Bonjour à tous!

'Al vanaf het begin heb ik me niet op m'n gemak gevoeld in m'n gezin en dit kwam grotendeels doordat ik het met m'n gastmoeder echt niet kon vinden en ik haar omgang met de kinderen ook heel vreemd vond.. Na 3 weken besefte ik dat echt, en sinds die tijd is het gevoel steeds sterker geworden.. Het beginnersenthousiasme van de eerste weken maakte vanaf dat moment steeds meer plaats voor moeheid, teleurstelling, onzekerheid, verdriet en boosheid..'

Dit is een korte samenvatting van gevoelens, ja ik kan het wel, na m'n laatste blog, dat ik veel te lang geleden geschreven heb. Voor mij is dat laatste verhaal de afgelopen maand echt een houvast geweest. Sinds de avond dat ik dat verhaal plaatste is er erg veel gebeurd, niet met één pen te beschrijven want zoveel inkt zou deze niet bevatten. Gelukkig kan mijn laptop heel wat kantjes achter elkaar plaatsen. Dus tijd om een nieuw verhaal te typen! Het wordt serieus, het wordt lang, en de leuke Franse woordjes ontbreken dit keer, want mij bezorgt het terugdenken aan de situatie nog steeds een brok in m'n keel en natte oogjes. Wat ik die avond geschreven heb, heb ik regelmatig doorgelezen en vergeleken met hoe ik me voelde in de situatie op dat moment dat ik het teruglas. Hierbij merkte ik dat er vele positieve dingen waren, maar alles wat zich in huis afspeelde en te maken had met de gastouders werd voor mij steeds moeilijker en ik kon de negatieve sfeer die er hing binnen de familie en tussen mij en de gastouders steeds slechter verdragen.

Vanaf 22 oktober tot 2 november ben ik met de kinderen op vakantie gegaan naar de Côte d'Azur, hier verbleven we bij hun grootouders. De ouders waren in die tijd zelf op vakantie, terwijl ze me verteld hadden dat ze gewoon moesten werken.. Dat was een typisch ding, dat ik het gevoel had dat er altijd halve waarheden over tafel gingen en dat dingen achter andermans rug om besproken werden.
Bij de grootouders heb ik een geweldige tijd gehad! Het contrast wat ik tijdens deze vakantie gevoeld heb was zo groot, dat het daarna allemaal erg snel is gegaan, zelfs zo snel dat ik zelf niet eens goed besefte of ik alles wel goed aanpakte, meer mensen op de hoogte moest stellen of dingen (langer) had moeten verzwijgen.
Ik voelde me erg thuis bij de grootouders, zij hebben zelf erg veel Au Pairs in huis gehad. Al snel merkte de grootmoeder dat ik me ontzettend op m'n gemak voelde en zo gelukkig was op deze plek. Er waren veel dingen die voor hen vanzelfsprekend waren maar waar ik echt heel veel energie en dankbaarheid uit heb gehaald. Voorbeelden hiervan zijn dat ze vonden dat ik wel echt genoeg moest eten, ik mocht zelf iets pakken als ik honger had en ik mocht zoveel koken voor mezelf en de kinderen dat ik zelf ook echt genoeg gegeten had. Deze periode was de enige waarin niet al m'n geld dat ik verdiende opging aan mijn eigen eten, want in mijn gezin was niet veel in huis.. Ik stelde wel vaak voor om boodschappen te doen maar m'n gastmoeder zei altijd dat zij het die dag wel zou doen en 's avonds kwam ze weer laat thuis, met lege handen omdat ze er geen tijd voor had gehad.. Ik heb bij de grootouders elke dag 15 uur voor de kinderen gezorgd en ze hebben ook bij me in bed geslapen omdat ze bang waren in hun eigen bed, ik heb zo'n hechte band met de kinderen opgebouwd daar, dat het ook helemaal niet als ‘werken' voelde, al namen de kinderen m'n hele dag in beslag. Ik ging net zo laat naar bed als in Nanterre, maar ik had zoveel meer energie tijdens deze 1,5 week, doordat ik me op m'n gemak voelde, van alles kon genieten en niet meer constant honger had.
