Bonjour à tous!

Dat is lang geleden.. De enige reden waarom ik de afgelopen maanden nog weleens op mijn blog heb gekeken is om de tijdslijn af te lezen en te weten hoelang ik hier nog zou zijn.. Maar dat is nu niet meer de moeite: nog maar 13 daagjes en ik ben alweer in Nederland! Het gaat nu echt beaucoup trop vite! Nog niet zo lang geleden betrapte ik mezelf er weleens op dat ik stiekem aan het aftellen was, de weken bestonden uit school en werken en hoewel ik dat allebei leuk vind, maakte het me vaak moe doordat het veel was, en voelde het soms best eentonig, hoewel geen enkele dag hetzelfde was.

Maar nu kan het me niet langzaam genoeg gaan, het liefst comme un escargot, om het even in het taalgebruik van dit jaar uit te drukken.

Het is zo raar om me voor te stellen dat ik over 2 weken wakker word in een hoogslaper, in pappa's logeerkamer.. Met m'n hele Paris-chambre in dozen en koffers, omdat ik geen eigen kamer heb in Nederland. Ik ben heel hard op zoek naar een kamer in Leiden, maar dat is erg moeilijk te vinden omdat ik niet in het land ben om te hospiteren. Het studentenleven, dat lijkt ook nog zo ver weg, maar het komt steeds dichterbij, 20 augustus begin ik al met de zomercursus taal- en rekenen aan de Helicon in Leiden. Ik ben begin mei toegelaten tot de opleiding en probeer vanaf april weer het hoofdrekenen van de basisschool op te halen met behulp van oude rekenboekjes van Ellis en Ninja. Op de momenten dat ik daarmee bezig ben krijg ik ook wel zin in m'n nieuwe leventje, la vie comme jeune fille au pair a été une expérience superbe, pour jamais oublier, maar een nieuw leven is in zicht en daar ben ik ook klaar voor.

Maar wat zal het wennen zijn om les enfants français niet meer elke dag te zien. Ik ben laatst gekroond tot la grande soeur. Voor mij voelt het totaal niet zo, want de band die ik met mijn zusjes heb is heel anders, maar het gaf toch een warm gevoel om door hen niet gezien te worden als iemand die er alleen maar is om voor hen te werken maar als iemand die op gelijke voet leeft.

'Il y a des moments de bonheur ultimes et des moments incertains pendant mon année comme jeune fille Au Pair à Paris'.
Hoeveel moeite ik ook heb met samenvatten, voor mij is het duidelijk dat deze zin het complete beeld geeft van hoe ik het afgelopen jaar beleefd heb. Het eerste deel van de zin maakte deel uit van een verslag dat ik schreef voor school na les vacances de printemps die ik heb doorgebracht met ma famille d'accueil sur la Côte d'Azur. Mijn lerares heeft er bij het nakijken 'bravo' bijgezet, maar ik zie het niet als een prachtige zin, maar als een zin waarin dit hele jaar verborgen ligt. Het zijn de momenten op de fiets, en in de winter vooral in de metro, waarop mijn gevoelens naar boven komen. Ik fiets regelmatig in een intense regenbui, die hier harder zijn dan ik ze ooit gevoeld heb, of onder een heerlijk ochtendzonnetje dat me helemaal opwarmt en me les bonnes mines geeft, en dat geeft le bonheur of le malheur die ik aan al mijn voorbijgangers toon. Maar hoe ik me echt voel vanbinnen besef ik op die momenten erg sterk, en dat zit vanbinnen. Renske en ik hebben het er tijdens een heerlijk avondje met wijntjes aan de Seine over gehad: 'we moeten niet zoveel denken.' Ik heb het altijd wel gehad, de eeuwige gedachtegangen, overal iets van vinden.. Maar dit jaar is het extreem, en heeft het veel invloed op m'n dagelijks leven hier. Als ik op de fiets naar school zit en voel dat vanbinnen een grote glimlach het leven tot een feestje maakt kan ik met een voldaan gevoel terugkijken op de gebeurtenissen die achter me liggen en me ontzettend verheugen op alles waar ik nog naar uit mag kijken. Als deze glimlach in mijn gedachtespinsels ontbreekt baal ik van de ochtend waarin de kinderen niet uit in hun bed wilden komen totdat ik boos werd en we moesten haasten om op tijd op school te komen, de avonden die ik op m'n kamer op facebook heb doorgebracht, het smsje van m'n gastmoeder dat ik twee uur eerder moet beginnen met werken, of het boodschappenlijstje waar zoveel op staat dat ik weet dat ik die middag weer veel te veel zal uitgeven. Dan voel ik me onrustig over het feit dat ik geen kamer kan vinden vanuit Parijs en er nog zoveel meer dingen zijn die echt op orde moeten zijn voordat ik kan gaan studeren.En wat heeft dat gevoel een grote invloed op mijn leven hier.

