Bonjour à tous!

Laat ik maar meteen over le temps beginnen, alsof ik niet zo goed weet waar ik het anders over moet hebben... La Hollande heeft het ook niet erg getroffen methet weer hein? Hier is de zomer ook echt voorbij, dommage.. Vandaag heb ik een gezellig slenterdagje gehad met de filles Au Pair hollandaises à Paris en hun paraplu's! Die konden niet ontbreken helaas..Evenals de winterjassen en sjaals, we hebben onze handschoenen nog net niet nodig hier..

Naast het weer is er nog meer veranderd wat ik wel weer een update op dit weblog waard vond, want er is wel het één en ander gebeurd met mijn enthousiasme de afgelopen tijd. Ik ben hier a.s. dinsdag drie weken en helaas kan ik niet zeggen dat ik nog steeds geniet van elke dag.. Nee, het beginnersamusement begint weg te ebben, en de dingetjes die toen speelden waar ik moeite mee had, hebben zich uitgebreid en zijn aangevuld met nieuwe elementen. Sinds vorige week maandag, mon vingtième anniversaire, maakt het enthousiasme voor dit jaar op vele momenten plaats voor moeheid, teleurstelling, onzekerheid, verdriet en boosheid... Ja dat is een hele negatieve mond vol, je le sais..

Cette semaine, en met name maandag, vrijdag en zaterdag, was echt heel zwaar voor mij.. En ik wil echt niet graag zeuren en ik besef ook dat ik nog steeds moet wennen en dat het gewoon niet kan zijn zoals ik thuis gewend ben, maar helaas denk ik dat ik na deze weken al wel weet dat de klik met mijn gastouders er gewoon echt niet is... Ça ne marche pas..

Toch zou ik voor geen goud naar huis willen, oké misschien voor heel veel goud, maar als ik nu denk aan Zutphen en alle lieve mensen en fijne dingen die ik daar had, word ik eventjes warm vanbinnen, maar het idee van het Au Pair zijn in (de omgeving van) Parijs is nog steeds wat ik het allerliefste wil!

Dat het contact tussen mij en mijn gastouders niet goed loopt is iets wat ik echt elke dag jammer vind en waar ik heel graag iets aan zou willen doen.. Maar daar heb ik wel hun medewerking bij nodig, en die krijg ik nog niet tot nu toe. Dat dit gezin het niet 100% is voor mij is zo jammer, vooral omdat de rest van mijn leventje hier vanaf het begin leuk is, en nog steeds leuker wordt. Het gaat steeds beter tussen mij en de kindjes! H. en S., en S. in het bijzonder, zijn nog steeds een uitdaging voor me, maar wel een leuke uitdaging, want ik merk dat ik ze echt leer kennen en de behoefte die ze hebben om mij constant uit te testen verdwijnt langzaam maar zeker naar de achtergrond, voor mijn gevoel.

Met de Nederlandse Au Pairmeisjes die allemaal in of rond Parijs verblijven, heb ik het echt supergezellig en dat is wat het leven hier toch zeker de moeite waard maakt, evenals alle momenten die ik met H. en S., zonder de ouders, doorbreng en die vlekkeloos verlopen. Op deze momenten heb ik het gevoel dat dit echt het leven is waar ik op had gehoopt, en wat ik nu al gecreëerd heb hier.

Helaas is dat voor mij toch niet genoeg,ik wil het zeker nog even proberen binnen dit gezin, want als er dingen veranderen weet ik dat ik me hier ook thuis kan gaan voelen, en weer energie krijg voor alles wat ik hier moet, maar dan ook wil, doen. Toch weet ik dat ik het hier geen 10 maanden uithoud als mijn verhouding met de ouders zo blijft..

Vorige week zondag ben ik voor mijn verjaardag uit eten gegaan in Nanterre, dit was supergezellig, en ik kreeg lieve kaartjes en een cadeautje van hen, en dat van mensen die je nog maar zo kort kent, ik vond het heel speciaal.
Toen ik thuis was ging zoals elke avond mijn computer weer aan en werd ik om 00.00 uur toegezongen door Robin, erg lief! Dus ik voelde me helemaal jarig.