Op een avond was ik in gesprek met de grootmoeder en vertelde ze me dat ze een vermoeden had dat de kinderen door hun ouders geslagen werden. Ze vroeg mij of dit waar was en ineens kon ik de tranen niet meer binnenhouden. Dit vond ik namelijk het ergste wat er in huis gebeurde, ik draaide me altijd om als ik het hoorde, altijd 3 klappen op de blote billen.. En als ik daarna een luier ging verschonen zag ik echt dat ze rood waren. Ik heb het alleen maar gezien van m'n gastmoeder, m'n gastvader had gelukkig veel meer geduld dan zij. Maar op alle momenten dat ze met de kinderen bezig was maar eigenlijk geen tijd voor ze had deed het slaan zich voor, bij kleine incidenten zoals dat de kinderen niet op het potje wilden. Ik heb iedere dag erg veel tijd gestoken in het zindelijk maken van de kinderen, maar ook daar hechtten de ouders niet veel waarde aan.
Des te meer genoot ik tijdens de vakantie bij de grootouders van het feit dat ik in plaats van 4 keer per dag, 1 keer per 4 dagen een droge broek aan hoefde te trekken na een ongelukje. In situaties als deze merkte ik dat de kinderen zich ook veel meer op hun gemak voelden bij de grootouders, ze waren veel meer ontspannen dan thuis en gaven uiteindelijk zelfs zelf aan dat ze au toilet moesten. Dat had ik in Nanterre nog niet meegemaakt!
Nadat ik de grootmoeder had verteld dat haar vermoeden juist was, volgde er een heel fijn, lang gesprek waarin ze, in tegenstelling tot mijn gastouders, echt de tijd voor me nam en elk detail wilde horen en hier ook diep op in ging. Van sommige punten wist zij meer dan ik, en de Franse cultuur kende zij natuurlijk veel beter, dus soms noemde ze ook oorzaken waarom veel dingen anders waren dan ik gewend was. Ook het feit dat ik de eerste Au Pair van het gezin was in een situatie dat de kinderen allebei naar school gaan, maar de jongste eigenlijk maar halve dagen volhoudt, en de moeder voor het eerst weer werkt en hele lange dagen maakt, hoorde ik van de grootmoeder. Mijn gastouders hadden me verteld dat ik de tweede was, dat de eerste perfect was en over een veranderde gezinssituatie had ik nooit iets gehoord.
Nadat ik alles aan de grootmoeder verteld had heeft ze de grootvader erbij gehaald en heb ik alles voor hem herhaald en zijn we er verder met z'n drieën over in gesprek gegaan. Tijdens dit gesprek werd het erg duidelijk voor ons alle drie dat het echt niet werkte en dat het op zoveel punten zo gecompliceerd was binnen het gezin dat de kans op verbetering klein was. De grootouders hebben mij verteld dat zij het zelf ook erg moeilijk hebben met de vrouw van hun zoon, en de relatie tussen hun zoon en zijn vrouw. Met de argumenten dat ze te bureaucratisch, afstandelijk en gesloten is om iemand in haar gezin op te nemen, iemand voor haar kinderen laat zorgen maar niet in staat is om reële afspraken te maken over de verwachtingen hierin, en het feit dat ze zagen dat ik me echt in de kinderen verdiepte en heel graag een band met hen op wilde bouwen en een bijdrage wilde leveren in hun ontwikkeling (bv. Het zindelijk maken), hebben ze me aangeraden om het gezin te verlaten.
Na dit gesprek heb ik Europair gemaild hierover, dit was de tweede mail na het gesprek op de Au Pair party. Op beide heb ik geen reactie ontvangen.
Alsof het uit de hemel kwam vallen werd er net voor die vakantie op de Au Pair facebook, een pagina waar alle Nederlandse Au Pairs uit Parijs bij zijn aangesloten, een bericht geplaatst van een Au Pair wier termijn er bijna op zit, ze heeft het 1,5 jaar erg leuk gehad bij haar gezin maar had dit jaar meerdere plannen, dus om redenen die niets met het gezin te maken hebben gaat ze weg, en zocht daarom voor haar gezin een nieuwe Au Pair.
Ik had er op gereageerd dat ik wel geïnteresseerd was maar nog erg twijfelde of ik het niet nog langer bij mijn gezin wilde proberen. Ik kreeg een Rendez-Vous aangeboden om vrijblijvend kennis te maken, en die werd meteen gepland op de dag dat ik terugkwam van de vakantie bij de grootouders. Die dag kreeg ik vrij, omdat ik uit zou moeten rusten van het vele werken tijdens de vakantie. Dit was erg aardig van mijn gastouders, maar zoveel energie als ik uit die vakantie had gehaald heb ik in Frankrijk nog niet eerder gehad, dus wat dat betreft had ik het niet nodig op dat moment..