Sinds les vacances sur la Côte d'Azur voel ik me steeds gelukkiger. Toen ik net terug was zag ik het even niet meer zo zitten, want ik had me erg geïsoleerd gevoeld bij de familie: ze konden alles van me vragen, en toonden daarna vaak niet eens hun tevredenheid. Het was jammer dat ik er met zo'n negatief en onzeker gevoel van terugkwam, want la première semaine en vacanceswas heerlijk. Ik heb veel tijd met de kinderen op het strand doorgebracht: in maillot de bain à la plage, wat wil je nog meer in april?! Maar de tweede week beloofde mijn gastvader me een week die wat rustiger zou zijn. Dit vond ik totaal niet nodig, want ik had het erg leuk met de kinderen, en vroeg me alleen af waarom les enfantszelfs op vakantie nog zo weinig tijd met hun ouders konden doorbrengen.. Maar mijn gastvader gaf de drie jongens op voor un stage du tennis, wat inhield dat zeiedere ochtend en soms ook 's middags weg waren. M. verbleef twee weken bij les grands-parents, wat ik erg jammer vond want met haar heb ik het ontzettend leuk. 's Ochtendsmaakte ik les garçonsklaar, en daarna haalde ik mijn beste vrienden uit de schoonmaakkast: le balai, l'aspirateur, le serpillière.. Het leek alsof het huis waar we verbleven nog nooit was schoongemaakt, en dat was echt een hel met m'n stofallergie! Snuitend en snuffend was ik aan het werk, en m'n gastmoeder zat voor la télévision avec le bébé en keek toe. Toen ik met rode ogen en een rood loopneusje langsliep zei ze: 'Fais attention avec ton nez.'Dat voelde heel naar, ik moest uitkijken met m'n allergie, maar dat was onmogelijk omdat ze me wel vroeg al dat werk te doen. De tweede week telde ik af tot de dag waarop de vakantie voorbij zou zijn, terwijl ik me de eerste week heel vaak besefte dat ik zoveel geluk had dat ik en vacances was sur la belle Côte d'Azur en het even iets anders was dan het dagelijks leventje in Parijs. Deze vakantie was een kleine samenvatting voor het hele afgelopen jaar, vandaar dat ik de zin in het verslag nu ook toepasselijk vind als kernzin voor ma vie comme jeune fille Au Pair à Paris.

Hoewel het nu een veel kleinere rol speelt dan in het begin, voel ik me nog steeds op sommige momenten meer een slaaf dan een gewaardeerde Au Pair in m'n gastfamilie. Mijn gastmoeder haalt soms het maximale uit me, en ik vind dat ik daar niet altijd genoeg waardering voor terug krijg, dat is wat het voor mij het zwaarst maakt. Een paar weken geleden had ik het echt nodig om op donderdagavond met Marit te skypen omdat ik me helemaal gesloopt voelde en niet wist hoe ik nog optimaal voor de kindjes kon zorgen. Want dat hangt natuurlijk ontzettend met elkaar samen: als ik niet 100 % en pleine forme ben, zijn de kinderen veel moeilijker dan wanneer ik stevig in m'n schoenen sta, uitgerust ben en echt zin heb om er tegenaan te gaan en er helemaal voor hen kan zijn.

Er zijn ook weken dat ik het ontzettend naar m'n zin heb en dat ik genoeg heb aan vijf uur slaap per nacht omdat ik zo goed in m'n vel zit. Dan heb ik veel energie over naast school en werk om andere leuke dingen te doen. Ma belle vie à Paris wordt hier grotendeels gevormd door m'n lieve vriendinnen, de Nederlandse meisjes die ook Au Pair zijn dit jaar, en die in staat zijn met hun luisterend oor en lieve adviezen een oververmoeide en emotionele Josan tot een energiek, vrolijk meisje om te toveren die weer zin heeft in haar werk en die de eisen van de gastfamilie, en de drukte die er altijd heerst, zonder problemen aankan. In de weken dat het heel erg goed met me gaat breng ik zoveel mogelijk tijd met hen door,en maakt het me helemaal niets uit als ik heel hard over m'n gemiddelde van 40 uur werken per week heen ga. Vorige week woensdag hebben we een afscheidsavond met de meiden georganiseerd. We hebben lootjes getrokken en gedichten voor elkaar gemaakt. Deze waren allemaal zo bijzonder, de hechte vriendschap die is ontstaan was echt terug te zien was in ieder gedicht. