die ook Au Pair zijn dit jaar, en die in staat zijn met hun luisterend oor en lieve adviezen een oververmoeide en emotionele Josan tot een energiek, vrolijk meisje om te toveren die weer zin heeft in haar werk en die de eisen van de gastfamilie, en de drukte die er altijd heerst, zonder problemen aankan. In de weken dat het heel erg goed met me gaat breng ik zoveel mogelijk tijd met hen door,en maakt het me helemaal niets uit als ik heel hard over m'n gemiddelde van 40 uur werken per week heen ga. Vorige week woensdag hebben we een afscheidsavond met de meiden georganiseerd. We hebben lootjes getrokken en gedichten voor elkaar gemaakt. Deze waren allemaal zo bijzonder, de hechte vriendschap die is ontstaan was echt terug te zien was in ieder gedicht. Het was een hele mooie avond, maar nog niet echt emotioneel omdat we elkaar allemaal nog zien. Maar ik weet zeker dat het officiële 'dire au revoir' niet makkelijk wordt.. Ik hoop natuurlijk dat we elkaar veel blijven zien in Nederland, maar omdat we ons gaan verspreiden over alle hoeken van het land, wordt dat een stuk minder vanzelfsprekend als dat het nu is wanneer we elkaar zien. Twee keer per week déjeuneerde ik bijvoorbeeld na school bij Hannah, dat was altijd gezellig en het gaf me weer energie voor m'n werk, maar helaas kunnen we deze habitude niet voortzetten volgend jaar.

Als het goed met me gaat kan ik alles hebben. Twee weken geleden bijvoorbeeld: ik heb veel voor de kinderen gezorgd en in het weekend ging de familie naar een bruiloft, maar M. (bijna 2 jaar) en N. (4 jaar) bleven bij mij. Ik heb die week 64,5uur voor de kinderen gezorgd. Daarnaast heb ik examen op niveau B1 gedaan en ben daarvoor geslaagd met 85/100 punten. Dit vonden mijn lerares en ik een beetje een tegenvaller, omdat ze al een paar maanden geleden vond dat ik naar een klas met B2-niveau moest overstappen, maar ik ben gebleven omdat ik ma classe zo leuk vond en schreef thuis extra brieven en verslagen die mijn lerares vervolgens nakeek, zodat ik toch op m'n eigen niveau werkte. Volgens mijn lerares heb ik in mijn examenà cause du stress niet het'niveau supérieur'laten zien wat volgens haar in de les wel naar voren komt, Maar desalniettemin ben ik tevreden met het feit dat ik geslaagd ben, en kijk ik er naar uit om over 4 weken in Nederland mijn diploma met de post te mogen ontvangen. Daarnaast heb ik vorige week m'n vierde certificaat gekregen waar ik erg blij mee ben en daarmee mon cours françaismet een tevreden gevoelafgesloten. Ik ben begonnen op niveau A2 in september, en nu is m'n huidige niveau B2. Het is heerlijk om echt alles te kunnen zeggen in een taal wat je maar wilt, al maak ik, zeker als ik moe ben, nog wel van tijd tot tijd grammaticale fouten. Het duurde maar een paar maandjes en toen kon ik me al wel redden in het Frans, maar nu vind ik het echt heel erg leuk om Frans te spreken en soms verkies ik het zelfs boven het Nederlands. Met Eva en Katinka, twee Nederlandse vriendinnetjes, spreek ik af en toe Frans, en met de andere meisjes zijn het vooral Franse woorden die door Nederlandse zinnen verweven zijn, of franse werkwoorden die verbogen zijn en zo onderdeel uitmaken van een Nederlandse zin: 'Zullen we ons morgen promeneren in Quartier Latin?' (Se promener = wandelen).Ook grapjes in gesprekken zijn veel makkelijker dan in het begin, zoals gisteren met een kok en vaak in lessupermarchés etc.,aan het begin van het jaar liet ik dat allemaal langs me heen gaan, want ik begreep het niet echt, en nu kan ik er gewoon op een spontane manier een weerwoord op geven. Ik vind het niet moeilijk om te bedenken wat ik het meest ga missen als ik terug ben in Nederland: LE FRANÇAIS! Ik zou het erg leuk vinden om het bij te kunnen houden door bijvoorbeeld bijlessen Frans te geven. Dus als iemand nog iemand kent die wel wat hulp zou willen krijgen bij het frans, ik hoor het graag...;) Apprendre le français gedurende een jaar in La France heeft ook een erg nadelige kant.. Ik ben niet meer in staat Engelse of Duitse woorden te vinden om een gesprek in deze talen te voeren. Het Duits, dat voor mij nooit een probleem is geweest, is net als het Engels een taal geworden die ik nog steeds goed begrijp, maar spreken is helaas onmogelijk, dus ik hoop dat ik dat zo snel mogelijk weer op kan halen als ik terug ben.

Naast m'n cours langue die ik twee keer per week volgde, en één keer per week Laboratoire Phonetique om aan m'n uitspraak te werken, ging ik op vrijdag naarla Conference 'des Contes'. Dat waren iedere keer weer m'n favoriete uurtjes van de week: franse sprookjes lezen en de moraal voor zowel volwassenen als kinderen eruit halen, hun opzet behandelen, de betekenis ontrafelen en de plaats toekennen die ze in ons dagelijks leven hebben gekregen. Echt, iets mooiers hadÉcole France Langue niet voor mij kunnen bedenken!

Genoeg over school, je vais bien dormir,want ik ben best moe na vandaag. Ik werd gevraagd door vrienden van mijn gastfamilie, waar ik al eerder heb opgepast, voor faire du babysitting à la communité. Dit leek me leuk en ik heb weer een volle dag ervaring opgedaan met kinderen van alle leeftijden en hele verschillende karakters. Het regende helaas heel hard, waardoor we met 58 kinderen en verschillende babysitters een groot deel van de dag verplicht binnen moesten doorbrengen, een goede oefening voor het creatieve brein want er was geen speelgoed, maar we hebben in kleine zaaltjes zoveel mogelijk verschillende spelletjes gedaan, zoals: 'Je pars en vacances et je rapporte..' avec les grands, et 'la bombe' avec les petits. We probeerden een spel zolang mogelijk vol te houden, maar op een gegeven moment moest de energie er weer uit en vonden een aantal kinderen het een leuker spel om over, onder en het liefst zelfs door de tafels en stoelen heen te rennen. Al met al een vermoeiend, maar geslaagd dagje, want het was een bijeenkomst van de kerk en daarbij horen natuurlijk bepaalde gebruiken die ik wel meekrijg bij het gezin, maar waar ik nu echt aan meedeed en waar ik even middenin zat.

Nu mijn school voorbij is, is het wel alsof er een deel van m'n drukke planning van m'n schouders is gevallen. Aankomend weekend gaat mijn gastfamilie weer naar un mariage maar ik vind het helemaal geen probleem om voor N. en M. te zorgen. Ik hoop dat het een heerlijk, gezellig weekendje wordt, comme le week-end dernier, toen was ik helemaal vanuit de rol van Au Pairslaafje in de mammarol gestapt, we hebben leuke dingen gedaan, we hadden overal tijd voor en ik bepaalde helemaal hoe de dagen eruit kwamen te zien. Dat beviel me wel;)

Ik ga mijn Paris-lit opzoeken, zodat ik morgen weer en pleine forme om 07h30 het appartement van la famille binnenstap om te werken. Ik hoop nog zoveel mogelijk te kunnen genieten van al het moois wat dit leventje te bieden heeft, maar ik kijk er ook naar uit dat volgende week donderdag mijn lieve vriendje voor komt rijden om me op te halen, en ik iedereen in Nederland weer om me heen zal hebben! Vanaf 10 juli ben ik weer helemaal klaar om op te passen en Hollande, het lijkt me superleuk om weer voor m'n Nederlandse oppaskindjes te zorgen, dus als iemand nog eendagje/avondje zonder oppas zit:ik wil het erg graag doen!

À bientôt !

La belle vie à Paris

Bonjour à tous!

Al twee maanden lang beëindig ik regelmatig mijn tweets die ik verstuur op twitter met de hashtag #lavieàParis, en als ik iets tweet wat mijn leven hier echt nog rooskleuriger heeft gemaakt luidt de hashtag: #labellevieàParis, of zelfs #latrèsbellevieàParis. De inhoud van deze hashtags is de grootste aanleiding voor dit nieuwe reisverslag, aangezien er nog nooit een reden voor mij is geweest om m'n tweet te eindigen met: #lavietrèsdûràParis, voor de bèta-mensen onder jullie: (hetzwareleveninParijs), vond ik het wel eens tijd voor een nieuw verslag, vol positieve elementen uit m'n heerlijke leventje hier!

Maar waar moet ik beginnen? Er is zo ontzettend veel veranderd sinds ik 2,5 maand geleden m'n vorige gezin heb verlaten! Inmiddels ben ik iets langer bij m'n nieuwe gezin dan ik bij m'n oude gezin ben geweest maar het voelt veel korter... doordat de dagen snel gaan en ik van elke nieuwe dag kan genieten! Er zijn heel veel emoties van m'n schouders gevallen: verdriet, angst, moeheid, onbegrip en onmacht. Dat deze emoties ingeruild zijn voor een fikse dosis positieve energie laat mij elke dag weer met een positieve instelling wakker worden en de dag beleven en pleine forme. Deze grote emotionele verandering is iets wat nog steeds een heerlijk gevoel geeft en een hele grote bevestiging is dat het de juiste beslissing was om van gezin te veranderen.
Nu klinkt het natuurlijk allemaal wel heel rooskleurig.. Maar het dagelijks leven gaat hier ook gewoon zijn gangetje, ik vind het erg fijn om nu een vast ritme te hebben, en na twee maanden echt te kunnen zeggen dat ik wel weet hoe het er in dit gezin over het algemeen aan toegaat, en de juiste benaderingsmethode voor elk kind wordt steeds duidelijker zichtbaar en is steeds makkelijker toe te passen. Want dat is wel een feit, ik ben er heel erg op vooruit gegaan, maar toch gaat niet alles vanzelf dans ma vie comme jeune fille Au Pair.
Ik zorg tussen de 35 en 40 uur per week voor de kindjes, en heb daarnaast op dinsdag en zaterdagfaire du babysitting. Dan ben ik 's avonds alleen met de vier kinderen. En generalhoudt dit in: avondeten, even spelen, naar bed brengen en zorgen dat het huis opgeruimd is. Deze avonden, en vooral de zaterdagavond, zie ik wel als quality time met de kinderen, want pendant la journéeis mijn gastmoederaltijd in huis en geeft ze mij veel opdrachten, voornamelijk huishoudelijk werk zoals de was, koken, boodschappen doen, kamers opruimen..en daarnaast ziet ze alles wat ik doe en wijst me ook meteen op iets wat ik (nog) niet gedaan heb of niet helemaal volgens haar ideeën. De invulling van het werk dat ik hier doe is dus echt heel anders dan het oppassen in Nederland, en dat heeft vooral te maken met de tijd die ik doorbreng met de kinderen en de vrijheid die ik heb in de invulling van mijn werkuren. Ik wist dat het erbij hoorde, maar vind het huishoudelijke gedeelte in dit gezin wel veel. Ik vond het heerlijk dat mijn gastmoedergisteren naar de dokter moest waardoor ik 's middags en 's avonds in m'n eentje voor de kinderen heb gezorgd. Aan de andere kant is het ook wel goed dat ze er normaal gesproken wel is, want het ging minder georganiseerd dan wanneer zij ook in huis is en het was lastig om ook nog de was te doen en te koken naast de zorg voor de vier kinderen...
Maar die verantwoordelijkheid die ik heb tijdens zo'n dag, en tijdens m'n oppasavondjes, vind ik heel leuk, dan voel ik me echt veel meer een mamma en geen hulpje van de moeder.
De kindjes zijn echt très adorable, het is zo leuk dat ze allevier zo verschillend zijn en allemaal in een andere leeftijdsfase zitten waardoor ze hun eigen typische gedragsuitingen hebben. Ik zorg voor een meisje van één, en drie jongens van net vier, bijna zes, en zeven. Over ongeveer een maand wordt het vijfde kindje geboren, erg spannend! Mijn gastmoederwaarschuwt me regelmatig dat het vanaf dan echt zwaar gaat worden, dus ik word goed voorbereid op wat er komen gaat, en ben blij dat ik de eerste 3 maanden samen met haar voor de kinderen zorg. Daardoor weet ik nu hoe alles in z'n werk gaat en heb ik haar steeds minder hard nodig. Het is de bedoeling dat zij zich heel veel kan gaan richten op de baby en ik de verantwoordelijkheid heb voor de andere vier.. Ik ben benieuwd hoe dat gaat.. Ik kijk er naar uit, maar zie er ook wel tegenop. Aan de ene kant lijkt het me heerlijk als zij ook iets anders aan haar hoofd heeft zodat ze mij wat minder in de gaten houdt en ik minder opdrachten krijg en meer zelf de dag mag invullen. Aan de andere kant kan ik in deze situatie vaak snel met mijn vragen bij haar terecht en grijpt ze meteen (soms te snel naar mijn idee) in als er even iets niet goed gaat.

Tegen mij en de kinderenis mijn gastmoedervaak heel direct, dit geeft ze zelf ook toe en ik kan het haar ook niet kwalijk nemen. Ze werkt niet en mist daardoor natuurlijk wel veel contact met anderen. Daarnaast hebben de kinderen ook duidelijkheid nodig, en ik ben daar minder goed in. Als het jongetje van 4 zich niet wil aankleden, dan schopt en slaat hij me, en de ouders kunnen daarmee omgaan en die krijgen het met streng toespreken en soms enige hardhandigheid voor elkaar om hem redelijk snel rustig te krijgen. Ik wil dit zelf niet doen op deze manier en dat vragen ze gelukkig ook niet van me, maar daardoor duurt het wel langer, en zijn er ook nog drie andere kinderen die aandacht nodig hebben, dus qua organisatie heb ik het niet altijd even goed in de hand.
Dit brengt mij op het cultuurverschil dat ik het meest ervaar als een voor mij moeilijk deel van ma vie à Paris:de mentaliteit. Wat ik bij m'n vorige gezin heb ervaren, zie ik hier ook terug, maar dan vele malen minder heftig. In dit gezin worden de kinderen gewoon echt op z'n frans opgevoed, en ik vind dat er een groot verschil zit in de Franse en Nederlandse gewoontes en manieren van kinderen grootbrengen. Zelf ben ik erg blij dat ik in Nederland ben opgevoed, en dat besef ik elke keer dat ik in Nederland ben weer des te meer! In Parijs is welvaart erg belangrijk, en het salaris en de arbeidsuren van iemand bepalen dus voor een heel groot deel de mate van waardering door zijn omgeving. Ik heb het gevoel dat dit in Nederland veel minder een rol speelt, in ieder geval in de omgeving waar ik in opgegroeid ben. Veel tijd en uitgebreide zorg voor de kinderen is in mijn ogen nog veel belangrijker dan een goedbetaalde baan van 09.00 uur tot 19.00 uur, of dagen die nog langer zijn. Want dat is normaal in Parijs, en dat is terug te zien in de opvoeding van de kinderen. Natuurlijk, wat ik nu schrijf geldt niet voor alle gezinnen in Parijs. We hebben het hier op school over gehad, maar ik volg een talencursus met ongeveer zestien andere au pairs en één waterpolo speler, dus dit is natuurlijk wel een bepaald wereldje. Maar ook de lerares geeft toe dat dit niet alleen voor onze gezinnen geldt maar, zeker in Parijs, een algemeen bekend feit is. Het is zelfs zo erg dat de vrouw des huizes gezien wordt als nul, dus niets waard is, als ze alleen voor haar kinderen zorgt en daarnaast geen fulltime baan heeft. Een voorbeeld van zo'n française is mijn gastmoeder,maar dit is voor mij alleen maar logisch. Als zij net als mijn gastvadereen fulltime baan had lijkt het me onmogelijk om zoveel kinderen te hebben en hen grotendeels zelf groot te brengen.