Maar voor de Rendez-Vous kwam het erg goed uit. Het was een fijne ontmoeting met het nieuwe gezin, en ik wist meteen dat ik m'n handen vol zou krijgen omdat het vier energieke jonge kinderen zijn, en de vijfde op komst is... Maar dat zag ik alleen maar als een uitdaging, want ik merkte al meteen dat de sfeer zo anders is binnen dit gezin.
De moeder is altijd thuis voor de kinderen, de vader werkt veel maar zij helemaal niet, en ze willen graag een Au Pair omdat het voor haar te zwaar is om het alleen te doen. De Au Pair is echt een hulp, die ervoor kan zorgen dat de kinderen alle aandacht krijgen die ze verdienen en die zij in haar eentje niet kan geven.
Die insteek waarmee zij een Au Pair zoeken vind ik erg positief en dat heb ik ook echt teruggezien: veel dingen die ik heb ervaren in het eerste gezin zouden nooit voorkomen in het tweede. Daarom heb ik gekozen voor een nieuwe start en heb ik het aanbod van het nieuwe gezin om voor hen te komen werken als Au Pair zonder twijfel aangenomen. Natuurlijk is het nergens perfect, en zal ik ook in m'n nieuwe gezin dingen ondervinden die me tegenstaan of waar ik het niet mee eens ben, maar de eerste indruk en de ideeën zijn al zo anders! Ik heb meteen tijdens de eerste Rendez-Vous een planning gekregen waar heel duidelijk de werkuren op staan. Ik kies er nu ook echt voor om bepaalde uren te werken, en de uren waarin ik vrij ben ook helemaal op mezelf te zijn om te kunnen genieten van het leventje in Parijs, om tijd te kunnen besteden aan m'n talencursus en in plaats van deel uit te willen maken van een gezin, wil ik meer op mezelf komen te staan. Ik wil m'n eigen risico's nemen, en zelf bepalen of ik 's avonds nog weg ga en hoe laat ik thuis kom, zelf bepalen wat ik draag, alles wat me in het vorige gezin verboden werd. Daarom heb ik nu gekozen voor een gezin waarbij ik een Chambre de Bonne aangeboden krijg.
Op woensdag had ik de eerste Rendez-Vous gehad en de volgende Rendez-Vous zou zijn op de dinsdag erna. Tijdens de tweede Rendez-Vous zouden we kijken of het nog steeds van twee kanten goed voelde en zo ja, dan zouden we het contract doornemen en alles officieel vaststellen.
Het nieuwe gezin wilde dat ik pas die avond na de tweede Rendez-Vous aan mijn familie zou vertellen dat ik weg zou gaan, maar dit kon ik niet. Ik voelde me niet meer eerlijk tegenover m'n gastgezin, omdat ik me al die tijd zelf zo heb gestoord aan het feit dat alles sneaky en achter andermans rug om geregeld werd, dat ik hier zelf niet aan mee wilde doen. Daarom heb ik het nieuwe gezin op vrijdag een sms gestuurd dat het voor mij erg goed voelde en ik zeker wist dat ik weg wilde bij m'n gezin, ongeacht welke nieuwe dingen er daarna op m'n pad zouden komen... Het nieuwe gezin reageerde enthousiast, ze wilden mij ook vrijwel zeker hebben en zagen de geplande Rendez-Vous als laatste officiële bevestiging.
Op zaterdagochtend heb ik mijn gastouders gevraagd of ze de volgende avond allebei thuis zouden zijn en even tijd voor me konden maken, omdat ik hen iets moest vertellen. Wonder boven wonder was dit geen probleem, en vroegen ze ook niet door.
De volgende avond was het zover. Ik was erg gespannen en had het gesprek in mijn hoofd al 100 keer gevoerd. 's Nachts droomde ik erover, want ik was erg bang voor de reactie, ik had een plan A, B en C voor alle verschillende uitkomsten van het gesprek.
Toch had ik erg verwacht dat ik uit kon gaan van plan A, dit hield in dat ik nog twee weken bij het gezin zou blijven, volgens het opzegtermijn van Europair. Daarna zou ik een testweek hebben, wat inhield dat ik een aantal dagen mee zou lopen met de huidige Au Pair in m'n nieuwe gezin.