Helaas werd dit gevoel een beetje dubbel de volgende dag. Ik voelde me helemaal jarig in Nederland, want ik kreeg van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat hele lieve berichtjes, ook van mensen die ik nog niet gesproken had sinds ik hier ben. Het was ontzettend leuk om te krijgen, maar het maakte het ook heel moeilijk, want het contrast voelde groot. Die ochtend ging ik naar school, waar natuurlijk niemand het wist, mais ce n'était pas grave, en daarna heb ik m'n S. en H. uit school gehaald, voor hen le déjeuner gekookt, S. weer naar school gebracht en H. in bed gelegd voor z'n siëste. Gewoon de alledaagse dingen, helemaal niet erg, maar tijdens het strijken was het besef er voor het eerst heel erg. Ik ontving allemaal smsjes van mijn gastmoeder, die elke dag hetzelfde zijn (hoe het met de kinderen gaat, of ze lief waren op school, of het ophalen goed ging, of ze goed hebben gegeten,en of H. lekker en op tijd is gaan slapen). Heel belangrijk allemaal, maar ik sms haar wel als het wat minder goed gaat, want ik antwoord wel gedetailleerd elke dag, maar ik heb het gevoel dat ik dagelijks dezelfde smsjes kan versturen..Jammer dat ze niet even 'bonne anniversaire' aan haar smsjes toevoegde, het stond op de kalender, maar die was niet omgedraaid, en ik had het de vorige dag nog laten vallen omdat ik met de meiden uit eten ging. Ik voelde me voor het eerst echt eenzaam toen ik aan het strijken was en op m'n ene mobiel ontzettend lieve smsjes van alle attente lieve Nederlandse mensen ontving, en op m'n Franse mobiel alle zakelijke, koude smsjes die elke dag hetzelfde zijn. Het is iets kleins, maar het reflecteerde m'n gevoel op dat moment, dat alle mensen waar ik zo graag even bij wilde zijn zo ver weg waren.. Sorry dat ik niet op alle berichtjes heb gereageerd, ik kon het gewoon niet. Maar ik vond het geweldig om ze te krijgen, echt waar, dankjulliewel allemaal!<3

Ook de lieve kaartjes en cadeautjes van mamma, pappa, Lieke, zusjes en Wolf, Robin, Leonore & Johan en de kinderen hebben me heel erg blij gemaakt, merci beaucoup!

Op mijn verjaardag kwamen mijn gastouders binnen met een roze envelop die ze uit de brievenbus hadden gehaald, de geweldige partyfoto uit Nederland was gearriveerd! En dit maakte de avond toch een beetje speciaal, want ik denk dat de roze envelop mijn gastgezin eraan herinnerd had dat het toch wel een beetje een bijzondere dag was. Tijdens het eten heb ik de tour de la famille meegemaakt. Dit hield in dat we elkaar een hand gaven, en ze Happy Birthday voor me gezongen hebben, ja in het engels..En daarna zei iedereen tegen elk gezinslid: Je t'aime ... , Je t'aime.... . En ik wist niet wat ik moest zeggen. Misschien sta ik veel te serieus in dit soort dingen, maar ik kon het niet, en zei: Je vous aime, chère famille. Het was me (nog) veel te persoonlijk, en vooral door de serieuze blikken en stiltes waarmee het ritueel gepaard ging..

Later die avond arriveerde ik op Skype en heb weer intens genoten van alle lieve Nederlanders en m'n familie die me met slingers op het skypescherm een fijne afsluiting van m'n verjaardag hebben gegeven.
Dit hele verhaal over mijn verjaardag klinkt misschien een beetje overdreven, want thuis is deze dag ook helemaal niet perfect, en als ik studeerde had ik waarschijnlijk ook niemand van al die lieve mensen gezien, maar het was het idee.. en het gevoel dat ik hier in het gezin heb en de negativiteit die ik ervaar, kwamen ineens heel erg tot uiting op deze dag..