Zoals ik al schreef vind ik het ontzettend leuk dat de kinderen waar ik voor zorg allemaal in een andere levensfase zitten. Ik heb dan ook met allevier een hele andere band. Er zijn bepaalde dingen die steeds terugkeren tussen mij en de kinderen. Dat ik zo snel een sterke, persoonlijke band met ze heb opgebouwd, is echt iets wat ik heel erg waardeer aan ma vie comme jeune fille Au Pair.

Zo heb ik bijvoorbeeld met het meisje van één bepaalde grapjes die zich elke dag weer op het aankleedkussen herhalen. Bij elk truitje dat ik bij haar aan- of uittrek vraag ik haar:
'Elle est où, ta main?' En dan begint ze te lachen en probeert zo snel mogelijk haar arm door de mouwen te steken zodat ze kan zwaaien met haar handje die uit haar mouw tevoorschijn komt.
Dan zeg ik altijd: 'Aaah, elle est là, ta main! Coucou ta main!'
En dat herhaalt ze altijd: 'Coucou, ma main!'
Ze heeft een hele grote knuffellap, son dodo, (spreek uit: doedoe), en daar verstop ik me heel vaak achter en zeg: 'Coucou M. (naam van het meisje)', en dan zegt zij altijd: 'Coucou Josiane!' En dan kom ik tevoorschijn!
Gisteren zei mijn gastmoederdat M. nu ook merci kan zeggen, met mijn accent. Dat is natuurlijk eigenlijk heel logisch, ik praat heel veel tegen haar, en bij M. gaat het brabbelen nu echt over in kleine zinnetjes, dus ze neemt alles heel snel over wat in haar omgeving gezegd wordt, en dus ook mon accent hollandais.

Het jongetje van vier, N.,heeft een heel sterk karakter. Als broertje van twee jongens wil hij graag op hen lijken en gedraagt zich zoveel mogelijk zoals zij. Daardoorheen schemert het kleine hartje en het kinderlijke dat hij nog heel erg in zich heeft. Ik vind het het leukste aan hem dat het per situatie verschilt hoe hij zich gedraagt, maar dit maakt het soms moeilijk hem te benaderen, omdat zijn reactie moeilijk in te schatten is.
Als we naar school lopen praat hij de hele weg aan één stuk door. Hij vertelt hele verhalen over het weer, en waarom het zo belangrijk is dat we op tijd van huis weggaan. Ook over zijn moeder die bijna altijd ziek is, maar dat vindt hij logisch want ze heeft 4 kinderen en de 5e komt bijna, dus dat is zwaar. Dan denk ik altijd: kind, maak je niet zoveel zorgen en houd je maar wat minder bezig met grote mensenzaken! Je bent net vier!
Maar eergisteren was zijn verjaardagsfeestje, en toen was hij weer echt een opgewonden kind, dat heel veel energie had, al zijn speelgoed op de grond door elkaar gooide en door het huis rende. Het leek echt alsof hij even niet meer wist hoe hij zich moest gedragen. Zijn vriendjes waren veel rustiger en die zeiden tegen mij: 'J'ai peur pour lui' . Hij maakte ze dus zelfs bang met zijn uitgelaten gedrag, en ik heb geprobeerd maskers te knippen, un-deux-trois-soleil!' (Annamaria-Koekoek) met ze te spelen en een spel te spelen met de dieren die hij net gekregen had. Het werkte niet, want er was niets waarmee ik hem kon bereiken. Totdat ik het heel realistisch ging maken en in bed ging liggen met 2 dikke kussens onder m'n vestje. Ik zei: 'Regarde, mama loup est enceinte! Le bébé va arriver bientôt!' En dat werkte. N. nam de leiding en zei tegen de anderen dat ze mijn kinderen waren en hij was 'mon chéri', en samen zouden ze zorgen dat de baby heel goed ter wereld zou komen. N. dook meteen naast mij zijn bedje in, want hij moest goed slapen zodat hij de volgende dag op jacht kon om een overheerlijke 'cochon' voor de baby te vangen. En daarin zag ik weer zijn volwassen, slimme kant. Hij werd weer rustiger omdat we nu echt iets deden, en vanaf toen ging het eigenlijk heel goed. Totdat mijn gastmoederbinnenkwam, de ravage zag van het speelgoed dat hij omgegooid had en dat ik nog niet had opgeruimd, en iedereen tot de orde riep: 'Josiane, tu vas ranger cette chambre maintenant, ça ne va pas comme ça.' En ik dacht: 'Ja mamma', als een klein kind die uit haar spel wordt gehaald. Ik moest weer aan het 'werk' en daar had ze ook gelijk in, want het speelgoed lag overal dus het opruimen was niet een heel slecht idee...
Die avond was hij ontzettend moe maar tevreden na zijn feestje, alle energie was eruit en toen werd hij echt weer het lieve jongetje dat toch echt jonger is dan hij zich voordoet. Met het licht nog aan viel hij in slaap. Vaak als ik faire du babysitting heb mag hij op zaterdagavond iets langer opblijven dan de rest, omdat hij dan 's middags slaapt. Als zijn broers al slapen is hij ook vaak het lieve, kleine jongetje dat wil dat ik bij hem in bed kom slapen en nooooit meer naar m'n eigen kamer ga. Hij is heel erg lief, en zeker als ik tijd heb om iets met hem alleen doen is dat ontzettend leuk.

Het volgende kind dat ook een heel typisch, eigen karakter heeft is P., hij wordt volgende week 6 jaar, en vindt bepaalde dingen of héél leuk, of helemaal niet. Als dat laatste het geval is doet hij het ook echt niet, en hij is master in het spelen van een Oost-Indisch dove, dus dan hoort hij je voor het gemak ook gewoon niet als je iets vraagt wat betrekking heeft op iets waar hij geen zin in heeft. Hij houdt heel erg van spelletjes, dus als ik daar de tijd voor heb is dat erg leuk om met hem te doen. Vaak is hij een beetje sneaky, dus pakt hij iets uit de keuken terwijl hij weet dat het niet mag. Als ik hem dan kan betrappen kijkt hij me aan met onschuldige, glinsterende oogjes en kan ik bijna niet meer 'boos' worden, vaak is het dan met een grapje klaar en geef ik hem eventjes wat extra aandacht, want ik heb het gevoel dat hij thuis wel wat meer aandacht verdiend. Hij zit in de ingewikkelde leeftijdsfase dat hij veel zelf kan, maar ook nog wel jong is, dus wel behoefte heeft aan aandacht en liefde, al vraagt hij daar soms op een moeilijke manier om. Ik vind het de moeilijkste van de vier, maar als ik met hem alleen ben en de tijd voor hem heb is hij altijd erg behulpzaam en is het leuk om iets samen met hem te doen.

De oudste is G. van zeven. Bij hem moet ik mezelf er vaak aan herinneren dat hij niet mijn leeftijd heeft. Hij praat en gedraagt zich erg oud en verstandig, en dat is heel leuk, maar ik vind dat mijn gastmoederdat gedrag wel iets teveel toejuicht. Hij krijgt niet de mogelijkheid om kind te zijn, behalve als we in het park spelen, en dat vind ik jammer. Een voorbeeld waarbij ik dit verschijnsel weer zo ervaren heb, deed zich afgelopen week voor. Ik moest heel veel boodschappen doen en hij vroeg aan mijn gastmoederof hij mee mocht. Hier kwam helaas niets van in, want ze zei dat ze zijn hulp in huis nodig had. Toen hij vroeg wat hij dan moest doen, kon ze even niets bedenken en zei ze dat hij dan maar huiswerk moest gaan maken. Dit had hij al af voor de rest van de week, maar er was geen discussie mogelijk. Ze zei: 'On laisse Josiane faire des courses tranquille'.Ik had helemaal geen behoefte om 'rustig' boodschappen te doen, ik vind het juist altijd zo jammer dat ik zo weinig tijd met de kinderen door kan brengen, dus had graag met G. willen gaan, maar ik weet inmiddels dat als een française iets bepaalt, er dan ook geen andere mogelijkheid is. Tant-pis pour moi et G..
Op woensdagavond haal ik G. altijd op van catéchisme , het is een streng Katholieke familie, vandaar ook de vele kinderen, en de kinderen zijn op woensdag vrij van school, maar G. gaat dan de hele dag naar catéchisme. De kerk waar hij verblijft bevindt zich op een halfuur afstand met de metro vanaf huis en dat is altijd echt 'notre demi-heure ensemble'. Hij praat veel en is vaak vrolijk, en het lijkt alsof het een band schept dat wij allebei de oudste zijn thuis. We hebben het vaak over hoe dat is, al heeft het feit dat hij de oudste is voor hem een veel grotere impact op zijn leven dan in mijn geval. In de metro wil ik soms toch een beetje het kind in hem naar boven brengen met het spelletje: 'Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet.' Dit doen we een halfuur lang, en soms kiezen we als voorwerp ook iets dat iemand draagt, en dan is het dus de bedoeling dat het zo snel mogelijk geraden wordt voordat diegene uit de metro stapt, erg leuk!
Vanaf het metrostation mag hij bij mij achterop de fiets naar huis, dat vindt hij heel speciaal en hij vertelt hij ook elke week weer vol trots aan mijn gastmoederdat hij weer achterop mocht, comme un hollandais.

Het fietsen vind ik hier ontzettend leuk. Ik ben één keer naar school gefietst, met gevaar voor eigen leven langs la Tour Eiffel, over 4 baansrotondes en langs l'Arc de Triomphe. In mijn klas ben ik de enige hollandaise en ik sta er dan ook om bekend dat ik overal op de fiets heen ga. In Nederland was dat zo'n normale gewoonte, en hier vindt iedereen dat erg bijzonder. Ik haal M. op van de crèche à vélo, ik heb een achterstoeltje voor haar op m'n fiets, en ga altijd fietsend naar de metro, boodschappen doen of een kind bij een vriendje ophalen.

Dit was une grande histoire sur mon travail, maar natuurlijk is daarmee ma vie à Paris nog niet compleet. Ik ga drie dagen per week naar m'n talencursus, als de kinderen op school zitten. Ik heb 2 keer per week 'Cours langue français' en 1 keer per week 'Histoire de l'art française' . Daarnaast ga ik vanaf maandag 'Laboratoire Phonétique' erbij doen, een privéles 'klankleer'. Ik wil erg graag van m'n accent hollandais af en niet meer 'benedicTION' uitspreken op de manier zoals wij in het Nederlands 'staTION' zeggen.
M'n school vind ik ontzettend leuk, dit tweede trimester gaat zoveel beter dan het eerste doordat ik nu ik bij dit nieuwe gezin ben en echt de tijd en de energie heb voor school, naast m'n werk. Doordat ik andere werkuren heb in dit gezin dan bij m'n vorige famille heb ik m'n lesrooster gewijzigd en volg dus andere uren in een nieuwe klas. La classeis ontzettend gezellig, en we krijgen beaucoup de devoirs de grammaire, doordat we daar in de les niet aan toe komen omdat we zoveel groepsgesprekken en discussies hebben. De lerares juicht dit alleen maar toe, en ik vind het ook fijn, want het is zo leuk en leerzaam om veel te praten met andere nationaliteiten en cultuurverschillen uit te wisselen.

Ik doe erg veel leuke dingen in Parijs met les jeunes filles Au Pairs Hollandaises. Het is jammer dat het nu te koud is om lekker met een baguette in een park te zitten, maar vanavond gaan we weer uit, 3 x raden waar... Ik ben er nog nooit geweest, dus vind dat het vanavond wel mag, we gaan naar café 'Klein Holland'. Verder hebben we ons vaste avondje Pop-In op zondagavond, dit is een Open Podiumavond, met franse amateurmuzikanten die allemaal twee nummers spelen, très amusant! Op maandagavond gaan we naar café Le piano Vache, waar dan altijd jazz-muziek gespeeld wordt. We hebben een Au Pair facebook pour les jeunes filles Au Pairs hollandaiseswaar mensen met ideeën hun plannen op plaatsen, zo is eigenlijk elk weekend gevuld met leuke activiteiten.. In mijn klas heb ik de Open Podiumavond in het Pop-In café aangeraden, en meteen vroegen een aantal meisjes of ze zondag met me mee konden. Ik heb er heel veel zin in om er met hen heen te gaan, ik vind het erg leuk iets te ondernemen met deze andere nationaliteiten. Nu iedereen goed frans spreekt ligt de communicatiedrempel veel lager dan in het begin van het jaar, en het is erg leuk om samen dingen te doen en cultuurverschillen te ontdekken.

Wat me elke dag weer très heureuse maakt sinds de gezinsverandering is ma chambre de bonne. Ik woon op -1, en ma famille d'accueil op de derde etage in hetzelfde appartementencomplex. Ik ben zo blij met m'n kamer en het voelt helemaal als mijn huisje. Het is echt heerlijk om na school even lekker thee en tosties te maken in m'n keukentje en te lunchen aan de mooie, grote tafel die ik van lieve buren heb gekregen, merci beaucoup, ook voor de lamp! Ook veel dank aan de vriend van mamma van wie ik twee fijne stoelen heb gekregen. Dit luxe interieur zorgt voor fijne momenten waarop ik even nieuwe energie op kan doen voor de uren die ik daarna weer doorbreng bij la famille, en waar me weer een volle planning en veel drukte te wachten staat. 's Avonds ervaar ik hetzelfde, als ik klaar ben met werken en geen activiteit voor de avond gepland heb, maak ik huiswerk in m'n kamer en onderhoud ondertussen m'n sociale contacten in la Hollande,met dank aan m'n allerbeste vriend: mon ordinateur.

Inmiddels geeft l'heure aan dat het bijna tijd is om les enfants uit school te halen, en omdat ik ook mijn belangrijkste ervaringen vermeld heb, beëindig ik dan bij deze mijn eerste twee maanden zwart-op-wit, bij la nouvelle famille à Paris.Ik vind het ontzettend leuk dat ik nog zoveel contact met Nederland heb via Skype en hoop dat deze conversaties zich ook tijdens de 5 maanden die ik nu nog voor me heb zullen voortzetten. Van 24 tot 27 februari ben ik weer een weekendje thuis, voor een noodzakelijk bezoek aan de orthodontist en om weer even lekker te genieten van m'n familie, vriendje en vriendinnetjes! Ik vind het een duur grapje en was graag hier naar de orthodontist gegaan als er plaats voor me was geweest. Deze dagelijkse zoektocht leverde wel leuke ontmoetingen op met lieve vieille dames in de orthodontisten- en tandartsgebouwen, die me heel graag wilden helpen en complimenten maakten over hoe ik me hier zo zelfstandig red en over het niveau van mijn frans. Helaas werden deze bejubelingen tijdens één bezoek weer flink de kop ingedrukt door een Turkse vrouw aan de balie, die er iemand bij riep omdat ze me niet goed kon verstaan.. Dommage.. Toch ben ik tijdens dat bezoek in de orthodontistenstoel beland, want gelukkig was het gesprek met de orthodontiste zelf gewoon vloeiend, maar helaas werd het plaatsen van een nieuw draadje achter m'n tanden: 'un fil de contention dentaire', niet als een spoedbehandeling gezien dus kon ze me niet helpen.Nu heb ik me er bij neergelegd dat het hier onmogelijk is vanwege de maandenlange wachtrijen, en nu ik een afspraak bij m'n vertrouwde orthodontist in Zutphen gemaakt heb en m'n reis heb geboekt kan ik er wel echt naar uitkijken om weer een weekend naar la Hollande te gaan. Want dat zal toch altijd zo blijven, hoe fijn ik het hier ook heb, een deel van mij blijft altijd in Nederland, want dat is gewoon 'thuis!' <3

À la prochaine fois!

Toute l'histoire...

Bonjour à tous!