Zondagavond had ik er expres voor gezorgd dat ik op tijd thuis was en ik had nog meegegeten met het gezin, om de sfeer zo makkelijk mogelijk te maken. Ik had de afwas gedaan terwijl de ouders de kinderen op bed legden, zodat ik me nuttig kon maken en niet naar m'n kamer hoefde te gaan, want dan zou het gesprek er niet meer van komen, dat wist ik inmiddels uit ervaring.. Toch was het moeilijk om, nadat de kindjes in bed lagen, het gesprek op gang te brengen. Ik zat aan tafel te wachten en vroeg mijn gastouders of ze nu even tijd hadden, maar ze bedachten allebei nog allerlei dingen die ze eerst nog even moesten doen: typisch, want zo ging het al 2 maanden als ik even iets wilde bespreken, behalve de eerste week, toen hadden ze schijnbaar ingecalculeerd dat ik toen nog quality time nodig had..
Uiteindelijk zeiden ze erg kortaf dat ik het nu wel even kon zeggen en ik vroeg hen vriendelijk doch dringend of ze even aan tafel konden gaan zitten, want ze stonden erbij alsof ze zo snel mogelijk weer weg wilden. Uiteindelijk deed de gastvader dit wel, maar de gastmoeder had daar geen tijd voor omdat ze moest koken. Ik heb er maar niet meer omheen gedraaid en meteen verteld dat ik tijdens de vakantie bij de grootouders besloten had dat ik niet meer wilde blijven. Eerst leken ze het wel te accepteren, en ik had ook wel verwacht dat ze het aan zagen komen, en er misschien van hun kant ook wel achter stonden, maar na hun rustige reactie volgde er even een bezinkingsstilte en daarna kreeg ik ineens de volle lading.
De gastvader probeerde alles nog rustig te brengen, maar de spanning was groter dan ooit en ik voelde me werkelijk bang. Het enige wat ik dacht was: ik wil hier weg, nu. De gastvader vroeg waarom ik weg wilde en ik zei dat er meerdere redenen waren en begon met de eerste: teveel werkuren (ik werkte gemiddeld 47 uur per week en 30 is normaal, met een flexibiliteit tot 35).

Ik had dit nog maar uitgesproken en daar kwam de stortvloed aan woorden en kritiek. De gastmoeder liep rood aan en keek me alleen maar dreigend aan, en de gastvader zei dat dat geen reden was om weg te gaan en dat ik meer met hen had moeten praten zodat er iets kon veranderen, en dat ik ook wel gewoon om meer geld kon vragen, zodat het in evenwicht was met de hoeveelheid werk, dat ik daar niet zo'n drama voor hoefde te maken. Daarnaast zei hij dat het werk van Au Pair echt niet geschikt voor mij was omdat ik niet flexibel kon zijn en het niet vanzelfsprekend vond om wat meer te werken. Hij verzekerde me ervan dat dat bij mij thuis toch ook normaal was, dat mijn ouders me ook in konden zetten wanneer ze me nodig hadden, daar was ik hun dochter voor. Ik wilde uitleggen dat dat bij mij thuis op een hele andere, respectvolle manier gaat, maar hij begon tegen me te schreeuwen dat ik alleen ja mocht knikken en nee mocht schudden maar geen woord meer te zeggen had. De gastmoeder viel hem bij met een snerende opmerking dat ik al had besloten weg te gaan, dus dat was wel genoeg voor de hele avond. Verder waren zij aan het woord. Daarop wilde ik uitleggen dat ik heel graag een gesprek met hen wilde voeren omdat ik nog wel 2 weken wilde blijven volgens het contract, en ik hoopte dat deze periode, ook voor de kinderen, nog zo normaal mogelijk zou kunnen verlopen.
Maar helaas, dit gesprek zat er niet in.. Ik mocht niets zeggen, maar daarentegen vroeg de gastvader wel vaak of ik het met hem eens was. Dan wilde ik zeggen: nou niet helemaal, want... maar verder kwam ik niet want ze snoerden me beiden de mond.