Dinsdag, woensdag en donderdag gingen zonder bijzonderheden voorbij. M'n gastouders waren zoals gewoonlijk laat thuis dus ik had de kinderen lekker lang voor me alleen en dat was zwaar maar leuk! Wat ik wel heel vervelend vond is dat ik de lange dagen moeilijk kan combineren met school.. Na maandagavond heb ik 's avonds niet meer tot laat geskyped, maar ik was woensdag pas om 02.30 uur klaar met m'n huiswerk, omdat ik donderdag om 07 uur naar school moest en niet wist waar ik op een ander moment tijd vandaan moest halen om het te maken dan alle vrije momentjes die ik genomen had..

Vrijdagavondwas ik heel erg moe van de hele week..'s Ochtends had m'n gastmoeder me gevraagd of ik ervoor kon zorgen dat de kinderen 's avonds om 19.30 uur in bed lagen, normaal wordt het 20.30 uur voordat ze erin liggen, en nog een uurtje later slapen ze echt..

Ik voelde me die dag echt een politieagent, ik had zo graag ook leuke dingen met de kinderen willen doen, maar de planning was erg strikt en er moet veel gebeuren tussen het ophalen uit school en het naar bed brengen (chercher à l'école, aller au parc/mediathèque, prendre le bain, préparer le dîner, préparer le table, prendre le dîner, ranger les jeux et ranger le table, lever les dents, et lire 4 histoires). C'est tout.

En daarnaast probeer ik H. zindelijk te krijgen, want ik vind dat de ouders er erg weinig tijd voor nemen, maar daardoor moet ik hem een paar keer per dag een droge broek aantrekken, en ben ik 's avonds z'n volle bruine luier avec 'kaka' aan het verschonen als hij eigenlijk naar bed moet..

Dit zijn dingen waar ik verbetering in zie komen.. Ik heb vrijdag geen enkele keer een droge pantalon bij H. aan hoeven doen en dat is erg uitzonderlijk. 'Comme un grand' wil hij nu elke keer op de wc als ik op de grande chaise ernaast ga zitten. Dat is een hoge kruk, die ik net over de drempel naast het toilet neerzet. Daar nestel ik me net zolang tot il a fait du pipi.
Een andere plaats de H. et Josane pour faire du pipi hebben gecreëerd,is een grote boom op de route van het park en van school naar huis. Ik heb H. met veel overtuiging beweerd dat deze boom te weinig water krijgt, dus dat hij wel wat extra's kan gebruiken. Hier gelooft hij stellig in, dus hij vindt zelf ook dat elke keer dat hij daar langs komt un grand pipi op de boom gericht moet worden, elke dag op een ander deel van de stam. Zo zijn we nog wel even bezig, want de boom is erg dik! :) Helaas is hij ook slim, maar dat vind ik alleen maar uiterst adorable, want toen we er vrijdag liepen in de regen, vond hij dat het toen echt niet nodig was, want er viel toen echt meer dan genoeg regen.. Ja, daar had hij wel een beetje gelijk in dus toen gingen we maar snel naar huis voor een toiletbezoekje comme un grand.

Elke avond bouwen we een band op op deze place pittoresque, zittend op mijn grande chaise kijk ik toe hoe H. één voor één les petits coeurs baart, net als op mijn pantoffels. Die wil hij altijd namaken, maar dat gaat met het tempo van een escargot.. Zijn record is een halfuur, dat is vraiment vite!

Het is natuurlijk niet zo dat ik slechts toekijk vanaf mijn grande chaise en zijn grote trots in de wc-pot aanschouw en vergelijk met mijn hartjespantoffels, nee daarnaast ben ik ook zeer vocaal actief ondertussen. De ene chanson hollandaise na de andere schalt uit ma bouche, en de kindjes, met name H., kunnen er geen genoeg van krijgen. Ik zing ze allemaal met gebaren, en die doen ze helemaal mee. Van sommige liedjes kennen ze ook echt de tekst en ik verbaas me er elke dag weer over hoe snel jonge kinderen dat oppakken, het klinkt ook echt Nederlands, en S. vindt het ook erg leuk als ik des Chansons anglais zing, en als zijn moeder dan thuiskomt zingt hij die even zonder problemen voor haar.
Terug bij H. op de wc-pot, want ja, dat duurt natuurlijk nog wel een demi-heure.. Eerst zegt hij met z'n schattige, maar zeurende stemmetje: Tu chante une chanson hollandaise! En dan begin ik met 'zo gaat de molen' par exemple, maar al snel onderbreekt hij en roept: 'Non, maintenant la Maison, après le Moulin, après la Piscine, et la Piscine en anglais, et... après la Cocsinelle, et après la Pomme! Oh et Josane, entre la Piscine et la Cocsinelle, aussi la Montagne! Et aussi 'Hoepla', et aussi 'Comme ça'! En bij dat laatste legt hij z'n handjes gevouwen onder z'n hoofd in de slaaphouding, want ja zo begint bij mij ''s Avonds als ik slapen ga' .