'Al vanaf het begin heb ik me niet op m'n gemak gevoeld in m'n gezin en dit kwam grotendeels doordat ik het met m'n gastmoeder echt niet kon vinden en ik haar omgang met de kinderen ook heel vreemd vond.. Na 3 weken besefte ik dat echt, en sinds die tijd is het gevoel steeds sterker geworden.. Het beginnersenthousiasme van de eerste weken maakte vanaf dat moment steeds meer plaats voor moeheid, teleurstelling, onzekerheid, verdriet en boosheid..'

Dit is een korte samenvatting van gevoelens, ja ik kan het wel, na m'n laatste blog, dat ik veel te lang geleden geschreven heb. Voor mij is dat laatste verhaal de afgelopen maand echt een houvast geweest. Sinds de avond dat ik dat verhaal plaatste is er erg veel gebeurd, niet met één pen te beschrijven want zoveel inkt zou deze niet bevatten. Gelukkig kan mijn laptop heel wat kantjes achter elkaar plaatsen. Dus tijd om een nieuw verhaal te typen! Het wordt serieus, het wordt lang, en de leuke Franse woordjes ontbreken dit keer, want mij bezorgt het terugdenken aan de situatie nog steeds een brok in m'n keel en natte oogjes. Wat ik die avond geschreven heb, heb ik regelmatig doorgelezen en vergeleken met hoe ik me voelde in de situatie op dat moment dat ik het teruglas. Hierbij merkte ik dat er vele positieve dingen waren, maar alles wat zich in huis afspeelde en te maken had met de gastouders werd voor mij steeds moeilijker en ik kon de negatieve sfeer die er hing binnen de familie en tussen mij en de gastouders steeds slechter verdragen.

Vanaf 22 oktober tot 2 november ben ik met de kinderen op vakantie gegaan naar de Côte d'Azur, hier verbleven we bij hun grootouders. De ouders waren in die tijd zelf op vakantie, terwijl ze me verteld hadden dat ze gewoon moesten werken.. Dat was een typisch ding, dat ik het gevoel had dat er altijd halve waarheden over tafel gingen en dat dingen achter andermans rug om besproken werden.
Bij de grootouders heb ik een geweldige tijd gehad! Het contrast wat ik tijdens deze vakantie gevoeld heb was zo groot, dat het daarna allemaal erg snel is gegaan, zelfs zo snel dat ik zelf niet eens goed besefte of ik alles wel goed aanpakte, meer mensen op de hoogte moest stellen of dingen (langer) had moeten verzwijgen.
Ik voelde me erg thuis bij de grootouders, zij hebben zelf erg veel Au Pairs in huis gehad. Al snel merkte de grootmoeder dat ik me ontzettend op m'n gemak voelde en zo gelukkig was op deze plek. Er waren veel dingen die voor hen vanzelfsprekend waren maar waar ik echt heel veel energie en dankbaarheid uit heb gehaald. Voorbeelden hiervan zijn dat ze vonden dat ik wel echt genoeg moest eten, ik mocht zelf iets pakken als ik honger had en ik mocht zoveel koken voor mezelf en de kinderen dat ik zelf ook echt genoeg gegeten had. Deze periode was de enige waarin niet al m'n geld dat ik verdiende opging aan mijn eigen eten, want in mijn gezin was niet veel in huis.. Ik stelde wel vaak voor om boodschappen te doen maar m'n gastmoeder zei altijd dat zij het die dag wel zou doen en 's avonds kwam ze weer laat thuis, met lege handen omdat ze er geen tijd voor had gehad.. Ik heb bij de grootouders elke dag 15 uur voor de kinderen gezorgd en ze hebben ook bij me in bed geslapen omdat ze bang waren in hun eigen bed, ik heb zo'n hechte band met de kinderen opgebouwd daar, dat het ook helemaal niet als ‘werken' voelde, al namen de kinderen m'n hele dag in beslag. Ik ging net zo laat naar bed als in Nanterre, maar ik had zoveel meer energie tijdens deze 1,5 week, doordat ik me op m'n gemak voelde, van alles kon genieten en niet meer constant honger had.
Op een avond was ik in gesprek met de grootmoeder en vertelde ze me dat ze een vermoeden had dat de kinderen door hun ouders geslagen werden. Ze vroeg mij of dit waar was en ineens kon ik de tranen niet meer binnenhouden. Dit vond ik namelijk het ergste wat er in huis gebeurde, ik draaide me altijd om als ik het hoorde, altijd 3 klappen op de blote billen.. En als ik daarna een luier ging verschonen zag ik echt dat ze rood waren. Ik heb het alleen maar gezien van m'n gastmoeder, m'n gastvader had gelukkig veel meer geduld dan zij. Maar op alle momenten dat ze met de kinderen bezig was maar eigenlijk geen tijd voor ze had deed het slaan zich voor, bij kleine incidenten zoals dat de kinderen niet op het potje wilden. Ik heb iedere dag erg veel tijd gestoken in het zindelijk maken van de kinderen, maar ook daar hechtten de ouders niet veel waarde aan.
Des te meer genoot ik tijdens de vakantie bij de grootouders van het feit dat ik in plaats van 4 keer per dag, 1 keer per 4 dagen een droge broek aan hoefde te trekken na een ongelukje. In situaties als deze merkte ik dat de kinderen zich ook veel meer op hun gemak voelden bij de grootouders, ze waren veel meer ontspannen dan thuis en gaven uiteindelijk zelfs zelf aan dat ze au toilet moesten. Dat had ik in Nanterre nog niet meegemaakt!
Nadat ik de grootmoeder had verteld dat haar vermoeden juist was, volgde er een heel fijn, lang gesprek waarin ze, in tegenstelling tot mijn gastouders, echt de tijd voor me nam en elk detail wilde horen en hier ook diep op in ging. Van sommige punten wist zij meer dan ik, en de Franse cultuur kende zij natuurlijk veel beter, dus soms noemde ze ook oorzaken waarom veel dingen anders waren dan ik gewend was. Ook het feit dat ik de eerste Au Pair van het gezin was in een situatie dat de kinderen allebei naar school gaan, maar de jongste eigenlijk maar halve dagen volhoudt, en de moeder voor het eerst weer werkt en hele lange dagen maakt, hoorde ik van de grootmoeder. Mijn gastouders hadden me verteld dat ik de tweede was, dat de eerste perfect was en over een veranderde gezinssituatie had ik nooit iets gehoord.
Nadat ik alles aan de grootmoeder verteld had heeft ze de grootvader erbij gehaald en heb ik alles voor hem herhaald en zijn we er verder met z'n drieën over in gesprek gegaan. Tijdens dit gesprek werd het erg duidelijk voor ons alle drie dat het echt niet werkte en dat het op zoveel punten zo gecompliceerd was binnen het gezin dat de kans op verbetering klein was. De grootouders hebben mij verteld dat zij het zelf ook erg moeilijk hebben met de vrouw van hun zoon, en de relatie tussen hun zoon en zijn vrouw. Met de argumenten dat ze te bureaucratisch, afstandelijk en gesloten is om iemand in haar gezin op te nemen, iemand voor haar kinderen laat zorgen maar niet in staat is om reële afspraken te maken over de verwachtingen hierin, en het feit dat ze zagen dat ik me echt in de kinderen verdiepte en heel graag een band met hen op wilde bouwen en een bijdrage wilde leveren in hun ontwikkeling (bv. Het zindelijk maken), hebben ze me aangeraden om het gezin te verlaten.
Na dit gesprek heb ik Europair gemaild hierover, dit was de tweede mail na het gesprek op de Au Pair party. Op beide heb ik geen reactie ontvangen.
Alsof het uit de hemel kwam vallen werd er net voor die vakantie op de Au Pair facebook, een pagina waar alle Nederlandse Au Pairs uit Parijs bij zijn aangesloten, een bericht geplaatst van een Au Pair wier termijn er bijna op zit, ze heeft het 1,5 jaar erg leuk gehad bij haar gezin maar had dit jaar meerdere plannen, dus om redenen die niets met het gezin te maken hebben gaat ze weg, en zocht daarom voor haar gezin een nieuwe Au Pair.
Ik had er op gereageerd dat ik wel geïnteresseerd was maar nog erg twijfelde of ik het niet nog langer bij mijn gezin wilde proberen. Ik kreeg een Rendez-Vous aangeboden om vrijblijvend kennis te maken, en die werd meteen gepland op de dag dat ik terugkwam van de vakantie bij de grootouders. Die dag kreeg ik vrij, omdat ik uit zou moeten rusten van het vele werken tijdens de vakantie. Dit was erg aardig van mijn gastouders, maar zoveel energie als ik uit die vakantie had gehaald heb ik in Frankrijk nog niet eerder gehad, dus wat dat betreft had ik het niet nodig op dat moment..
Maar voor de Rendez-Vous kwam het erg goed uit. Het was een fijne ontmoeting met het nieuwe gezin, en ik wist meteen dat ik m'n handen vol zou krijgen omdat het vier energieke jonge kinderen zijn, en de vijfde op komst is... Maar dat zag ik alleen maar als een uitdaging, want ik merkte al meteen dat de sfeer zo anders is binnen dit gezin.
De moeder is altijd thuis voor de kinderen, de vader werkt veel maar zij helemaal niet, en ze willen graag een Au Pair omdat het voor haar te zwaar is om het alleen te doen. De Au Pair is echt een hulp, die ervoor kan zorgen dat de kinderen alle aandacht krijgen die ze verdienen en die zij in haar eentje niet kan geven.
Die insteek waarmee zij een Au Pair zoeken vind ik erg positief en dat heb ik ook echt teruggezien: veel dingen die ik heb ervaren in het eerste gezin zouden nooit voorkomen in het tweede. Daarom heb ik gekozen voor een nieuwe start en heb ik het aanbod van het nieuwe gezin om voor hen te komen werken als Au Pair zonder twijfel aangenomen. Natuurlijk is het nergens perfect, en zal ik ook in m'n nieuwe gezin dingen ondervinden die me tegenstaan of waar ik het niet mee eens ben, maar de eerste indruk en de ideeën zijn al zo anders! Ik heb meteen tijdens de eerste Rendez-Vous een planning gekregen waar heel duidelijk de werkuren op staan. Ik kies er nu ook echt voor om bepaalde uren te werken, en de uren waarin ik vrij ben ook helemaal op mezelf te zijn om te kunnen genieten van het leventje in Parijs, om tijd te kunnen besteden aan m'n talencursus en in plaats van deel uit te willen maken van een gezin, wil ik meer op mezelf komen te staan. Ik wil m'n eigen risico's nemen, en zelf bepalen of ik 's avonds nog weg ga en hoe laat ik thuis kom, zelf bepalen wat ik draag, alles wat me in het vorige gezin verboden werd. Daarom heb ik nu gekozen voor een gezin waarbij ik een Chambre de Bonne aangeboden krijg.
Op woensdag had ik de eerste Rendez-Vous gehad en de volgende Rendez-Vous zou zijn op de dinsdag erna. Tijdens de tweede Rendez-Vous zouden we kijken of het nog steeds van twee kanten goed voelde en zo ja, dan zouden we het contract doornemen en alles officieel vaststellen.
Het nieuwe gezin wilde dat ik pas die avond na de tweede Rendez-Vous aan mijn familie zou vertellen dat ik weg zou gaan, maar dit kon ik niet. Ik voelde me niet meer eerlijk tegenover m'n gastgezin, omdat ik me al die tijd zelf zo heb gestoord aan het feit dat alles sneaky en achter andermans rug om geregeld werd, dat ik hier zelf niet aan mee wilde doen. Daarom heb ik het nieuwe gezin op vrijdag een sms gestuurd dat het voor mij erg goed voelde en ik zeker wist dat ik weg wilde bij m'n gezin, ongeacht welke nieuwe dingen er daarna op m'n pad zouden komen... Het nieuwe gezin reageerde enthousiast, ze wilden mij ook vrijwel zeker hebben en zagen de geplande Rendez-Vous als laatste officiële bevestiging.
Op zaterdagochtend heb ik mijn gastouders gevraagd of ze de volgende avond allebei thuis zouden zijn en even tijd voor me konden maken, omdat ik hen iets moest vertellen. Wonder boven wonder was dit geen probleem, en vroegen ze ook niet door.
De volgende avond was het zover. Ik was erg gespannen en had het gesprek in mijn hoofd al 100 keer gevoerd. 's Nachts droomde ik erover, want ik was erg bang voor de reactie, ik had een plan A, B en C voor alle verschillende uitkomsten van het gesprek.
Toch had ik erg verwacht dat ik uit kon gaan van plan A, dit hield in dat ik nog twee weken bij het gezin zou blijven, volgens het opzegtermijn van Europair. Daarna zou ik een testweek hebben, wat inhield dat ik een aantal dagen mee zou lopen met de huidige Au Pair in m'n nieuwe gezin.
Zondagavond had ik er expres voor gezorgd dat ik op tijd thuis was en ik had nog meegegeten met het gezin, om de sfeer zo makkelijk mogelijk te maken. Ik had de afwas gedaan terwijl de ouders de kinderen op bed legden, zodat ik me nuttig kon maken en niet naar m'n kamer hoefde te gaan, want dan zou het gesprek er niet meer van komen, dat wist ik inmiddels uit ervaring.. Toch was het moeilijk om, nadat de kindjes in bed lagen, het gesprek op gang te brengen. Ik zat aan tafel te wachten en vroeg mijn gastouders of ze nu even tijd hadden, maar ze bedachten allebei nog allerlei dingen die ze eerst nog even moesten doen: typisch, want zo ging het al 2 maanden als ik even iets wilde bespreken, behalve de eerste week, toen hadden ze schijnbaar ingecalculeerd dat ik toen nog quality time nodig had..
Uiteindelijk zeiden ze erg kortaf dat ik het nu wel even kon zeggen en ik vroeg hen vriendelijk doch dringend of ze even aan tafel konden gaan zitten, want ze stonden erbij alsof ze zo snel mogelijk weer weg wilden. Uiteindelijk deed de gastvader dit wel, maar de gastmoeder had daar geen tijd voor omdat ze moest koken. Ik heb er maar niet meer omheen gedraaid en meteen verteld dat ik tijdens de vakantie bij de grootouders besloten had dat ik niet meer wilde blijven. Eerst leken ze het wel te accepteren, en ik had ook wel verwacht dat ze het aan zagen komen, en er misschien van hun kant ook wel achter stonden, maar na hun rustige reactie volgde er even een bezinkingsstilte en daarna kreeg ik ineens de volle lading.
De gastvader probeerde alles nog rustig te brengen, maar de spanning was groter dan ooit en ik voelde me werkelijk bang. Het enige wat ik dacht was: ik wil hier weg, nu. De gastvader vroeg waarom ik weg wilde en ik zei dat er meerdere redenen waren en begon met de eerste: teveel werkuren (ik werkte gemiddeld 47 uur per week en 30 is normaal, met een flexibiliteit tot 35).