Ze waren erg teleurgesteld in me, en ik heb ook toegegeven dat ik dat begrijp wat betreft de manier waarop het is gegaan. Ik vind achteraf ook dat ik hen misschien eerder op de hoogte had moeten brengen, niet toen alles eigenlijk allemaal al rond was met het nieuwe gezin. Maar aan de andere kant, dit was allemaal erg snel gegaan, officieel was het die avond ook nog helemaal niet rond. Ik heb het nieuws dat ik een nieuwe familie had gevonden zo lang mogelijk uitgesteld, en was eigenlijk van plan dit niet te melden, maar ze stonden erop dat ik bleef totdat ze een nieuwe Au Pair hadden gevonden, ondanks alle kritiek die ze die avond uitten over m'n verantwoordelijkheid en m'n flexibiliteit. Daar kwam nog bij dat ik volgens hen altijd moe was doordat ik te laat naar bed ging en teveel contact met Nederland had..Daar hadden ze gelijk in, maar dit was de enige manier voor mij, naast de Au Pairmeisjes in de weekenden, om energie op te doen voor een nieuwe dag. Ik zorgde volgens hen wel goed voor de kinderen, maar door die moeheid maakte ik snel een probleem van alles en vroeg ik veel tijd van hen om te praten als ik het niet goed vond gaan. Volgens hen kon ik me niet verplaatsen in het feit dat er voor hen veel meer was om zich druk over te maken dan een Au Pair, die was er voor de kinderen en die de ouders juist tijd zou moeten schenken voor hun eigen dingen.. Dit vond ik erg in contrast staan met wat hij daarvoor had gezegd, dat ik het gewoon aan had moeten geven als ik meer betaald wilde krijgen en dat ik er over had moeten praten als ik iets wilde veranderen. Ik heb gezegd dat ik dat niet begreep, en toen werd ik helemaal voor een baby uitgemaakt. De gastvader herinnerde me eraan dat ik geen 15 meer was, ook geen 17, ook geen 19, maar 20! En toen zei de gastmoeder daar meteen achteraan: Nee hoor, ze is geen 20, ze is een baby. Vanaf dit moment voelde ik me echt heel onveilig, ze waren allebei gaan staan en keken erg op mij neer terwijl ik daar zat en elke situatie uit wilde leggen totdat ik in de reden werd gevallen omdat ik niets te zeggen had. Op een gegeven moment ging de gastvader zelfs populaire Engelse woorden tussendoor gebruiken, waarschijnlijk omdat hij dacht dat ik ineens geen Frans meer verstond omdat ik niet gewoon braaf ‘ja' knikte op alles wat hij zei.
In half Engels/half Frans volgde een preek van de gastvader dat ik er niet op hoefde te rekenen dat ik later nog een baan zou krijgen, met mijn gebrek aan flexibiliteit en slechte verantwoordelijkheid hoefde ik echt niet te hopen op een baan voor de klas.
Dit liet ik allemaal maar zoveel mogelijk langs me heen gaan, en probeerde voor me te zien hoe ik de laatste 2 weken nog vol zou houden daar. Ik zou me helemaal op de kinderen richten en het in ieder geval met die kleine, bijna zindelijke, opdondertjes proberen zo fijn mogelijk af te sluiten.
Tot het moment kwam dat duidelijk werd dat ik deze twee weken helemaal niet meer bij het gezin door zou gaan brengen..
Mijn gastmoeder overlegde met m'n gastvader, weer alsof ik er niet bij zat, dat ze het eigenlijk niet aandurfde mij nog voor de kinderen te laten zorgen en of ze die avond de Nanny nog kon bellen, dan kon ik m'n koffers pakken. Ik juichte al vanbinnen, maar de gastvader leek minder enthousiast. Daarna gaf zij ook toe dat ik gewoon moest blijven tot ze een nieuwe Au Pair hadden gevonden, dat ik niet zomaar weg kon gaan. Ik zei daarop dat dat niet kon, maar dat ik met heel veel liefde nog 2 weken en 2 dagen voor de kinderen zou willen zorgen, want ik wilde wel eerlijk het contract volgen. Dit leken ze niet te begrijpen, waarom hield ik me zo vast aan die twee weken en kon ik dan niet langer blijven? Ik legde uit dat ik dat niet wilde omdat ik me zo slecht op m'n gemak voelde en zo weinig energie had, dus dat ik het liefst zo snel mogelijk weg zou gaan, maar omdat ik een contract met hen gesloten had wilde ik me daar ook aan houden.