Ja, hij heeft dus een hele planning waarmee we dat halfuur makkelijk volkrijgen. Omdat niet iedereen de taal van H. & Josane heel goed zal kennen, zal ik even een vertaling vermelden zodat duidelijk is welke liedjes er dan in deze voorgeprogrammeerde volgorde aan bod komen:

Eerst la Maison, dit is 'In de manenschijn', dan le Moulin, dit is 'Zo gaat de molen',daarna la Piscine, eerst een Nederlandse en daarna een Engelse. Dat zijn 'De rivier de Rhone' en 'The river is flowing.' En na even nadenken over z'n planning beslist hij:... la Cocsinelle, dat is 'Hansje-Pansje-Kevertje' en daarna 'la Pomme', dat is 'In iedere kleine appel'. Oh en Josan, tussen 'The river is flowing' en 'Hansje-Pansje-Kevertje' ook 'la Montagne'! Dat is 'I like the flowers'. En ook 'Hoepla', dat is 'Op een grote paddenstoel', en ook 'Comme ça', dat is ''s Avonds als ik slapen ga'.

Van dit avondritueel geniet ik echt elke dag weer, en steeds als de kinderen huilen hoef ik maar een liedje te zingen of 'Olleke bolleke remi solleke' met ze te spelen en tout va bien. Meestal dan.. Helaas, helaas... als de ouders thuiskomen is het einde verhaal met de pret..

Ik was zo blij dat het me vrijdagavond was gelukt om de kinderen ondanks alle drukte om 19.30 uur in bed te krijgen, totdat ze weer allebei naar de wc moesten en allemaal andere leuke trucs bedachten om me tot 20.30 uur bezig te houden.. Ik vond dat zelf niet zo erg, maar toen kwam mijn gastmoeder thuis die van mij om 19.15 uur een sms had ontvangen dat ze prêt waren pour aller au lit.De kinderen werden weer helemaal hyper toen ze binnenkwam en er leek niets meer van te zien dat ze al een uur in bed lagen... Hier baalde ik heel erg van, en dit gevoel van onvermogen werd sterk bevestigd door m'n gastmoeder, die naar me toe kwam toen ik de Salle de Jeux en le Salon aan het opruimen was. Heel overdreven schrok ze toen ze krijt strepen op de grond zag in de speelkamer. En ik kreeg de volle laag..Biensûr..

M: -Josane, hoe heeft dit kunnen gebeuren? Heb je S. laten tekenen terwijl H. er ook bij was?

J: - Excusez-moi, ik zie het nu pas. Ik ga het schoonmaken. Ik denk dat dat gebeurd is terwijl ik eten aan het koken was. Ik kan nou eenmaal niet op twee plaatsen tegelijk zijn de hele tijd. Ik ga het nu schoonmaken!

M: - Laat hem nooit alleen tekenen, je moet daar altijd bij zijn.

En Assepoester ging lekker aan het werk met d'r sponsje. Het ging er makkelijk af, dus dat was geen probleem. Het voelde alleen wel heel vervelend dat m'n gastouders zaten toe te kijken of ik wel hard genoeg boende vanachter hun apple laptops. Laat me met rust! was het enige dat ik dacht en daarna wist ik niet hoe snel ik naar m'n kamer kon komen..

De volgende dag ging het precies zo. Ik was vrijdagavond echt snel gaan slapen omdat ik zo moe was van alles, en niet meer wist hoe ik ergens m'n energie uit moest halen. Ik was nog begonnen aan een mailtje, maar werd 1,10 uur later wakker met een tintelende hand die om m'n muis geklemd zat, ik was middenin een zin in slaap gevallen..

Zaterdagochtend willen m'n gastouders altijd uitslapen dus zorg ik voor de kinderen. Ze waren erg vroeg wakker dus ik ook, en ben make-uploos begonnen aan m'n werk, echt niets voor mij, maar ik kon met geen mogelijkheid uit m'n bed komen (ook niets voor mij, maar blijkbaar wel als ik zoo moe ben en de motivatie ver te zoeken is..). De zaterdagochtenden zijn erg zwaar, want de ouders zijn ook in huis en de kinderen weten dat maar al te goed. Evenals ik, begrijpen zij niet dat de ouders er niet voor hun kinderen willen zijn op één van de weinige momenten dat het kan, omdat ze niet werken. Maar prima ik ben er wel en dat is ook erg vanzelfsprekend..

Het was een moeilijke ochtend, want de kinderen waren erg tegendraads en als ik bezig was om H. aan te kleden en dit lukte eindelijk, was S. ondertussen met een stift op m'n rug een tekening aan het maken die niet meer uit m'n truitje gaat. Dommage..

Aan het begin van de middag was ik klaar met werken en ik was helemaal op.. Voordat ik kon gaan genieten van de lieve filles Au Pair Hollandaises à Parisheb ik weer een incident gehad met m'n gastouders dat me erg boos en verdrietig maakte. Ik moest wachten tot ik weg kon omdat m'n gastmoeder een passe navigo voor me aan ging vragen (deze is voor het openbaar vervoer en gastgezinnen in/rond Parijs zijn verplicht hem te betalen vanaf woonplaats tot Parijs). Ik reisde nog steeds op die van de vorige Au Pair en die is niet meer geldig, dus als je gecontroleerd wordt moet je een hoge boete betalen. Ik vond het geen probleem om te wachten tot ze terug was, als ik dan maar m'n eigen pas had waar ik veilig mee kon reizen naar Parijs! Toen ze eindelijk terugkwam, kreeg ik weer een preek over me heen. Eerst vermelde ze een aantal keer hoeveel geld ze nu aan me kwijt was, omdat ze een hele nieuwe pas moest laten maken. En daarna meldde ze dat ze hem voor oktober en december niet betaalt, dus dan moet ik zelf 60 euro betalen voor een maandabonnement. Ze betaalt dan wel de retourtjes naar school, maar dat is volgens het Au Pair contract, dat met Europair gesloten is, niet voldoende.

Ik zei dat dit niet in overeenstemming was met het contract, en toen had ze als argumenten dat er al een week van oktober voorbij is, en het de laatste week vakantie is. Voor december geldt ook dat er een vakantie in valt, en ze vertelde me dat ze gaan skiën. Toen ik vroeg of dat ook met mij was of niet, antwoordde ze: 'daar kunnen we nu nog niets over zeggen. We laten je tegen die tijd wel weten of we je nodig hebben'. En toen zei ik daarop dat ik het eigenlijk wel zo snel mogelijk wilde weten, want dat ik wel graag met kerst naar huis wil.
Daarop begon ze te schreeuwen: 'Wil je dan al naar Nederland ja? Je weet dat je maar een week vrij bent in 6 maanden he, en je wilt dan al naar huis?'

En ik zei zo rustig mogelijk: 'Ja, als kerst in maart was gevallen, ging ik in maart naar huis. Maar het is gewoon een fijne tijd, want iedereen is dan vrij, en als ik hier toch alleen zit als jullie op vakantie gaan..'
En toen schreeuwde ze nog harder dat als ik vrij kon krijgen, het dan echt maar 3 dagen waren en niet langer, want dat kon ik echt niet van ze vragen, en als ze me nodig hebben, dan gaat het feest niet door..

Ik schrok van de toon waarop dit 'gesprek' gevoerd werd.. M'n gastvader ging zich er daarna ook mee bemoeien en ik kreeg nog dingen over me heen dat ik veel te veel van hen vraag 'ook al met die passe navigo' (dat hoort gewoon geregeld te zijn als ik kom, ik wilde het ook zelf doen maar dat wilden ze niet), en dat ik zoveel duidelijkheid nodig had, en met die werktijden... blablabla.. Ik begon aan de zin dat alle Au Pairmeisjes met kerst naar Nederland gaan, en ze allemaal al geboekt hebben omdat het anders zo duur wordt.. Maar erg ver kwam ik niet, want m'n gastvader legde zijn vinger op m'n lippen en keek me dreigend aan. Of ik begrepen had dat ik niet één van hen was, maar bij een ander gezin zat, dus niet met hen mocht vergelijken..

De tranen sprongen in m'n ogen en ik zei maar 'Oui, d'accord, om maar zo snel mogelijk naar m'n kamer te mogen..

Ik had een Rendez-Vous met Europair, een bijeenkomst om andere Au Pairs te leren kennen en daar zou ik heen gaan met de andere Nederlandse Au Pairmeisjes, maar de afgesproken tijd op het metrostation kon ik nu echt niet meer halen. Ik werd fijn aangekeken in de metro met m'n rode oogjes, gelukkig heeft het gezin er niets van gemerkt dat ik vrijdag en zaterdag de ene huilbui na de andere op m'n kamer had, want ik stel me sterk op haha, de kindjes mogen al helemaal niks merken!

Het was erg fijn dat ik, aangekomen op de Au Pair Rendez-Vous weer zo lief werd ontvangen door m'n Nederlandse Parisiennes, ze zagen meteen dat er iets was en ik heb al m'n frustraties geuit. Meteen volgde een gesprek met m'n contactpersoon van Europair, die er heureusement natuurlijk zelf ook was. Zij vindt dat het echt niet kan zo, ze vragen echt teveel van me.. Concrete voorbeelden zijn: passe navigo die ze niet volledig betalen, een week vrij met kerst wat ze niet willen geven, ze vinden dat ik teveel vraag (hebben ze wel eens naar zichzelf gekeken?), m'n ca. 40 werkuren per week (30 is normaal, met een flexibiliteit tot 35 waar het babysitten dan bij in zit), het plotselinge bericht dat we ergens tussen januari en april gaan verhuizen naar een appartement in een andere plaats (hadden ze me van op de hoogte moeten brengen en niet zomaar terloops, om vervolgens niet de tijd te willen nemen om uitleg te geven), de ondankbaarheid die ik over me heen krijg en de negatieve sfeer die ik constant voel als ik me met hen in dezelfde ruimte bevind.

Als jullie vinden dat ik me aanstel snap ik dat wel hoor, dat denk ik soms zelf ook wel een beetje, omdat er genoeg dingen ook wel heel leuk zijn, zoals m'n weekenden in Parijs, maar het is gewoon vanzelfsprekend dat ik er ben en ze komen elke dag veel te laat thuis zonder te vragen of mij dat uitkomt, of het op z'n minst even te melden.. En elke avond wanneer ik alles in huis georganiseerd heb, maar de kinderen nog niet slapen en allerlei manieren bedenken om wakker te blijven totdat hun moeder thuiskomt, resulteert in een preek, die totale ondankbaarheid en seulement oog voor alles wat slecht gaat, bevat. Deze preken maken me erg onzeker en ontzettend moe. Het grote verschil met m'n oppaswerk in Nederland is de dankbaarheid vanuit de kinderen en de ouders voor wat ik deed, en het op gelijke voet leven. Hier lijkt dat niet aan de orde..Nee dat zijn niet de belangrijkste verschillen, dat is namelijk dat ik daar energie krijg van m'n oppaskinderen en van wat ik doe, en hier weet ik niet waar ik die energie vandaan kan halen.. Voor school heb ik weinig tijd over voor m'n huiswerk, omdat ik als ik 's avonds klaar ben al zo moe ben dat ik me er slecht toe kan zetten, dus ik boek geen denderende resultaten..:(
Daarnaast vind ik mezelf niet altijd even leuk voor m'n kindjes.. Ik probeer alles te doen met veel geduld en zoals ik al schreef zing ik de hele dag chansons hollandaises en gelukkig vinden ze dat geweldig! Van dit soort momenten geniet ik echt, wanneer ik alleen ben met de kinderen en tijd heb (tijdens het eten, tijdens het badderen, tijdens de urenlange toiletbezoeken), gaat het steeds beter en ik geniet ervan! Helaas zijn er ook teveel momenten waarop ik het gevoel heb dat ik alleen voor politieagent speel omdat ik er zoveel naast moet doen en alles perfect moet gaan, wil ik geen commentaar van die ouders krijgen.. Het zijn dus echt de ouders die me de kwelling hier bezorgen, en eerlijk gezegd was ik zaterdagochtend echt een beetje bang, toen ze echt tegen me begonnen te schreeuwen...