Ik had dit nog maar uitgesproken en daar kwam de stortvloed aan woorden en kritiek. De gastmoeder liep rood aan en keek me alleen maar dreigend aan, en de gastvader zei dat dat geen reden was om weg te gaan en dat ik meer met hen had moeten praten zodat er iets kon veranderen, en dat ik ook wel gewoon om meer geld kon vragen, zodat het in evenwicht was met de hoeveelheid werk, dat ik daar niet zo'n drama voor hoefde te maken. Daarnaast zei hij dat het werk van Au Pair echt niet geschikt voor mij was omdat ik niet flexibel kon zijn en het niet vanzelfsprekend vond om wat meer te werken. Hij verzekerde me ervan dat dat bij mij thuis toch ook normaal was, dat mijn ouders me ook in konden zetten wanneer ze me nodig hadden, daar was ik hun dochter voor. Ik wilde uitleggen dat dat bij mij thuis op een hele andere, respectvolle manier gaat, maar hij begon tegen me te schreeuwen dat ik alleen ja mocht knikken en nee mocht schudden maar geen woord meer te zeggen had. De gastmoeder viel hem bij met een snerende opmerking dat ik al had besloten weg te gaan, dus dat was wel genoeg voor de hele avond. Verder waren zij aan het woord. Daarop wilde ik uitleggen dat ik heel graag een gesprek met hen wilde voeren omdat ik nog wel 2 weken wilde blijven volgens het contract, en ik hoopte dat deze periode, ook voor de kinderen, nog zo normaal mogelijk zou kunnen verlopen.
Maar helaas, dit gesprek zat er niet in.. Ik mocht niets zeggen, maar daarentegen vroeg de gastvader wel vaak of ik het met hem eens was. Dan wilde ik zeggen: nou niet helemaal, want... maar verder kwam ik niet want ze snoerden me beiden de mond.
Ze waren erg teleurgesteld in me, en ik heb ook toegegeven dat ik dat begrijp wat betreft de manier waarop het is gegaan. Ik vind achteraf ook dat ik hen misschien eerder op de hoogte had moeten brengen, niet toen alles eigenlijk allemaal al rond was met het nieuwe gezin. Maar aan de andere kant, dit was allemaal erg snel gegaan, officieel was het die avond ook nog helemaal niet rond. Ik heb het nieuws dat ik een nieuwe familie had gevonden zo lang mogelijk uitgesteld, en was eigenlijk van plan dit niet te melden, maar ze stonden erop dat ik bleef totdat ze een nieuwe Au Pair hadden gevonden, ondanks alle kritiek die ze die avond uitten over m'n verantwoordelijkheid en m'n flexibiliteit. Daar kwam nog bij dat ik volgens hen altijd moe was doordat ik te laat naar bed ging en teveel contact met Nederland had..Daar hadden ze gelijk in, maar dit was de enige manier voor mij, naast de Au Pairmeisjes in de weekenden, om energie op te doen voor een nieuwe dag. Ik zorgde volgens hen wel goed voor de kinderen, maar door die moeheid maakte ik snel een probleem van alles en vroeg ik veel tijd van hen om te praten als ik het niet goed vond gaan. Volgens hen kon ik me niet verplaatsen in het feit dat er voor hen veel meer was om zich druk over te maken dan een Au Pair, die was er voor de kinderen en die de ouders juist tijd zou moeten schenken voor hun eigen dingen.. Dit vond ik erg in contrast staan met wat hij daarvoor had gezegd, dat ik het gewoon aan had moeten geven als ik meer betaald wilde krijgen en dat ik er over had moeten praten als ik iets wilde veranderen. Ik heb gezegd dat ik dat niet begreep, en toen werd ik helemaal voor een baby uitgemaakt. De gastvader herinnerde me eraan dat ik geen 15 meer was, ook geen 17, ook geen 19, maar 20! En toen zei de gastmoeder daar meteen achteraan: Nee hoor, ze is geen 20, ze is een baby. Vanaf dit moment voelde ik me echt heel onveilig, ze waren allebei gaan staan en keken erg op mij neer terwijl ik daar zat en elke situatie uit wilde leggen totdat ik in de reden werd gevallen omdat ik niets te zeggen had. Op een gegeven moment ging de gastvader zelfs populaire Engelse woorden tussendoor gebruiken, waarschijnlijk omdat hij dacht dat ik ineens geen Frans meer verstond omdat ik niet gewoon braaf ‘ja' knikte op alles wat hij zei.
In half Engels/half Frans volgde een preek van de gastvader dat ik er niet op hoefde te rekenen dat ik later nog een baan zou krijgen, met mijn gebrek aan flexibiliteit en slechte verantwoordelijkheid hoefde ik echt niet te hopen op een baan voor de klas.
Dit liet ik allemaal maar zoveel mogelijk langs me heen gaan, en probeerde voor me te zien hoe ik de laatste 2 weken nog vol zou houden daar. Ik zou me helemaal op de kinderen richten en het in ieder geval met die kleine, bijna zindelijke, opdondertjes proberen zo fijn mogelijk af te sluiten.
Tot het moment kwam dat duidelijk werd dat ik deze twee weken helemaal niet meer bij het gezin door zou gaan brengen..
Mijn gastmoeder overlegde met m'n gastvader, weer alsof ik er niet bij zat, dat ze het eigenlijk niet aandurfde mij nog voor de kinderen te laten zorgen en of ze die avond de Nanny nog kon bellen, dan kon ik m'n koffers pakken. Ik juichte al vanbinnen, maar de gastvader leek minder enthousiast. Daarna gaf zij ook toe dat ik gewoon moest blijven tot ze een nieuwe Au Pair hadden gevonden, dat ik niet zomaar weg kon gaan. Ik zei daarop dat dat niet kon, maar dat ik met heel veel liefde nog 2 weken en 2 dagen voor de kinderen zou willen zorgen, want ik wilde wel eerlijk het contract volgen. Dit leken ze niet te begrijpen, waarom hield ik me zo vast aan die twee weken en kon ik dan niet langer blijven? Ik legde uit dat ik dat niet wilde omdat ik me zo slecht op m'n gemak voelde en zo weinig energie had, dus dat ik het liefst zo snel mogelijk weg zou gaan, maar omdat ik een contract met hen gesloten had wilde ik me daar ook aan houden.
Toen vroegen ze of ik niet iets langer kon blijven, en ik zei duidelijk dat dat niet kon want ik wilde het niet, en ik zou twee weken later met m'n nieuwe baan beginnen. Hier keken ze zichtbaar van op. Ze vroegen of Europair een nieuw gezin voor me gevonden had, en ik antwoordde dat dat niet zo was. Toen vroegen ze of ik een baantje had geregeld in Nederland, en hierop zei ik: 'Nee, ik blijf in Parijs'. Toen vielen hun ogen helemaal uit hun kassen van verbazing en ik had het idee dat ik niet meer te verliezen had dan ik al kwijt was dus gaf toe dat ik zelf een nieuw gezin had geregeld toen ze me dit vroegen. Toen werden ze echt kwaad en wilde ik echt het liefst wegrennen. Ze vroegen hoe lang ik dat al wist en ik zei dat ik die woensdag, 4 dagen eerder, een Rendez-Vous had gehad om kennis te maken en dat het daarna vrijwel zeker was, en dat ik het hen daarom zo snel mogelijk wilde vertellen.
Ze gaven me de opdracht om Europair de volgende dag op de hoogte te brengen van het feit dat ik zelf een nieuw gezin had gevonden. Ik antwoordde dat Europair het al wist, ik had een paar dagen daarvoor een lange mail gestuurd waarin ik alles had uitgelegd, en ook hierin waren m'n gastouders erg teleurgesteld. Ik wilde nog uitleggen dat ik echt geen kans had gezien het hen eerder te vertellen, maar ze wilden niet meer luisteren.
De gastvader vroeg mij heel vaak of ik dan echt geen gevoelens had dat ik hen zo in de shit achter kon laten, en of ik niet besefte hoe duur dit was voor hen. Ik gaf toe dat ik dat wel besefte, maar dat ik daarom ook echt die twee weken wilde blijven voor hen en de kinderen. Daarop vond hij dat hij met het geniale plan kwam dat ik het ging vergoeden, zodat zij niet meer hoefden te werken maar voor de kinderen konden zorgen, totdat ze een nieuwe Au Pair hadden gevonden.
Hier ging ik natuurlijk niet mee akkoord, want als ze me uitbetaalden besteedde ik dat geld aan eten dus het was niet eens een optie..
De gastmoeder vroeg uiteindelijk of ik liever nu m'n koffers wilde pakken, omdat dat misschien voor iedereen het beste was, en dat vond ik een erg goed voorstel, want ik voelde me echt niet meer veilig en zag niet voor me hoe we op deze manier die twee weken door zouden komen. Toch wilde ik me aan het contract houden en heb nog even volgehouden dat ik me die twee weken echt zou blijven inzetten, dat ze daar niet aan hoefden te twijfelen. Ze overlegden nog wat met elkaar en uiteindelijk vroeg de gastmoeder nog een keer of ik eigenlijk het liefst wel meteen m'n koffers zou willen pakken en hen in ‘de shit' wilde achterlaten. Toen heb ik eerlijk gezegd dat dat laatste echt niet mijn wens is maar dat ik wel graag m'n koffers zou willen pakken. En toen mocht ik gaan.
Ik voelde heel veel angst, maar was ook erg opgelucht, het waren hele vreemde emoties die avond. Ik werd door de gastvader gevolgd naar m'n kamer en voordat ik aan m'n koffers mocht beginnen dicteerde hij de inhoud van een mail voor me die ik naar Europair moest sturen. De inhoud kwam erop neer dat ik er zelf voor gekozen had om die avond weg te gaan, en besloten had me niet aan de 2 weken opzegtermijn te houden. Zo zwart op wit was dat natuurlijk niet waar, dus ik wilde die zinnen anders formuleren, maar hij heeft het weer gedelete en opnieuw gedicteerd.
Daarna ben ik zo snel mogelijk begonnen met het inpakken van m'n koffers en de gastvader kwam nog een aantal keer m'n kamer binnen om een telefoongesprek te stoppen en me te verbieden te skypen met m'n vader. Dat laatste verbod heb ik genegeerd. Ik durfde niet alleen te zijn op dat moment, dus had het nodig dat er iemand toekeek, al was het vanuit Zutphen.
De gastmoeder kwam zonder iets te zeggen m'n Franse telefoon en m'n sleutels terugnemen, gelukkig had ik nog een Nederlandse telefoon die me gered heeft.. Op die typische toon vroeg ze of ik wel dacht aan het stofzuigen en stoffen van m'n kamer, het verschonen van m'n bed en het aanzetten van de wasmachine..
M'n Nederlandse Au-Pairvriendinnen waren die avond samen aan het dineren en hadden me gesmst hoe het gesprek was verlopen en of ik hen op de hoogte wilde stellen als het klaar was. Ik heb hen gebeld met de mededeling dat ik een uur later op straat zou staan en nu m'n koffers aan het pakken was, maar heel opgelucht was dat ik eindelijk uit die gevangenis weg kon. Zonder met elkaar te overleggen beslisten ze dat ze er meteen aan kwamen, en een uur later arriveerden ze met z'n zessen in Nanterre. Ik was zo ontzettend blij met hen en voelde me al een stuk veiliger, maar het was een heel naar idee dat ik binnen aan het inpakken was en zij buiten stonden en moesten wachten. Twee van hen hadden heel beleefd aangebeld en gevraagd of ze mij mochten helpen, maar de gastouders waren boos geworden omdat ze de kinderen misschien wakker zouden hebben gemaakt door aan te bellen, als ze eens wisten hoe hard ze zelf schreeuwden die avond..
Nadat m'n kamer spik en span was ging ik naar boven om mee te delen dat ik klaar was en m'n gastmoeder liep mee om alles tot in de puntjes te controleren. Twee studieboeken die ik netjes op elkaar had gelegd zag ze voor slechts één boek aan en dreigend vroeg ze me waar die tweede was. Ook de paraplu en een pluisjesverwijderaar moest ik haar in de kasten aanwijzen. Eindelijk deed ze de garage open en ging in de deuropening staan om alles in de gaten te houden. De meisjes mochten me niet helpen om m'n koffers naar buiten te sjouwen. Heel sarcastisch vroeg ze aan hen of ze het wel interessant vonden, zo'n spektakel. En ze hadden daarvoor al een preek van de gastvader gekregen over alles wat ze niet tegen Europair mochten zeggen. Toen m'n koffers allemaal buiten stonden heeft iedereen een handvat gepakt en zijn we zo snel mogelijk weggelopen. M'n gastouders hebben mij geen blik meer waardig gekeurd, en ik hen ook niet...
Toen we de hoek van de straat om waren kwam alles er uit. Verdriet, boosheid, angst en opluchting speelden die avond een rollenspel in mijn lichaam, en de zes lieve Au Pairmeisjes hebben me hier geweldig bij gesteund! Merci beaucoup toutes les filles!
Gelukkig kon ik die nacht bij Katinka slapen, en de volgende nacht bij Linde, dit was helemaal super, ik zou niet weten wat ik zonder al die lieve meisjes had gemoeten! Hun Au Pair families waren erg gastvrij en wilden mijn verhaal ook graag horen.
De dag na de heftige avond heb ik een Rendez-Vous bij Europair gehad en zij stonden open voor m'n verhaal, maar ik vond m'n contactpersoon erg afstandelijk. Haar collega daarentegen leefde helemaal mee en beiden konden ze zich voorstellen wat ik bij de familie had ervaren, maar de laatste kon zich heel goed in me verplaatsen. Er waren drie andere Au Pairs meegegaan, die er die avond ook bij waren, zodat zij ook hun verhaal konden vertellen van wat ze hadden gezien en wat de gastouders tegen hen hadden gezegd, maar daar stond Europair helaas niet voor open... Ik begrijp dat ze nu niets meer voor me kunnen doen, maar ik ben niet tevreden, vooral niet met het feit dat ze dit gezin voor me hebben uitgekozen.. Ik heb hen gezegd dat ik hoop dat er niet weer zomaar een naïef meisje in dit gezin geplaatst wordt, want het dossier van de familie klopt echt niet met de werkelijkheid!
Vanaf dinsdagmiddag kon ik al bij m'n nieuwe gastgezin terecht en hier heb ik tot en met vrijdag meegelopen, als testweek, met de huidige Au Pair. Gelukkig is de huidige Au Pair een erg leuk meisje, die me alle positieve en negatieve aspecten van de familie heeft meegedeeld.
Vrijdag was een vrije dag, ook voor de huidige Au Pair, en daarom mocht ik van 07.30 uur tot 20.00 uur zelf voor de kinderen zorgen, en ik heb eindelijk weer echt genoten! De kinderen zijn ontzettend leuk, al zijn het er veel, en ze zijn echt volgens de beperkingen in een groot gezin opgevoed. De oudsten kleden zich zelf aan, en ze wachten bijna altijd braaf voor een zebrapad of stoplicht als we door de drukke straten van Parijs naar een parkje lopen.. Over dat soort goede manieren beschikten mijn vorige kindjes niet!
Tijdens mijn testweek kon ik een aantal nachten bij de huidige Au Pair slapen en de laatste nacht in een kamer van één van de kinderen. Ik vond het wel zwaar dat ik die week nauwelijks momenten voor mezelf heb gehad en voor m'n gevoel constant 3 zware koffers en tassen door elke metro heb gesjouwd, comme un clochard iedere dag op zoek naar m'n nieuwe slaapplek..
Nu ben ik drie weken in Nederland tot 4 december, de dag dat de huidige Au Pair het gezin verlaat en ik in m'n eigen Chambre de Bonne terechtkan. In het koude, maar heerlijk gastvrije, relaxte, gezellige Nederland heb ik m'n vertrouwde leventje weer helemaal opgepakt en ben ik ook weer bijna elke dag aan het oppassen, alsof ik nooit ben weggeweest. En nu ervaar ik het zorgen voor kinderen weer zoals ik dat altijd heb gedaan: het geeft me heel veel energie, en het kost me alleen tijd, maar dat heb ik er heel graag voor over!
Elke dag ben ik opgelucht dat ik weg ben bij het gezin, en achteraf ook dat het zo snel is gegaan, al was het heel heftig...Het enige wat me nog een brok in m'n keel geeft zijn de kinderen, van wie ik geen afscheid heb kunnen nemen... Ik merk wel dat de band nog niet zo diep zat dat ik ze echt mis, maar het hoofdstuk voelt daardoor wel erg onafgesloten.. Ze sliepen wel bij me in bed en wilden zelfs mee als ik naar de wc ging omdat ze niet alleen op de gang wilden wachten als er een dichte deur tussen zat, en dat is nog maar een paar weken geleden... Dat geeft me toch een heel vreemd gevoel..