Toen vroegen ze of ik niet iets langer kon blijven, en ik zei duidelijk dat dat niet kon want ik wilde het niet, en ik zou twee weken later met m'n nieuwe baan beginnen. Hier keken ze zichtbaar van op. Ze vroegen of Europair een nieuw gezin voor me gevonden had, en ik antwoordde dat dat niet zo was. Toen vroegen ze of ik een baantje had geregeld in Nederland, en hierop zei ik: 'Nee, ik blijf in Parijs'. Toen vielen hun ogen helemaal uit hun kassen van verbazing en ik had het idee dat ik niet meer te verliezen had dan ik al kwijt was dus gaf toe dat ik zelf een nieuw gezin had geregeld toen ze me dit vroegen. Toen werden ze echt kwaad en wilde ik echt het liefst wegrennen. Ze vroegen hoe lang ik dat al wist en ik zei dat ik die woensdag, 4 dagen eerder, een Rendez-Vous had gehad om kennis te maken en dat het daarna vrijwel zeker was, en dat ik het hen daarom zo snel mogelijk wilde vertellen.
Ze gaven me de opdracht om Europair de volgende dag op de hoogte te brengen van het feit dat ik zelf een nieuw gezin had gevonden. Ik antwoordde dat Europair het al wist, ik had een paar dagen daarvoor een lange mail gestuurd waarin ik alles had uitgelegd, en ook hierin waren m'n gastouders erg teleurgesteld. Ik wilde nog uitleggen dat ik echt geen kans had gezien het hen eerder te vertellen, maar ze wilden niet meer luisteren.
De gastvader vroeg mij heel vaak of ik dan echt geen gevoelens had dat ik hen zo in de shit achter kon laten, en of ik niet besefte hoe duur dit was voor hen. Ik gaf toe dat ik dat wel besefte, maar dat ik daarom ook echt die twee weken wilde blijven voor hen en de kinderen. Daarop vond hij dat hij met het geniale plan kwam dat ik het ging vergoeden, zodat zij niet meer hoefden te werken maar voor de kinderen konden zorgen, totdat ze een nieuwe Au Pair hadden gevonden.
Hier ging ik natuurlijk niet mee akkoord, want als ze me uitbetaalden besteedde ik dat geld aan eten dus het was niet eens een optie..
De gastmoeder vroeg uiteindelijk of ik liever nu m'n koffers wilde pakken, omdat dat misschien voor iedereen het beste was, en dat vond ik een erg goed voorstel, want ik voelde me echt niet meer veilig en zag niet voor me hoe we op deze manier die twee weken door zouden komen. Toch wilde ik me aan het contract houden en heb nog even volgehouden dat ik me die twee weken echt zou blijven inzetten, dat ze daar niet aan hoefden te twijfelen. Ze overlegden nog wat met elkaar en uiteindelijk vroeg de gastmoeder nog een keer of ik eigenlijk het liefst wel meteen m'n koffers zou willen pakken en hen in ‘de shit' wilde achterlaten. Toen heb ik eerlijk gezegd dat dat laatste echt niet mijn wens is maar dat ik wel graag m'n koffers zou willen pakken. En toen mocht ik gaan.
Ik voelde heel veel angst, maar was ook erg opgelucht, het waren hele vreemde emoties die avond. Ik werd door de gastvader gevolgd naar m'n kamer en voordat ik aan m'n koffers mocht beginnen dicteerde hij de inhoud van een mail voor me die ik naar Europair moest sturen. De inhoud kwam erop neer dat ik er zelf voor gekozen had om die avond weg te gaan, en besloten had me niet aan de 2 weken opzegtermijn te houden. Zo zwart op wit was dat natuurlijk niet waar, dus ik wilde die zinnen anders formuleren, maar hij heeft het weer gedelete en opnieuw gedicteerd.
Daarna ben ik zo snel mogelijk begonnen met het inpakken van m'n koffers en de gastvader kwam nog een aantal keer m'n kamer binnen om een telefoongesprek te stoppen en me te verbieden te skypen met m'n vader. Dat laatste verbod heb ik genegeerd. Ik durfde niet alleen te zijn op dat moment, dus had het nodig dat er iemand toekeek, al was het vanuit Zutphen.
De gastmoeder kwam zonder iets te zeggen m'n Franse telefoon en m'n sleutels terugnemen, gelukkig had ik nog een Nederlandse telefoon die me gered heeft.. Op die typische toon vroeg ze of ik wel dacht aan het stofzuigen en stoffen van m'n kamer, het verschonen van m'n bed en het aanzetten van de wasmachine..