Sorry voor al deze frustraties, ik was graag met een leuk , positief, enthousiast bericht gekomen maar ik wil me ook niet voordoen alsof het alleen maar geweldig is hier en ik me fantastisch vermaak.. Want dat is gewoon niet helemaal waar, hoewel ik me nu al een stuk beter voel, na m'n gesprek met de contactpersoon van Europair, en het gezellige weekend met de ontzettend lieve Nederlandse Au Pairmeisjes! Ik ben zo blij dat zij er zijn!

M'n contactpersoon van Europair heeft gezegd dat ze gaat kijken of er een ander gezin is dat wel echt bij me past. Helaas is het wisselseizoen voor Au Pairs een beetje voorbij, dus er is niet veel vraag meer naar een Au Pair.. De kans dat ze dus snel iets vindt is dus niet erg groot.. Ze gaat ook echt naar het allerbeste zoeken, want ze wil niet dat ik weer in zo'n situatie terecht kom. Dan blijf ik liever hier. Voorlopig vertel ik m'n gastgezin nog niets over deze zoektocht, want misschien blijf ik hier wel gewoon en hopelijk kan er dan wel veel verbeteren! M'n Europair contactpersoon wil hier ook veel moeite voor doen, door een gesprek met m'n gastouders etc.. Eigenlijk hoop ik dat dat laatste echt iets oplevert, want in Nanterre heb ik het ontzettend naar m'n zin, de afstand tot Parijs is ook prima en hier is het heerlijk kindvriendelijk, het huis waar ik woon is gezellig en schoon, en m'n kamer is ook een leuk hol waar ik me wel op m'n gemak voel. Daarnaast gaat het met de kindjes steeds beter, vandaag heb ik me voor het diner boven op de bank genesteld met een Frans boek, voor het eerst dat ik in m'n vrije tijd niet buiten of op m'n kamer was, en H. was heel erg lief en gezellig. Ik vond het heerlijk om met hem in de speelkamer te spelen zonder me ook maar één moment politieagent hoefde te voelen, want verder hoefde ik geen organisatorische zaken te regelen. Ik heb een heerlijke pizza genuttigd met de kindjes, en ben daarna weer naar m'n kamer vertrokken, onder andere om jullie weer met een nieuw verhaal op de hoogte te stellen van de ontwikkelingen in La France..

Gelukkig heb ik wel hele fijne dingen in het vooruitzicht, op elk moment dat het niet goed met me gaat herinner ik mezelf aan volgend weekend, dat ik samen met Robin door ga brengen in Parijs, samen in een hotelletje, dus even lekker weg van het gezin! Daarna komen Pappa en Lieke drie daagjes samen spenderen in Parijs, en ik hoop een avondje na m'n werk, zal wel weer een uur of 21.30 uur/22.00 uur worden, lekker met hen uit eten te kunnen en in m'n vrije uurtjes op dinsdag lekker met hen door Parijs te kunnen wandelen.

Ik kijk erg uit naar deze lieve Nederlandse mensen die allemaal zo achter me staan en die ik dan ook echt even heel dichtbij me heb, en niet alleen op Skype en sms, wat al wel heel fijn is...Je suis très heureuse dat ik in 2011 leef!

Sorry dat het weer een lang verhaal is geworden, maar ik wilde er zeker van zijn dat ik een compleet beeld zou schetsen in dit verhaal, van alle fijne en nare dingen die ik hier beleefd heb tijdens mes trois premièressemaines en France..

Hele dikke bisou! & Ik hoop dat het met jullie allemaal heel goed gaat !

xxxxxxxxxxxxxxx Josan

Ps: de berichtjes die jullie steeds posten bij een verhaal zijn super om te lezen, meelevend, enthousiast, lief en vertrouwen wekkend! Merci beaucoup!