Ik ben nog geïnteresserder dan gewoonlijk wie mijn verhaal tot dit punt heeft gelezen. Ik zou het knap vinden, en de meesten kenden het verhaal natuurlijk al, maar voor mezelf is het wel erg belangrijk dat ik de situatie uitgeschreven heb. Het is weer uit m'n vingers gevloeid en staat nu zwart op wit zodat ik het naar behoefte nog kan teruglezen om weer herinneringen naar boven te halen.
Vanaf nu kan ik vooruit kijken, naar de nieuwe ervaring waar ik me vanaf 4 december met veel nieuwe energie in stort. Na alles wat er gebeurd was ben ik de eerste dagen in Nederland ziek geweest, maar nu voel ik me helemaal gezond en gelukkig, en geniet ik intens van m'n lieve familie, vriendje, vriendinnetjes en al m'n lieve Nederlandse oppaskindjes!
Daarnaast probeer ik me te storten op mijn Franse taalkennis die niet mag verdwijnen... Ik heb extra boeken gekocht om extra te studeren hier en ga een presentatie voorbereiden die ik aan m'n klas voordraag bij terugkomst.. Dat zijn de consequenties van 3 weken spijbelen...
Ik heb al van een aantal lieve mensen gehoord dat ze nog spulletjes over hebben voor mijn aanstaande Chambre de Bonne, super! Helemaal welkom! Ik zwem als arme fille Au Pair / clochard op dit moment niet in het geld, maar m'n kamertje is slechts basic ingericht, dus ik ben nog wel op zoek naar leuke, huiselijke spulletjes zoals keukengerei, een wasrekje, een stoel, een tafelkleedje etc. Dus wie er nog een rommelzolder heeft en even iets kan missen, het zou geweldig welkom zijn!
Daarnaast ben ik nog op zoek naar een simlockvrije telefoon, waar ik m'n Franse simkaart in kan deponeren, hier moet ik echt aan geloven want telefoonrekeningen als die van de afgelopen maand van m'n Nederlandse telefoon maken me pas du tout heureuse..
Helemaal in de ban van mijn rol als zwerfstertje durf ik dit zomaar allemaal te vragen, maar ik ga natuurlijk ook even zelf op zoek, want als zelfstandige Parisienne kan ik ook m'n weg vinden en m'n eigen boontjes doppen, daar ben ik de afgelopen maanden wel in getraind!
Ik hoop iedereen die ik nog niet gezien heb in het heerlijke Holland nog tegen het lijf te lopen, gedurende m'n laatste 1,5 week hier.. En ik geniet vraiment van alle leuke bijkletsmomenten en heerlijke ouderwetse rituelen die ik elke dag opnieuw beleef: IK HOUD VAN HOLLAND!<3

Presque trois semaines en France..

Bonjour à tous!

Laat ik maar meteen over le temps beginnen, alsof ik niet zo goed weet waar ik het anders over moet hebben... La Hollande heeft het ook niet erg getroffen methet weer hein? Hier is de zomer ook echt voorbij, dommage.. Vandaag heb ik een gezellig slenterdagje gehad met de filles Au Pair hollandaises à Paris en hun paraplu's! Die konden niet ontbreken helaas..Evenals de winterjassen en sjaals, we hebben onze handschoenen nog net niet nodig hier..

Naast het weer is er nog meer veranderd wat ik wel weer een update op dit weblog waard vond, want er is wel het één en ander gebeurd met mijn enthousiasme de afgelopen tijd. Ik ben hier a.s. dinsdag drie weken en helaas kan ik niet zeggen dat ik nog steeds geniet van elke dag.. Nee, het beginnersamusement begint weg te ebben, en de dingetjes die toen speelden waar ik moeite mee had, hebben zich uitgebreid en zijn aangevuld met nieuwe elementen. Sinds vorige week maandag, mon vingtième anniversaire, maakt het enthousiasme voor dit jaar op vele momenten plaats voor moeheid, teleurstelling, onzekerheid, verdriet en boosheid... Ja dat is een hele negatieve mond vol, je le sais..

Cette semaine, en met name maandag, vrijdag en zaterdag, was echt heel zwaar voor mij.. En ik wil echt niet graag zeuren en ik besef ook dat ik nog steeds moet wennen en dat het gewoon niet kan zijn zoals ik thuis gewend ben, maar helaas denk ik dat ik na deze weken al wel weet dat de klik met mijn gastouders er gewoon echt niet is... Ça ne marche pas..

Toch zou ik voor geen goud naar huis willen, oké misschien voor heel veel goud, maar als ik nu denk aan Zutphen en alle lieve mensen en fijne dingen die ik daar had, word ik eventjes warm vanbinnen, maar het idee van het Au Pair zijn in (de omgeving van) Parijs is nog steeds wat ik het allerliefste wil!

Dat het contact tussen mij en mijn gastouders niet goed loopt is iets wat ik echt elke dag jammer vind en waar ik heel graag iets aan zou willen doen.. Maar daar heb ik wel hun medewerking bij nodig, en die krijg ik nog niet tot nu toe. Dat dit gezin het niet 100% is voor mij is zo jammer, vooral omdat de rest van mijn leventje hier vanaf het begin leuk is, en nog steeds leuker wordt. Het gaat steeds beter tussen mij en de kindjes! H. en S., en S. in het bijzonder, zijn nog steeds een uitdaging voor me, maar wel een leuke uitdaging, want ik merk dat ik ze echt leer kennen en de behoefte die ze hebben om mij constant uit te testen verdwijnt langzaam maar zeker naar de achtergrond, voor mijn gevoel.

Met de Nederlandse Au Pairmeisjes die allemaal in of rond Parijs verblijven, heb ik het echt supergezellig en dat is wat het leven hier toch zeker de moeite waard maakt, evenals alle momenten die ik met H. en S., zonder de ouders, doorbreng en die vlekkeloos verlopen. Op deze momenten heb ik het gevoel dat dit echt het leven is waar ik op had gehoopt, en wat ik nu al gecreëerd heb hier.

Helaas is dat voor mij toch niet genoeg,ik wil het zeker nog even proberen binnen dit gezin, want als er dingen veranderen weet ik dat ik me hier ook thuis kan gaan voelen, en weer energie krijg voor alles wat ik hier moet, maar dan ook wil, doen. Toch weet ik dat ik het hier geen 10 maanden uithoud als mijn verhouding met de ouders zo blijft..

Vorige week zondag ben ik voor mijn verjaardag uit eten gegaan in Nanterre, dit was supergezellig, en ik kreeg lieve kaartjes en een cadeautje van hen, en dat van mensen die je nog maar zo kort kent, ik vond het heel speciaal.
Toen ik thuis was ging zoals elke avond mijn computer weer aan en werd ik om 00.00 uur toegezongen door Robin, erg lief! Dus ik voelde me helemaal jarig.

Helaas werd dit gevoel een beetje dubbel de volgende dag. Ik voelde me helemaal jarig in Nederland, want ik kreeg van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat hele lieve berichtjes, ook van mensen die ik nog niet gesproken had sinds ik hier ben. Het was ontzettend leuk om te krijgen, maar het maakte het ook heel moeilijk, want het contrast voelde groot. Die ochtend ging ik naar school, waar natuurlijk niemand het wist, mais ce n'était pas grave, en daarna heb ik m'n S. en H. uit school gehaald, voor hen le déjeuner gekookt, S. weer naar school gebracht en H. in bed gelegd voor z'n siëste. Gewoon de alledaagse dingen, helemaal niet erg, maar tijdens het strijken was het besef er voor het eerst heel erg. Ik ontving allemaal smsjes van mijn gastmoeder, die elke dag hetzelfde zijn (hoe het met de kinderen gaat, of ze lief waren op school, of het ophalen goed ging, of ze goed hebben gegeten,en of H. lekker en op tijd is gaan slapen). Heel belangrijk allemaal, maar ik sms haar wel als het wat minder goed gaat, want ik antwoord wel gedetailleerd elke dag, maar ik heb het gevoel dat ik dagelijks dezelfde smsjes kan versturen..Jammer dat ze niet even 'bonne anniversaire' aan haar smsjes toevoegde, het stond op de kalender, maar die was niet omgedraaid, en ik had het de vorige dag nog laten vallen omdat ik met de meiden uit eten ging. Ik voelde me voor het eerst echt eenzaam toen ik aan het strijken was en op m'n ene mobiel ontzettend lieve smsjes van alle attente lieve Nederlandse mensen ontving, en op m'n Franse mobiel alle zakelijke, koude smsjes die elke dag hetzelfde zijn. Het is iets kleins, maar het reflecteerde m'n gevoel op dat moment, dat alle mensen waar ik zo graag even bij wilde zijn zo ver weg waren.. Sorry dat ik niet op alle berichtjes heb gereageerd, ik kon het gewoon niet. Maar ik vond het geweldig om ze te krijgen, echt waar, dankjulliewel allemaal!<3

Ook de lieve kaartjes en cadeautjes van mamma, pappa, Lieke, zusjes en Wolf, Robin, Leonore & Johan en de kinderen hebben me heel erg blij gemaakt, merci beaucoup!

Op mijn verjaardag kwamen mijn gastouders binnen met een roze envelop die ze uit de brievenbus hadden gehaald, de geweldige partyfoto uit Nederland was gearriveerd! En dit maakte de avond toch een beetje speciaal, want ik denk dat de roze envelop mijn gastgezin eraan herinnerd had dat het toch wel een beetje een bijzondere dag was. Tijdens het eten heb ik de tour de la famille meegemaakt. Dit hield in dat we elkaar een hand gaven, en ze Happy Birthday voor me gezongen hebben, ja in het engels..En daarna zei iedereen tegen elk gezinslid: Je t'aime ... , Je t'aime.... . En ik wist niet wat ik moest zeggen. Misschien sta ik veel te serieus in dit soort dingen, maar ik kon het niet, en zei: Je vous aime, chère famille. Het was me (nog) veel te persoonlijk, en vooral door de serieuze blikken en stiltes waarmee het ritueel gepaard ging..

Later die avond arriveerde ik op Skype en heb weer intens genoten van alle lieve Nederlanders en m'n familie die me met slingers op het skypescherm een fijne afsluiting van m'n verjaardag hebben gegeven.
Dit hele verhaal over mijn verjaardag klinkt misschien een beetje overdreven, want thuis is deze dag ook helemaal niet perfect, en als ik studeerde had ik waarschijnlijk ook niemand van al die lieve mensen gezien, maar het was het idee.. en het gevoel dat ik hier in het gezin heb en de negativiteit die ik ervaar, kwamen ineens heel erg tot uiting op deze dag..

Dinsdag, woensdag en donderdag gingen zonder bijzonderheden voorbij. M'n gastouders waren zoals gewoonlijk laat thuis dus ik had de kinderen lekker lang voor me alleen en dat was zwaar maar leuk! Wat ik wel heel vervelend vond is dat ik de lange dagen moeilijk kan combineren met school.. Na maandagavond heb ik 's avonds niet meer tot laat geskyped, maar ik was woensdag pas om 02.30 uur klaar met m'n huiswerk, omdat ik donderdag om 07 uur naar school moest en niet wist waar ik op een ander moment tijd vandaan moest halen om het te maken dan alle vrije momentjes die ik genomen had..

Vrijdagavondwas ik heel erg moe van de hele week..'s Ochtends had m'n gastmoeder me gevraagd of ik ervoor kon zorgen dat de kinderen 's avonds om 19.30 uur in bed lagen, normaal wordt het 20.30 uur voordat ze erin liggen, en nog een uurtje later slapen ze echt..

Ik voelde me die dag echt een politieagent, ik had zo graag ook leuke dingen met de kinderen willen doen, maar de planning was erg strikt en er moet veel gebeuren tussen het ophalen uit school en het naar bed brengen (chercher à l'école, aller au parc/mediathèque, prendre le bain, préparer le dîner, préparer le table, prendre le dîner, ranger les jeux et ranger le table, lever les dents, et lire 4 histoires). C'est tout.

En daarnaast probeer ik H. zindelijk te krijgen, want ik vind dat de ouders er erg weinig tijd voor nemen, maar daardoor moet ik hem een paar keer per dag een droge broek aantrekken, en ben ik 's avonds z'n volle bruine luier avec 'kaka' aan het verschonen als hij eigenlijk naar bed moet..

Dit zijn dingen waar ik verbetering in zie komen.. Ik heb vrijdag geen enkele keer een droge pantalon bij H. aan hoeven doen en dat is erg uitzonderlijk. 'Comme un grand' wil hij nu elke keer op de wc als ik op de grande chaise ernaast ga zitten. Dat is een hoge kruk, die ik net over de drempel naast het toilet neerzet. Daar nestel ik me net zolang tot il a fait du pipi.
Een andere plaats de H. et Josane pour faire du pipi hebben gecreëerd,is een grote boom op de route van het park en van school naar huis. Ik heb H. met veel overtuiging beweerd dat deze boom te weinig water krijgt, dus dat hij wel wat extra's kan gebruiken. Hier gelooft hij stellig in, dus hij vindt zelf ook dat elke keer dat hij daar langs komt un grand pipi op de boom gericht moet worden, elke dag op een ander deel van de stam. Zo zijn we nog wel even bezig, want de boom is erg dik! :) Helaas is hij ook slim, maar dat vind ik alleen maar uiterst adorable, want toen we er vrijdag liepen in de regen, vond hij dat het toen echt niet nodig was, want er viel toen echt meer dan genoeg regen.. Ja, daar had hij wel een beetje gelijk in dus toen gingen we maar snel naar huis voor een toiletbezoekje comme un grand.

Elke avond bouwen we een band op op deze place pittoresque, zittend op mijn grande chaise kijk ik toe hoe H. één voor één les petits coeurs baart, net als op mijn pantoffels. Die wil hij altijd namaken, maar dat gaat met het tempo van een escargot.. Zijn record is een halfuur, dat is vraiment vite!

Het is natuurlijk niet zo dat ik slechts toekijk vanaf mijn grande chaise en zijn grote trots in de wc-pot aanschouw en vergelijk met mijn hartjespantoffels, nee daarnaast ben ik ook zeer vocaal actief ondertussen. De ene chanson hollandaise na de andere schalt uit ma bouche, en de kindjes, met name H., kunnen er geen genoeg van krijgen. Ik zing ze allemaal met gebaren, en die doen ze helemaal mee. Van sommige liedjes kennen ze ook echt de tekst en ik verbaas me er elke dag weer over hoe snel jonge kinderen dat oppakken, het klinkt ook echt Nederlands, en S. vindt het ook erg leuk als ik des Chansons anglais zing, en als zijn moeder dan thuiskomt zingt hij die even zonder problemen voor haar.
Terug bij H. op de wc-pot, want ja, dat duurt natuurlijk nog wel een demi-heure.. Eerst zegt hij met z'n schattige, maar zeurende stemmetje: Tu chante une chanson hollandaise! En dan begin ik met 'zo gaat de molen' par exemple, maar al snel onderbreekt hij en roept: 'Non, maintenant la Maison, après le Moulin, après la Piscine, et la Piscine en anglais, et... après la Cocsinelle, et après la Pomme! Oh et Josane, entre la Piscine et la Cocsinelle, aussi la Montagne! Et aussi 'Hoepla', et aussi 'Comme ça'! En bij dat laatste legt hij z'n handjes gevouwen onder z'n hoofd in de slaaphouding, want ja zo begint bij mij ''s Avonds als ik slapen ga' .

Ja, hij heeft dus een hele planning waarmee we dat halfuur makkelijk volkrijgen. Omdat niet iedereen de taal van H. & Josane heel goed zal kennen, zal ik even een vertaling vermelden zodat duidelijk is welke liedjes er dan in deze voorgeprogrammeerde volgorde aan bod komen:

Eerst la Maison, dit is 'In de manenschijn', dan le Moulin, dit is 'Zo gaat de molen',daarna la Piscine, eerst een Nederlandse en daarna een Engelse. Dat zijn 'De rivier de Rhone' en 'The river is flowing.' En na even nadenken over z'n planning beslist hij:... la Cocsinelle, dat is 'Hansje-Pansje-Kevertje' en daarna 'la Pomme', dat is 'In iedere kleine appel'. Oh en Josan, tussen 'The river is flowing' en 'Hansje-Pansje-Kevertje' ook 'la Montagne'! Dat is 'I like the flowers'. En ook 'Hoepla', dat is 'Op een grote paddenstoel', en ook 'Comme ça', dat is ''s Avonds als ik slapen ga'.