M'n Nederlandse Au-Pairvriendinnen waren die avond samen aan het dineren en hadden me gesmst hoe het gesprek was verlopen en of ik hen op de hoogte wilde stellen als het klaar was. Ik heb hen gebeld met de mededeling dat ik een uur later op straat zou staan en nu m'n koffers aan het pakken was, maar heel opgelucht was dat ik eindelijk uit die gevangenis weg kon. Zonder met elkaar te overleggen beslisten ze dat ze er meteen aan kwamen, en een uur later arriveerden ze met z'n zessen in Nanterre. Ik was zo ontzettend blij met hen en voelde me al een stuk veiliger, maar het was een heel naar idee dat ik binnen aan het inpakken was en zij buiten stonden en moesten wachten. Twee van hen hadden heel beleefd aangebeld en gevraagd of ze mij mochten helpen, maar de gastouders waren boos geworden omdat ze de kinderen misschien wakker zouden hebben gemaakt door aan te bellen, als ze eens wisten hoe hard ze zelf schreeuwden die avond..
Nadat m'n kamer spik en span was ging ik naar boven om mee te delen dat ik klaar was en m'n gastmoeder liep mee om alles tot in de puntjes te controleren. Twee studieboeken die ik netjes op elkaar had gelegd zag ze voor slechts één boek aan en dreigend vroeg ze me waar die tweede was. Ook de paraplu en een pluisjesverwijderaar moest ik haar in de kasten aanwijzen. Eindelijk deed ze de garage open en ging in de deuropening staan om alles in de gaten te houden. De meisjes mochten me niet helpen om m'n koffers naar buiten te sjouwen. Heel sarcastisch vroeg ze aan hen of ze het wel interessant vonden, zo'n spektakel. En ze hadden daarvoor al een preek van de gastvader gekregen over alles wat ze niet tegen Europair mochten zeggen. Toen m'n koffers allemaal buiten stonden heeft iedereen een handvat gepakt en zijn we zo snel mogelijk weggelopen. M'n gastouders hebben mij geen blik meer waardig gekeurd, en ik hen ook niet...
Toen we de hoek van de straat om waren kwam alles er uit. Verdriet, boosheid, angst en opluchting speelden die avond een rollenspel in mijn lichaam, en de zes lieve Au Pairmeisjes hebben me hier geweldig bij gesteund! Merci beaucoup toutes les filles!
Gelukkig kon ik die nacht bij Katinka slapen, en de volgende nacht bij Linde, dit was helemaal super, ik zou niet weten wat ik zonder al die lieve meisjes had gemoeten! Hun Au Pair families waren erg gastvrij en wilden mijn verhaal ook graag horen.
De dag na de heftige avond heb ik een Rendez-Vous bij Europair gehad en zij stonden open voor m'n verhaal, maar ik vond m'n contactpersoon erg afstandelijk. Haar collega daarentegen leefde helemaal mee en beiden konden ze zich voorstellen wat ik bij de familie had ervaren, maar de laatste kon zich heel goed in me verplaatsen. Er waren drie andere Au Pairs meegegaan, die er die avond ook bij waren, zodat zij ook hun verhaal konden vertellen van wat ze hadden gezien en wat de gastouders tegen hen hadden gezegd, maar daar stond Europair helaas niet voor open... Ik begrijp dat ze nu niets meer voor me kunnen doen, maar ik ben niet tevreden, vooral niet met het feit dat ze dit gezin voor me hebben uitgekozen.. Ik heb hen gezegd dat ik hoop dat er niet weer zomaar een naïef meisje in dit gezin geplaatst wordt, want het dossier van de familie klopt echt niet met de werkelijkheid!
Vanaf dinsdagmiddag kon ik al bij m'n nieuwe gastgezin terecht en hier heb ik tot en met vrijdag meegelopen, als testweek, met de huidige Au Pair. Gelukkig is de huidige Au Pair een erg leuk meisje, die me alle positieve en negatieve aspecten van de familie heeft meegedeeld.
Vrijdag was een vrije dag, ook voor de huidige Au Pair, en daarom mocht ik van 07.30 uur tot 20.00 uur zelf voor de kinderen zorgen, en ik heb eindelijk weer echt genoten! De kinderen zijn ontzettend leuk, al zijn het er veel, en ze zijn echt volgens de beperkingen in een groot gezin opgevoed. De oudsten kleden zich zelf aan, en ze wachten bijna altijd braaf voor een zebrapad of stoplicht als we door de drukke straten van Parijs naar een parkje lopen.. Over dat soort goede manieren beschikten mijn vorige kindjes niet!
Tijdens mijn testweek kon ik een aantal nachten bij de huidige Au Pair slapen en de laatste nacht in een kamer van één van de kinderen. Ik vond het wel zwaar dat ik die week nauwelijks momenten voor mezelf heb gehad en voor m'n gevoel constant 3 zware koffers en tassen door elke metro heb gesjouwd, comme un clochard iedere dag op zoek naar m'n nieuwe slaapplek..
Nu ben ik drie weken in Nederland tot 4 december, de dag dat de huidige Au Pair het gezin verlaat en ik in m'n eigen Chambre de Bonne terechtkan. In het koude, maar heerlijk gastvrije, relaxte, gezellige Nederland heb ik m'n vertrouwde leventje weer helemaal opgepakt en ben ik ook weer bijna elke dag aan het oppassen, alsof ik nooit ben weggeweest. En nu ervaar ik het zorgen voor kinderen weer zoals ik dat altijd heb gedaan: het geeft me heel veel energie, en het kost me alleen tijd, maar dat heb ik er heel graag voor over!
Elke dag ben ik opgelucht dat ik weg ben bij het gezin, en achteraf ook dat het zo snel is gegaan, al was het heel heftig...Het enige wat me nog een brok in m'n keel geeft zijn de kinderen, van wie ik geen afscheid heb kunnen nemen... Ik merk wel dat de band nog niet zo diep zat dat ik ze echt mis, maar het hoofdstuk voelt daardoor wel erg onafgesloten.. Ze sliepen wel bij me in bed en wilden zelfs mee als ik naar de wc ging omdat ze niet alleen op de gang wilden wachten als er een dichte deur tussen zat, en dat is nog maar een paar weken geleden... Dat geeft me toch een heel vreemd gevoel..

Ik ben nog geïnteresserder dan gewoonlijk wie mijn verhaal tot dit punt heeft gelezen. Ik zou het knap vinden, en de meesten kenden het verhaal natuurlijk al, maar voor mezelf is het wel erg belangrijk dat ik de situatie uitgeschreven heb. Het is weer uit m'n vingers gevloeid en staat nu zwart op wit zodat ik het naar behoefte nog kan teruglezen om weer herinneringen naar boven te halen.
Vanaf nu kan ik vooruit kijken, naar de nieuwe ervaring waar ik me vanaf 4 december met veel nieuwe energie in stort. Na alles wat er gebeurd was ben ik de eerste dagen in Nederland ziek geweest, maar nu voel ik me helemaal gezond en gelukkig, en geniet ik intens van m'n lieve familie, vriendje, vriendinnetjes en al m'n lieve Nederlandse oppaskindjes!
Daarnaast probeer ik me te storten op mijn Franse taalkennis die niet mag verdwijnen... Ik heb extra boeken gekocht om extra te studeren hier en ga een presentatie voorbereiden die ik aan m'n klas voordraag bij terugkomst.. Dat zijn de consequenties van 3 weken spijbelen...
Ik heb al van een aantal lieve mensen gehoord dat ze nog spulletjes over hebben voor mijn aanstaande Chambre de Bonne, super! Helemaal welkom! Ik zwem als arme fille Au Pair / clochard op dit moment niet in het geld, maar m'n kamertje is slechts basic ingericht, dus ik ben nog wel op zoek naar leuke, huiselijke spulletjes zoals keukengerei, een wasrekje, een stoel, een tafelkleedje etc. Dus wie er nog een rommelzolder heeft en even iets kan missen, het zou geweldig welkom zijn!
Daarnaast ben ik nog op zoek naar een simlockvrije telefoon, waar ik m'n Franse simkaart in kan deponeren, hier moet ik echt aan geloven want telefoonrekeningen als die van de afgelopen maand van m'n Nederlandse telefoon maken me pas du tout heureuse..
Helemaal in de ban van mijn rol als zwerfstertje durf ik dit zomaar allemaal te vragen, maar ik ga natuurlijk ook even zelf op zoek, want als zelfstandige Parisienne kan ik ook m'n weg vinden en m'n eigen boontjes doppen, daar ben ik de afgelopen maanden wel in getraind!
Ik hoop iedereen die ik nog niet gezien heb in het heerlijke Holland nog tegen het lijf te lopen, gedurende m'n laatste 1,5 week hier.. En ik geniet vraiment van alle leuke bijkletsmomenten en heerlijke ouderwetse rituelen die ik elke dag opnieuw beleef: IK HOUD VAN HOLLAND!<3