Van dit avondritueel geniet ik echt elke dag weer, en steeds als de kinderen huilen hoef ik maar een liedje te zingen of 'Olleke bolleke remi solleke' met ze te spelen en tout va bien. Meestal dan.. Helaas, helaas... als de ouders thuiskomen is het einde verhaal met de pret..

Ik was zo blij dat het me vrijdagavond was gelukt om de kinderen ondanks alle drukte om 19.30 uur in bed te krijgen, totdat ze weer allebei naar de wc moesten en allemaal andere leuke trucs bedachten om me tot 20.30 uur bezig te houden.. Ik vond dat zelf niet zo erg, maar toen kwam mijn gastmoeder thuis die van mij om 19.15 uur een sms had ontvangen dat ze prêt waren pour aller au lit.De kinderen werden weer helemaal hyper toen ze binnenkwam en er leek niets meer van te zien dat ze al een uur in bed lagen... Hier baalde ik heel erg van, en dit gevoel van onvermogen werd sterk bevestigd door m'n gastmoeder, die naar me toe kwam toen ik de Salle de Jeux en le Salon aan het opruimen was. Heel overdreven schrok ze toen ze krijt strepen op de grond zag in de speelkamer. En ik kreeg de volle laag..Biensûr..

M: -Josane, hoe heeft dit kunnen gebeuren? Heb je S. laten tekenen terwijl H. er ook bij was?

J: - Excusez-moi, ik zie het nu pas. Ik ga het schoonmaken. Ik denk dat dat gebeurd is terwijl ik eten aan het koken was. Ik kan nou eenmaal niet op twee plaatsen tegelijk zijn de hele tijd. Ik ga het nu schoonmaken!

M: - Laat hem nooit alleen tekenen, je moet daar altijd bij zijn.

En Assepoester ging lekker aan het werk met d'r sponsje. Het ging er makkelijk af, dus dat was geen probleem. Het voelde alleen wel heel vervelend dat m'n gastouders zaten toe te kijken of ik wel hard genoeg boende vanachter hun apple laptops. Laat me met rust! was het enige dat ik dacht en daarna wist ik niet hoe snel ik naar m'n kamer kon komen..

De volgende dag ging het precies zo. Ik was vrijdagavond echt snel gaan slapen omdat ik zo moe was van alles, en niet meer wist hoe ik ergens m'n energie uit moest halen. Ik was nog begonnen aan een mailtje, maar werd 1,10 uur later wakker met een tintelende hand die om m'n muis geklemd zat, ik was middenin een zin in slaap gevallen..

Zaterdagochtend willen m'n gastouders altijd uitslapen dus zorg ik voor de kinderen. Ze waren erg vroeg wakker dus ik ook, en ben make-uploos begonnen aan m'n werk, echt niets voor mij, maar ik kon met geen mogelijkheid uit m'n bed komen (ook niets voor mij, maar blijkbaar wel als ik zoo moe ben en de motivatie ver te zoeken is..). De zaterdagochtenden zijn erg zwaar, want de ouders zijn ook in huis en de kinderen weten dat maar al te goed. Evenals ik, begrijpen zij niet dat de ouders er niet voor hun kinderen willen zijn op één van de weinige momenten dat het kan, omdat ze niet werken. Maar prima ik ben er wel en dat is ook erg vanzelfsprekend..

Het was een moeilijke ochtend, want de kinderen waren erg tegendraads en als ik bezig was om H. aan te kleden en dit lukte eindelijk, was S. ondertussen met een stift op m'n rug een tekening aan het maken die niet meer uit m'n truitje gaat. Dommage..

Aan het begin van de middag was ik klaar met werken en ik was helemaal op.. Voordat ik kon gaan genieten van de lieve filles Au Pair Hollandaises à Parisheb ik weer een incident gehad met m'n gastouders dat me erg boos en verdrietig maakte. Ik moest wachten tot ik weg kon omdat m'n gastmoeder een passe navigo voor me aan ging vragen (deze is voor het openbaar vervoer en gastgezinnen in/rond Parijs zijn verplicht hem te betalen vanaf woonplaats tot Parijs). Ik reisde nog steeds op die van de vorige Au Pair en die is niet meer geldig, dus als je gecontroleerd wordt moet je een hoge boete betalen. Ik vond het geen probleem om te wachten tot ze terug was, als ik dan maar m'n eigen pas had waar ik veilig mee kon reizen naar Parijs! Toen ze eindelijk terugkwam, kreeg ik weer een preek over me heen. Eerst vermelde ze een aantal keer hoeveel geld ze nu aan me kwijt was, omdat ze een hele nieuwe pas moest laten maken. En daarna meldde ze dat ze hem voor oktober en december niet betaalt, dus dan moet ik zelf 60 euro betalen voor een maandabonnement. Ze betaalt dan wel de retourtjes naar school, maar dat is volgens het Au Pair contract, dat met Europair gesloten is, niet voldoende.

Ik zei dat dit niet in overeenstemming was met het contract, en toen had ze als argumenten dat er al een week van oktober voorbij is, en het de laatste week vakantie is. Voor december geldt ook dat er een vakantie in valt, en ze vertelde me dat ze gaan skiën. Toen ik vroeg of dat ook met mij was of niet, antwoordde ze: 'daar kunnen we nu nog niets over zeggen. We laten je tegen die tijd wel weten of we je nodig hebben'. En toen zei ik daarop dat ik het eigenlijk wel zo snel mogelijk wilde weten, want dat ik wel graag met kerst naar huis wil.
Daarop begon ze te schreeuwen: 'Wil je dan al naar Nederland ja? Je weet dat je maar een week vrij bent in 6 maanden he, en je wilt dan al naar huis?'

En ik zei zo rustig mogelijk: 'Ja, als kerst in maart was gevallen, ging ik in maart naar huis. Maar het is gewoon een fijne tijd, want iedereen is dan vrij, en als ik hier toch alleen zit als jullie op vakantie gaan..'
En toen schreeuwde ze nog harder dat als ik vrij kon krijgen, het dan echt maar 3 dagen waren en niet langer, want dat kon ik echt niet van ze vragen, en als ze me nodig hebben, dan gaat het feest niet door..

Ik schrok van de toon waarop dit 'gesprek' gevoerd werd.. M'n gastvader ging zich er daarna ook mee bemoeien en ik kreeg nog dingen over me heen dat ik veel te veel van hen vraag 'ook al met die passe navigo' (dat hoort gewoon geregeld te zijn als ik kom, ik wilde het ook zelf doen maar dat wilden ze niet), en dat ik zoveel duidelijkheid nodig had, en met die werktijden... blablabla.. Ik begon aan de zin dat alle Au Pairmeisjes met kerst naar Nederland gaan, en ze allemaal al geboekt hebben omdat het anders zo duur wordt.. Maar erg ver kwam ik niet, want m'n gastvader legde zijn vinger op m'n lippen en keek me dreigend aan. Of ik begrepen had dat ik niet één van hen was, maar bij een ander gezin zat, dus niet met hen mocht vergelijken..

De tranen sprongen in m'n ogen en ik zei maar 'Oui, d'accord, om maar zo snel mogelijk naar m'n kamer te mogen..

Ik had een Rendez-Vous met Europair, een bijeenkomst om andere Au Pairs te leren kennen en daar zou ik heen gaan met de andere Nederlandse Au Pairmeisjes, maar de afgesproken tijd op het metrostation kon ik nu echt niet meer halen. Ik werd fijn aangekeken in de metro met m'n rode oogjes, gelukkig heeft het gezin er niets van gemerkt dat ik vrijdag en zaterdag de ene huilbui na de andere op m'n kamer had, want ik stel me sterk op haha, de kindjes mogen al helemaal niks merken!

Het was erg fijn dat ik, aangekomen op de Au Pair Rendez-Vous weer zo lief werd ontvangen door m'n Nederlandse Parisiennes, ze zagen meteen dat er iets was en ik heb al m'n frustraties geuit. Meteen volgde een gesprek met m'n contactpersoon van Europair, die er heureusement natuurlijk zelf ook was. Zij vindt dat het echt niet kan zo, ze vragen echt teveel van me.. Concrete voorbeelden zijn: passe navigo die ze niet volledig betalen, een week vrij met kerst wat ze niet willen geven, ze vinden dat ik teveel vraag (hebben ze wel eens naar zichzelf gekeken?), m'n ca. 40 werkuren per week (30 is normaal, met een flexibiliteit tot 35 waar het babysitten dan bij in zit), het plotselinge bericht dat we ergens tussen januari en april gaan verhuizen naar een appartement in een andere plaats (hadden ze me van op de hoogte moeten brengen en niet zomaar terloops, om vervolgens niet de tijd te willen nemen om uitleg te geven), de ondankbaarheid die ik over me heen krijg en de negatieve sfeer die ik constant voel als ik me met hen in dezelfde ruimte bevind.

Als jullie vinden dat ik me aanstel snap ik dat wel hoor, dat denk ik soms zelf ook wel een beetje, omdat er genoeg dingen ook wel heel leuk zijn, zoals m'n weekenden in Parijs, maar het is gewoon vanzelfsprekend dat ik er ben en ze komen elke dag veel te laat thuis zonder te vragen of mij dat uitkomt, of het op z'n minst even te melden.. En elke avond wanneer ik alles in huis georganiseerd heb, maar de kinderen nog niet slapen en allerlei manieren bedenken om wakker te blijven totdat hun moeder thuiskomt, resulteert in een preek, die totale ondankbaarheid en seulement oog voor alles wat slecht gaat, bevat. Deze preken maken me erg onzeker en ontzettend moe. Het grote verschil met m'n oppaswerk in Nederland is de dankbaarheid vanuit de kinderen en de ouders voor wat ik deed, en het op gelijke voet leven. Hier lijkt dat niet aan de orde..Nee dat zijn niet de belangrijkste verschillen, dat is namelijk dat ik daar energie krijg van m'n oppaskinderen en van wat ik doe, en hier weet ik niet waar ik die energie vandaan kan halen.. Voor school heb ik weinig tijd over voor m'n huiswerk, omdat ik als ik 's avonds klaar ben al zo moe ben dat ik me er slecht toe kan zetten, dus ik boek geen denderende resultaten..:(
Daarnaast vind ik mezelf niet altijd even leuk voor m'n kindjes.. Ik probeer alles te doen met veel geduld en zoals ik al schreef zing ik de hele dag chansons hollandaises en gelukkig vinden ze dat geweldig! Van dit soort momenten geniet ik echt, wanneer ik alleen ben met de kinderen en tijd heb (tijdens het eten, tijdens het badderen, tijdens de urenlange toiletbezoeken), gaat het steeds beter en ik geniet ervan! Helaas zijn er ook teveel momenten waarop ik het gevoel heb dat ik alleen voor politieagent speel omdat ik er zoveel naast moet doen en alles perfect moet gaan, wil ik geen commentaar van die ouders krijgen.. Het zijn dus echt de ouders die me de kwelling hier bezorgen, en eerlijk gezegd was ik zaterdagochtend echt een beetje bang, toen ze echt tegen me begonnen te schreeuwen...

Sorry voor al deze frustraties, ik was graag met een leuk , positief, enthousiast bericht gekomen maar ik wil me ook niet voordoen alsof het alleen maar geweldig is hier en ik me fantastisch vermaak.. Want dat is gewoon niet helemaal waar, hoewel ik me nu al een stuk beter voel, na m'n gesprek met de contactpersoon van Europair, en het gezellige weekend met de ontzettend lieve Nederlandse Au Pairmeisjes! Ik ben zo blij dat zij er zijn!

M'n contactpersoon van Europair heeft gezegd dat ze gaat kijken of er een ander gezin is dat wel echt bij me past. Helaas is het wisselseizoen voor Au Pairs een beetje voorbij, dus er is niet veel vraag meer naar een Au Pair.. De kans dat ze dus snel iets vindt is dus niet erg groot.. Ze gaat ook echt naar het allerbeste zoeken, want ze wil niet dat ik weer in zo'n situatie terecht kom. Dan blijf ik liever hier. Voorlopig vertel ik m'n gastgezin nog niets over deze zoektocht, want misschien blijf ik hier wel gewoon en hopelijk kan er dan wel veel verbeteren! M'n Europair contactpersoon wil hier ook veel moeite voor doen, door een gesprek met m'n gastouders etc.. Eigenlijk hoop ik dat dat laatste echt iets oplevert, want in Nanterre heb ik het ontzettend naar m'n zin, de afstand tot Parijs is ook prima en hier is het heerlijk kindvriendelijk, het huis waar ik woon is gezellig en schoon, en m'n kamer is ook een leuk hol waar ik me wel op m'n gemak voel. Daarnaast gaat het met de kindjes steeds beter, vandaag heb ik me voor het diner boven op de bank genesteld met een Frans boek, voor het eerst dat ik in m'n vrije tijd niet buiten of op m'n kamer was, en H. was heel erg lief en gezellig. Ik vond het heerlijk om met hem in de speelkamer te spelen zonder me ook maar één moment politieagent hoefde te voelen, want verder hoefde ik geen organisatorische zaken te regelen. Ik heb een heerlijke pizza genuttigd met de kindjes, en ben daarna weer naar m'n kamer vertrokken, onder andere om jullie weer met een nieuw verhaal op de hoogte te stellen van de ontwikkelingen in La France..

Gelukkig heb ik wel hele fijne dingen in het vooruitzicht, op elk moment dat het niet goed met me gaat herinner ik mezelf aan volgend weekend, dat ik samen met Robin door ga brengen in Parijs, samen in een hotelletje, dus even lekker weg van het gezin! Daarna komen Pappa en Lieke drie daagjes samen spenderen in Parijs, en ik hoop een avondje na m'n werk, zal wel weer een uur of 21.30 uur/22.00 uur worden, lekker met hen uit eten te kunnen en in m'n vrije uurtjes op dinsdag lekker met hen door Parijs te kunnen wandelen.

Ik kijk erg uit naar deze lieve Nederlandse mensen die allemaal zo achter me staan en die ik dan ook echt even heel dichtbij me heb, en niet alleen op Skype en sms, wat al wel heel fijn is...Je suis très heureuse dat ik in 2011 leef!

Sorry dat het weer een lang verhaal is geworden, maar ik wilde er zeker van zijn dat ik een compleet beeld zou schetsen in dit verhaal, van alle fijne en nare dingen die ik hier beleefd heb tijdens mes trois premièressemaines en France..

Hele dikke bisou! & Ik hoop dat het met jullie allemaal heel goed gaat !

xxxxxxxxxxxxxxx Josan

Ps: de berichtjes die jullie steeds posten bij een verhaal zijn super om te lezen, meelevend, enthousiast, lief en vertrouwen wekkend! Merci beaucoup!

Découvrir la vie en France

Bonjour à tous!
Ça va bien en Hollande? Moi, ça va très bien ici!
Even ter voorbereiding om te voorkomen dat iedereen die dit leest mij aanklaagt omdat hij/zij te laat is gekomen voor een afspraak..: begin alleen aan dit verhaal als je tijd hebt, of maak het niet af, want ik vrees dat het lang gaat worden..
Ik neem nu eindelijk even de tijd om weer een verhaal te typen.. Nou ja, eindelijk, voor mij lijkt het alsof ik hier al weken ben, maar een paar dagen geleden leefde ik nog gewoon m'n vertrouwde Nederlandse leventje ! Sinds dinsdagavond ben ikuneFille Au Pair à Nanterre,en ik heb m'n naam in Nederland achtergelaten. Hier heet ik Josane (spreek uit: Zjozaan), en ze schrijven het ook altijd met een -e aan het eind.D'accord, pas de problème,maar dat is niet het enige wat veranderd is.. Ik ben nu al aardig gewend aanla nouvelle vie en France.Alles is anders, maar dat gaat echt snel!En hoewel het niet altijd even makkelijk is, geniet ik met volle teugen van elk moment!
Laat ik maar even net doen alsof ik in m'n dagboek schrijf.. ik heb in m'n kleine boekje, dat ik van m'n ex-bruidswinkelcollega's heb gekregen,des choses importantes pour mémoirer genoteerd, dus veel leuke situaties kan ik even beschrijven.
Iedereen die al met me heeft geskyped heeft het ondervonden, in Nederland is alles nog precies hetzelfde als een paar dagen geleden, maar ik ben één grote spraakwaterval metbeaucoup des histoires!
Dinsdag vertrok ik met de trein vanuit het pittoresque Zutphen, in Zuidelijke richting, op weg naar m'n nieuwe leventje. Ik had er heel veel zin in, maar het voelde wel raar. M'n kamer heb ik leeg achtergelaten, al m'n spullen heb ik ingepakt in dozen.
Het afscheid van Nederland was erg leuk, zaterdag had ik m'n laatste afscheidsborrel met vrienden in de stad, en dinsdag kwamen vriendinnen op het station in Zutphen nog knuffelen en zwaaien. Met Corine heb ik voor de laatste keer 'de bomb' gedaan: (vanaf grote afstand naar elkaar toe rennen en tegen elkaars buik springen). Oef, dat was een emotioneel moment. Zo'n typisch ding waarbij er ineens door me heen schoot dat dat lange tijd niet meer zo normaal zou zijn. M'n moeder en zusjes waren daar ook en Ellis en Ninja renden mee met de trein totdat het perron ophield (nou ja bijna)..Très adorable!
Pappa en Marit reisden mee tot Schiphol, en daar stond Robin precies voor de treindeur waar we uitstapten te wachten. Het afscheid van m'n laatste gezinsleden was ook een beetje emotioneel, pappa die me gaat missen omdat ik geen spinnen meer voor hem kan vangen nu, ja dat raakte me toch wel, ik zou er bijna voor thuisblijven...
Samen met Robin wachtte ik op de Thalys, het was heel erg leuk om hem nog even te zien, maar bij iedere trein die ik het station hoorde naderen kneep ik in z'n hand van de spanning, het voelde nu toch wel als een echt vertrek...
Uiteindelijk was de Thalys er dan toch echt.. We hebben m'n koffers de trein ingetild, en ik ging op zoek naar m'n plaats. De laatste handkusjes door het raam, ja, het leek wel een film, want ik was nu echt op weg, om niet snel weer terug te keren.. (Tenminste dat is niet de bedoeling..).
Onderweg hebben een paar traantjes m'n wang gepasseerd toen ik Marits cadeautje openmaakte, een heel lief boekje met een ontzettend lief verhaal en foto's van alles wat ik in Nederland achterlaat..
Toen ik aankwam op Gare du Nord voelde ik helemaal geen zenuwen, ik werd overspoeld door een groot geluksgevoel toen ik met m'n drie koffers over het perron liep, op zoek naarma nouvelle famille.Al van verre afstand herkenden we elkaar en ik werd erg welkom ontvangen. Gelukkig hebben ze een auto waarmee ik werd opgehaald, dit was veel relaxter dan met die koffers in de metro..
Vanaf het moment dat ik met Fransen in de trein zat heb ik besloten dat faalangst inla Franceniet bestaat. Ik maak fouten, ik praat niet heel snel en soms moet ik vragen of iemand iets wil herhalen, maar vanaf het moment dat ik m'n Nederlandse leven gedag zei op Schiphol, spreek ik Frans met het idee alsof ik het al jaren doe (zo komt het nog niet helemaal over, maar de wil en de moed is er).
In de auto heb ik al een uitgebreide conversatie gehad met m'n gastmoeder en ook meteen bijmon petit frèreeen goede eerste indruk achtergelaten.Hij wilde namelijkl'affiche de Josaneinkleuren met geel en beige, maar hij had alleen een blauwe stift..Et voilà,ik ben toch echt een Vrijeschoolkind in hart en nieren, want natuurlijk tover ik uit m'n etui in m'n handbagage een geel en een beige kleurpotlood (Een dik lyra potlood wel te verstaan, even antroposofen onder elkaar).

Viama chambregingen we het huis binnen en ik kreeg meteen een rondleiding van de kinderen, het huis is erg leuk en vooral met m'n kamer ben ik heel blij! Het voelt als een heel fijn hol, met een klein deurtje, ik moet echt bukken om naar binnen en buiten te gaan, dus ben blij met m'n 1,63m.

Het huis is gezellig ingericht, maar overal doen gordijnen dienst als afscherming, inplaats van deuren. Gelukkig heeft het toilet een deur,comme ma chambre,maar de badkamer bijvoorbeeld niet.. Dat voelt niet heel gemakkelijk voor mij, maar ik douche 's avonds laat als ik zeker weet dat iedereen in bed ligt (past op zich ook wel bij m'n natuurlijke ritme..Pappa mis je het geluid van de douche 's nachts al?) .
De eerste avond hebben we het meteen over m'n dieet gehad.Pas de sucre pour moiis voor m'n gastfamilie helemaal geen probleem. Wat dat betreft ben ik nog steeds een beetje thuis, veel normen en waarden zijn anders en daar moet ik erg aan wennen, maar het gastgezin eet zoveel mogelijk biologische producten! Als het maar eenvoudig klaar te maken is..en inla belle Francewordt niet veel suiker toegevoegd, ook niet inles baguettes!

EN, Toen ik dit ontdekte wilde ik het thuisfront meteen mailen;in de vaatwasser en de wasmachine gaat poeder van ECOVER:) Dus m'n kleren ruiken net als thuis:)
Woensdag ben ik hier meteen in het diepe gegooid. M'n gastmoeder is op woensdag vrij tot november, dus zij was de hele dag thuis.Les enfants aussi,woensdag isle jour d'enfants,dus die staat 100%, als het niet meer is, in het teken van wat de kinderen willen. 's Ochtends hebben ze muziekles en 's middags paardrijles. Dat vinden ze geweldig, maar ik vond het erg zwaar.. Ik heb weer heel goed beseft waaorm ik van paardrijden af ben gegaan, het was niet te doen... M'n ogen en neus warentrès rougeen de kinderen vroegen steeds waarom ik zo huilde en nieste. Daarnaast zijn de kids niet makkelijk, ze zijn echt lief als alles goed gaat en ze niets hoeven, maar kleine dingen zoals aankleden, faire pipi au popo (plassen op het potje), blijven zitten tijdens het eten, badderen etc. duren allemaal ontzettend lang..Ze gillen, huilen, slaan en schoppen om zich heen en vooral de oudste is erg agressief als hij boos is of iets niet mag.. Ze testen me filnk uit, en ik heb al vele malen beseft dat ik erg veel geluk heb gehad met m'n oppaskindjes in Nederland, dit is een echte uitdaging!
Wanneer m'n gastmoeder in huis is, is het extra moeilijk, omdat de kinderen dan alles door haar willen laten doen.Très logique, biensur..zo vaak zien ze hun ouders niet...
Elke dag komt de Nanny ook een paar uurtjes, om me in te werken.. Helaas verloopt dit ook niet vlekkeloos..Ze neemt alles van me over in plaats van dat ze me helpt en laat zien hoe het beter kan, dus ik vind dat het niet zoveel zin heeft zo. Bijvoorbeeld vandaag: we waren in het park, daar spelen alle kinderen elke middag na school in de speeltuin, en één van m'n kindjes was over het hekje geklommen, en dat mag hij niet. Ik ben hem achterna gerend, heb hem opgehaald en sprak hem bestraffend toe. Hij huilde omdat hij niet meer in de speeltuin wilde spelen, en de Nanny pakte hem op, nam hem mee naar haar bankje en daar mocht hij genieten van een preek. 's Avonds deed een vergelijkbare situatie zich voor bij het badderen, en ik heb haar eerlijk gezegd dat ik denk dat het geen zin heeft op deze manier. Als ik ergens aan begin, wil ik ook zelf mijn manier vinden om het op te lossen. Zij mag me best helpen, zolang ze het maar niet totaal van me overneemt, want ik moet het toch echt zelf gaan doen als ze er niet meer is! Het gaat ook veel beter zonder haar, want ik heb 2 dagen voor een ziek kind gezorgd, omdat hij niet naar school ging..En dat ging heel goed, ik heb genoten! Het was erg leuk dat hij foto's wilde zien vanmes parents et mes petites soeurs.Hij wees ze steeds aan en vroegtrès souvent:'Comment elle s'appele?'
En hij heeft alles onthouden, superleuk! Vanavond tijdens le dinerzei hij uit het niets tegen zijn vader:'La petite soeur de Josane s'appele Ellis!' (spreek uit: Ellies), 'et la maman de Josane s'appele Freya!' (spreek uit: Freiaaa). 'Et le papa de Josane s'appele?' En dan even tegen mij: 'Ton papa, il s'appele comment?' En daarna: 'Ooh je le sais, il s'appele Ruud' (spreek uit: Ruuuuuuuud). En hij wil heel graag met mijn familie skypen, nu hij ze 'kent'.Superschattig!
Ik vind het echt superfijn dat ik alles kan bespreken met m'n gastouders. Elke avond hebben we een evaluatieconversatie, en dat vind ik erg belangrijk, want daarin wordt alles gezegd wat wel/niet goed gaat, wat beter of anders kan en op welke manier dan. Ook anekdotes zoals bovenstaande worden enthousiast gedeeld, de gastouders vinden dit soort dingen ook erg leuk, want zij vinden het erg belangrijk dat er een goede band is tussen het gezin en mij (daarom willen ze geen nanny maar een Au Pair).
Een andere leuke anekdote is die van faire pipi au popo.De afgelopen dagen wilde m'n tweejarige petit-frère echt niet op het potje, en hij moet er altijd met grof geweld opgezet worden. Aangezien dat zekers niet mijn favoriete aanpak is stelde ik de eerste dag voor om een boekje voor te lezen (daar houden ze erg van, ik ken alle boekjes al uit m'n hoofd!), terwijl 'il fait pipi au popo' . Die eerste dag maakte dat niet zoveel indruk, hij wilde nog steeds niet, maar gisteren deed ik dat en na een tijdje kwam er een plas toen hij ontspannen luisterde naar ma histoire sur Gaston et son avion. Vandaag kon ik wel gillen van blijdschap haha, want we waren thuisgekomen uit het park en hij droeg een luier waar hij in mocht plassen (omdat hij ziek is wilde de Nanny niet teveel werk, onderweg moet hij ook vaak plassen bij mij, heerlijk contre un arbre). Toen we thuis waren vroeg hij: 'Josane, tu veux lire une histoire pour moi? Et pendant, je vais faire pipi au popo!'Een geweldig moment, er kwam meteen een plas, al bij de eerste zin! Daarna wilde hij zelfs nog een keer op de wc, omdat ik had gezegd dat hij een grote jongen was omdat hij niet in z'n luier had geplast. En après le visite-du-toilette zei hij dat hij nu nooit meer een luier om hoefde, want hij was nu echt een hele grote jongen, oui Josane?Très adorable! Dommage dat de Nanny alles extra overhaastte omdat ze vond dat het hoog tijd was om te badderen. Mijn tactiek is meer: C'est très important de prendre beaucoup de temps pour ces enfants!
Bij de oudste heeft een vergelijkbare situatie zich vandaag voorgedaan, Hij huilde eerst heel lang, want de ouders waren thuis maar ik zou hem aankleden, wat hij toen natuurlijk niet wilde. Maar toen werkte een vergelijkbare boekjestactiek ook! Bij hem is het ook superleuk dat hij mijn uitspraak altijd verbetert! Hij doet het heel schattig, helemaal niet boos of streng ofzo, maar heel lief: 'Josane, on dit: PiTTié, pas piché'. En dat herhaalt hij dan een paar keer, ik leer er echt van, superleuk!Dit vertelde ik ook vanavond aan de gastouders, en ze waren très contents, het was weer een lange dag vandaag (elke dag van 07.30 uur tot 22.00 uur ongeveer) maar voldaan ging ik naar ma chambre.
Pff je suis très très fatiguée maintenant, (comme chaque jour).. Enmorgen gaan m'n 4 wekkers weer om 7 uur (yes ik mag een halfuur uitslapen)! Ik moet 's ochtends ontbijten met de kinderen (dat bestaat uit een kom thee voor mij, c'est tout, en voor de kinderen een stukje baguette en chocoladepap. Ik heb vanochtend in m'n vrije uurtje une baguette avec la vache qui rit voor mezelf gekocht, ik mis de groente en het fruit hier, dus misschien trakteer ik mezelf morgen op dat laatste als ik langs un supermarché loop. Elke avond en middag maak ik klaar wat me is opgedragen, en dat is nog niets anders geweest dan pasta of aardappelpurée, alleen pasta en alleen purée, ietwat karig als je het mij vraagt...Niet moeilijk te maken, dat scheelt en de kinderen zeggen alsnog: 'Josane, c'est delicieux!' Heel lief, maar dat snap ik dus niet...
Verder gaat het met de taal best goed! J'adore le français! Ik praat met iedereen, ook in het park, en ik heb twee andere Fille Au Pairs ontmoet, zij zijn elke dag in het park waar ik ook ben 's middags. De ene is Duits en de ander Nederlands, dus dan spreek ik ook Frans, en het gaat al elke dag beter. Ik ga ook nog een talencursus volgen, maar daar heb ik dinsdag een gesprek over met Europair Services. Mijn gastouders zeggen vaak dat ze vinden dat ik echt al goed Frans spreek, ik vind dat het nog stukken beter kan, maar ik ben heel blij dat ik me heel goed kan redden, en alles wat ik wil zeggen is mogelijk, soms met een omweg maar ik kom er altijd uit. Dat was een jaar geleden wel anders, toen wilde ik ook Frans praten in Parijs, maar toen begreep niemand me en gingen ze over op Engels...

Ik denk al best vaak in het Frans, daar betrapte ik mezelf op toen ik met mezelf de dag door ging nemen tijdens het strijken, en heel vaak besef ik ineens: huh, ik voer een heel gesprek met de kinderen, totaal gedachteloos. En dan ga ik na of het klopt wat ik gezegd heb, en het was nog aardig goed ook, dus het nadenken verdwijnt nu al steeds meer naar de achtergrond. Behalve 's avonds, dan ben ik zo moe, dan wordt het een combi van Engels en Frans met de ouders, en Nederlands door m'n hoofd.. Vermoeiend.
Morgen ga ik met het Nederlandse Au Pair meisje uit Nanterre naar een Zutphens meisje die Au Pair is in Parijs. Zij heeft daar een chambre de bonne, dat is een eigen 'studentenkamer'. Ik heb vanavond een preek gekregen van m'n gastvader dat hij dat eigenlijk niet goedvindt omdat ik alleen nog maar heel veel met haar heb gemaild en haar nooit gezien heb, maar het andere meisje uit Nanterre kent haar al wel heel goed, Je suis désolée, maar ik zie het gevaar niet...Opstraat, en vooral in Parijs, moet ik me ook houden aan regels die ik nogal streng vind... Geen lage truitjes, (ehm ik heb toch niet zoveel te showen! Mais d'accord, mag ik dan geld voor een nieuwe garderobe?:$), geen grote oorbellen, bling bling armbanden etc., hoge hakken, en ik moet oppassen avec mes cheveux blonds... In dat laatste heeft hij misschien wel gelijk, ik word door iedereen bekeken hier, toevallig heeft m'n gastmoeder ook (geverfd?) blond haar, en de kinderen ook, maar verder lopen hier weinig blonde koppen rond...Ik weet niet hoe ik op moet letten met m'n haar, maar een knot ofzo is misschien een optie..Dommage...
Als laatste heb ik nog één belachelijk verbod gekregen van mijn gastvader. Als de kinderen op school zijn en ik ben alleen thuis, moet ik in m'n kamer blijven als de schoonmaker komt. Het is een aardige Indische jongen, maar ik mag hem niet zien, alleen als ik met de kinderen ben, omdat ik niet met hem mag flirten. Nou ja zeg, fijn dat hij zo over mij denkt.. Hij zegt dat al deze voorzorgsmaatregelen zijn om me te beschermen, omdat hij zich erg verantwoordelijk voelt voor een lief, betrouwbaar meisje zoals ik, jaja slijmbal..
D'accord, voordat ik allemaal belachelijke frustraties ga uiten in dit verhaal, lijkt het me het beste dat ik er bij deze een einde aan brei (jaja een afsluiting op z'n Vrijeschools:) ), en nog een paar uurtjes slaap pak.. Ik ben benieuwd welke diehards tot dit punt zijn gekomen met lezen, het vorige verhaal was 100 keer bekeken, dus ik denk dat ik niet schrijf voor Jan met de korte achternaam, (zoals Robin dat zo mooi gefrustreerd kan zeggen

) ...
Mocht er eens iets spannends gebeuren en Hollande, ik hoor het graag!
Bonne nuit!
Beaucoup d'amour! xxx

Compter les jours...

Bonjour à tous!

Het aftellen is begonnen... Dinsdag 20 september vertrek ik, nog 5 dagen m'n vertrouwde leventje! Het is een heel raar idee, ik vind het erg moeilijk om me voor te stellen dat ik vanaf woensdag niet meer wakker word in m'n eigen bed en m'n eigen familie, vrienden en vertrouwde oppaskindjes om me heen heb, maar dat alles anders wordt.. Ik heb er wel heel veel zin in om de uitdaging aan te gaan en me in een heel nieuw leven te storten. Deel uitmaken van een Frans gezin en de grote zus te worden van 2 jongetjes van 2,5 en 4 jaar is een hele belevenis waar ik aan zal moeten wennen maar ook erg naar uitkijk.

Ineens komt alles heel dichtbij, maar daar is een heel proces aan voorafgegaan. Toen ik een maand geleden mijn eerste verhaal op dit weblog schreef was alles nog vaag en was ik bezig met het invullen van een dik pakket, motiveringsbrief schrijven, diploma's kopiëren, een medisch rapport invullen met m'n huisarts, een fotoalbum maken... Alles bij elkaar vormde dit zich tot mijn persoonlijke portfolio, waarmee ik door een partnerorganisatie van Travel Active in Frankrijk gekoppeld zou worden aan een familie, spannend...

Toen het eindelijk in de brievenbus verdwenen was, viel er een last van m'n schouders, ik kon het nu verder overlaten aan Travel Active en de partnerorganisatie en mijn eerste bijdrage aan het traject was geleverd. Al snel mailde Travel Active dat het portfolio door hen ontvangen was en dat ze het er erg mooi uit vonden zien, ik had er zoveel mogelijk vrijeschoolse creativiteit in gestopt natuurlijk

Al snel daarna volgde er een Engels interview van een halfuur met de contactpersoon van Travel Active, ik was zenuwachtig maar het viel heel erg mee!

Daarna werd een aantal van mijn vele referenties gecheckt, bedankt allemaal voor het enthousiasme waarmee jullie ze hebben ingevuld! Na deze check kreeg ik bericht dat ik officieel geaccepteerd was voor het programma en dat de partnerorganisatie in Bordeaux spoedig mijn portfolio zou ontvangen.

Ik begon alvast met de voorbereiding voor een Frans telefoongesprek, voor als er een gezin gevonden zou worden dat meteen de telefoon zou grijpen. Maar na een paar weken was dit nog niet het geval en werd ik gebeld door Travel Active dat het in het Zuiden waarschijnlijk niet ging lukken op korte termijn omdat alle gezinnen een rijbewijs toch wel echt een vereiste vonden en helaas beschik ik daar niet over... In eerste instantie wilde ik niet dat mijn portfolio naar Parijs werd gestuurd, omdat de kans hier groot is om in een apart appartement geplaatst te worden en ik wil juist erg graag bij een gezin in huis wonen om het hele dagelijks leven optimaal te ervaren, en niet 'naar m'n werk' te gaan, zoals ik hier in Nederland naar m'n oppasadresjes loop of fiets. Onder vermelding van het feit dat ik een gezin zocht dat mij ook onderdak bij hen in huis kon bieden werd mijn portfolio naar Europair in Parijs gestuurd. Drie uur later ontving ik een mail dat er een gezin gevonden was !

Ik werd meteen enthousiast toen ik hun presence de la famille en fiche de la famille las, het laatste was een uitgebreid pdf-bestand met informatie over het gezin enhun leefwijze. Erg leuk! Meteen de volgende dag stond een belafspraak gepland, dit hoorde ik 2 uur van tevoren, en ooh wat was ik zenuwachtig! Het zou m'n eerste keer worden dat ik een Frans telefoongesprek ging voeren... Ik ben geslaagd met een 8 voor Frans, maar luisteren en spreken zijn de twee vaardigheden die ik graag veel beter zou hebben gekund. Vandaar ook mijn keuze voor dit jaar en France biensûr!

Het telefooongesprek viel me erg tegen. De vrouw des huizes belde 2 uur na de afgesproken tijd of ze een halfuur later terug mocht bellen.. Ze was nog op kantoor. Pas de problème, maar het gaf wel een bepaalde eerste indruk. Nog een halfuur wachtte ik in spanning en ontving een sms dat ze nog druk was met de kinderen dus dat ze later terugbelde. En uiteindeiljk ging dan ook echt de telefoon! Het was duidelijk dat ze een zware dag achter de rug had want het gesprek verliep voor mijn gevoel erg gehaast, hoewel ze wel aardig was. Ik had het gevoel dat ik vooral degene was die richting gaf aan het gesprek, en ze gaf ratelend antwoord op mijn vragen in Frans up-tempo! Oef vermoeiend. De verbinding was ook niet goed en ik vond het moeilijk om de tijd te nemen over de formulering van wat ik wilde zeggen. Nadat de hoorn op de haak was gelegd was ik moe en blij dat Corine me even kwam vermaken.

Toch wilde ik het gezin niet meteen afwijzen, want ik was erg enthousiast geworden door de informatie die ik per mail ontvangen had, en dat was ik niet vergeten! Aan de telefoon kreeg ik wel m'n bedenkingen bij de beschrijving van de kinderen, die was soms tegenstrijdig met wat ik gelezen had en dat heb ik ook eerlijk gezegd.. Ik kreeg als antwoord dat er wel het één en ander veranderd was in de tijd dat ze dit geschreven hadden en ik het ontving (een halfjaar ongeveer). Ach ja, ik maakte nog een afspraak voor een skypegesprek.

Eerlijk gezegd was ik hiervoor veel relaxter, ik verwachtte er niet meer zoveel van en ik was minder bang om afgewezen te worden omdat ik zelf ook niet zo enthousiast meer was over dit gezin. Toen ik me aanmeldde op skype waren ze al online, dit vond ik een erg goed teken! Met z'n vieren zaten ze achter de webcam en na 1,45 uur zei de gastvader dat we al wel heel lang in gesprek waren! Ik had het niet eens door en van die vermoeidheid van de vorige keer was ook niets te bekennen. Toen het gesprek was afgesloten voelde ik alleen maar heel veel energie en al m'n enthousiasme was terug! De kinderen hadden hun foto's van 'vroeger' laten zien en hun voiture de pompier etc. Diepgaande communicatie met de kinderen was moeilijk doordat ze snel praatten en binnensmonds, maar doordat ze veel lieten zien was het toch heel erg leuk en kon ik toch contact met hen maken.

Toen de gastmoeder met de kinderen ging eten, heb ik veel besproken met de gastvader. Hij stelde veel vragen, ook dit was weer in groot contrast met het telefoongesprek.. Ook vragen waar ik niet eens over na had gedacht, zoals wat m'n familie eigenlijk van dit plan vond.. Haha, geen idee.. een mooie ervaring voor mij, geloof ik, als ik het graag wil is het helemaal goed.

Ik werd erg enthousiast behandeld tijdens het Skypegesprek, alsof ik nu al deel uitmaakte van het gezin en de volgende morgen al voor de deur zou staan. Dit gaf een erg prettig en zeker gevoel, het idee van een derde kind in huis waar ze geen lasten maar wel de lusten van zouden ondervinden beviel me wel, ze zagen me zeker niet als een slaafje of een kinderoppas.

Vanaf toen begon het smsen. Ik was nog niet zeker of ik het wilde en wilde liever nog een aantal keer contact via skype, doordat het eerste gesprek me echt was tegengevallen. We hadden een afspraak maar deze werd op tijd, een hele dag van tevoren

, afgezegd omdat ze geen Wifi meer konden ontvangen in huis en de gastvader was op zakenreis dus kon er nu niets aan gedaan worden. Lange Franse smsjes werden heen en weer gestuurd en dat vond ik erg fijn, want ik kon echt de tijd nemen om na te denken over hoe ik iets wilde zeggen en over m'n formulering. Uiteindelijk kreeg ik een sms die langer dan 12 berichtjes was, helaas beschikt mijn middeleeuwse mobiel niet over de capaciteit om een sms die de 12 berichtjes overschrijdt te ontvangen.. De eerste zin leek negatief, en ik merkte bij mezelf dat het me teleurstelde. Maar ik zocht het op in het woordenboek, en het betekende totaal iets anders dan ik dacht, het was juist heel positief, evenals de rest van het bericht. De gastouders waren erg enthousiast en wilden me graag opnemen in hun gezin. Ze hoopten dat ik zo snel mogelijk kon laten weten of ik er hetzelfde over dacht.Nadat ik het bericht voor de tweede keer gelezen had wist ik het, ik ging het gewoon doen! De teleurstelling die ik voelde omdat ik een negatieve boodschap verwachtte na het lezen van de eerste zin, en de opluchting die er was toen het woordenboek me het tegendeel bewees, vormden samen de doorslaggevende situatie. Intuïtief wilde ik het blijkbaar heel graag! Ik heb een hele lange sms teruggestuurd en daarmee was de match definitief!

De volgende dag gaf Europair aan bij Travel Active dat het gezin had aangegeven dat ik over drie weken bij hen zou arriveren en zo was ik officieel gekoppeld aan Ma nouvelle famille.

Nu, ongeveer 2,5 week later, komt mijn avontuur echt dichtbij. Over een week woon ik in Nanterre, een voorstad van Parijs.

Nu ben ik nog erg druk met het regelen van een aansprakelijkheids- en reisverzekering, daar komt toch wel veel bij kijken. En m'n spullen gaan in dozen m'n kamer verlaten, zodat Ninja eindelijk haar kleine kamertje voor een grotere mag inruilen. Tot midden in de nacht ben ik al aan het strijken, het wassen is al begonnen, en ik heb veel moeite met de keuze wat ik wel en niet mee kan nemen, het liefst alles, maarja... een hele container gaat toch niet lukken...

Ik heb afgelopen zaterdag m'n afscheidsfeest gevierd, en daar heb ik echt van genoten! De mensen die er waren waren zo lief en gezellig, en met m'n liefste vriendinnen heb ik echt een topavond gehad in BillsBar! Iedere dag neem ik weer afscheid van een oppasadresje, mijn favoriete bezigheid ga ik gewoon doorzetten in Parijs, maar alle vertrouwde kinderen om wie ik echt veel geef zie ik deze dagen allemaal voor het laatst.. Aan het begin van deze week heb ik genoten van de laatste daagjes met Robin, waarbij we ook veel met m'n zusjes waren en het besef dat zij er niet meer altijd zullen zijn, kwam wel ineens hard aan.. Dinsdagavond heb ik samen met m'n vriendinnen gehuild en gelachen in de Wok Maxis, waar ze me mee naartoe hadden genomen met heel veel lieve persoonlijke afscheidscadeautjes. Ik ga een heel bijzonder nieuw jaar tegemoet, maar ik ga ook iedereen hier echt heel erg missen!

Gelukkig is Parijs zeker niet de andere kant van de wereld dus ik kom gewoon een weekje naar huis en misschien nog een paar keer een weekend. Mijn vader neemt me over een maandje mee uit eten in Parijs voor m'n 20e verjaardag, als hij daar een paar daagjes is met zijn vriendin. Het is superfijn om te weten dat ik tot 1 juli een heel ander leven krijg, maar ook de vertrouwde dingen niet ver weg zijn. Gelukkig leven we in 2011 en ik heb een laptop gekocht met ingebouwde webcam en speaker, dus ik hoop met iedereen heel veel te skypen! Mijn skypenaam is josan-1991, dus voeg me toe als je het leuk vindt om me ook live nog te spreken!

Dinsdag vertrek ik om 12.34 uur vanuit Zutphen richting Schiphol, en stap op 15.31 uur in de Thalys. Om 18.40 uur wordt ik opgehaald door m'n nieuwe Franse ouders en broertjes op Gare du Nord, en dan gaat mijn Franse leventje echt beginnen!

Excusez-moi dat dit verhaal weer vele tekens bevat, en niet te lezen is in een paar tellen. Maar ja, dat is nou eenmaal Jos-style!

Ik heb dit geschreven met kriebels in m'n buik en een lach op mijn gezicht omdat het allemaal geregeld is en nu toch echt bijna zover is! Daarnaast rolt een traan over mijn wang omdat ik hier het perfecte leventje leef met zoveel lieve mensen, waar ik niet zomaar uit wil stappen.. Maar ik kijk uit naar wat me te wachten staat!

Beaucoup d'amour!

Josan

Bienvenue à mon blog de voyage!

Bonjour à tous!

Zoals velen van jullie wel weten heb ik in juni het geweldige nieuws te horen gekregen dat ik geslaagd ben voor Havo en heb daarmee eindelijk een punt gezet achter mijn middelbare schoolcarrière! Ik weet al jaren dat ik de vrijeschool pabo op Hogeschool Helicon wil doen, want het idee van de vrijeschool spreekt me erg aan en werken met kinderen is zoals bekend één van m'n favoriete dagelijkse bezigheden! Hoewel ik zeker weet wat ik wil, twijfelde ik toch of ik meteen zou beginnen. Ik dacht aan een tussenjaar als Au Pair en Franceom er even helemaal uit te zijn, de franse taal vloeiend te leren spreken en toch de hele dag kinderen om me heen te hebben waar ik de verantwoordelijkheid voor mag dragen. Een studente van de Helicon was erg enthousiast toen ik haar vroeg of ze me dit aanraadde. Ze zei dat het ook zeker een pré is tijdens je Helicon-jaren om zoveel ervaring te hebben met het zorgen voor kinderen. Daarnaast ben je jezelf in zo'n tussenjaar vaak genoeg tegen gekomen en sta je daardoor waarschijnlijk sterker in je schoenen, wat ook voor de klas te zien zal zijn. Dit was het doorslaggevende gesprek voor mij. Daar kwam nog bij dat ik hoorde dat de Helicon in de loop van dit jaar Zeist verlaat en een nieuwe locatie krijgt in Leiden. Het lijkt me niet erg bevorderd voor m'n resultaten om in zo'n hectisch verhuisjaar te starten want niet alles zal meteen op rolletjes lopen. En een kamer zoeken in Zeist om na een halfjaartje weer te verhuizen naar Leiden lijkt me niet geweldig. Vandaar dat het Au Pair idee serieuze vormen aan ging nemen en ik uiteindelijk definitief besloot om een tussenjaar in Frankrijk te nemen . Het lijkt me een hele bijzondere ervaring om deel uit te maken van een Frans gezin en voor hen te werken als Au Pair. Daarnaast ga ik een talencursus te volgen, zodat ik ook mijn hersenen weer wat stof aanlever, en ik hoop natuurlijk vloeiend Frans te spreken als ik terugkom!

Ik ben van plan dit Reislog bij te houden gedurende dit jaar, zodat iedereen die dat leuk vindt kan lezen hoe ik mijn tijd als Française beleef.

Mijn nieuwe verhalen en foto's vinden jullie hier, maar natuurlijk leven we wel in 2011 en houd ik ook m'n facebook, skype en twitter bij. Ik bezit ook nog een hyvesaccount maar deze wordt zwaar verwaarloosd..

Willen jullie automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik vind het leuk als jullie virtueel met mijn avontuur meeleven, en jullie kunnen altijd een berichtje voor me achterlaten op dit Reislog !

Beaucoup d'amour,

Josan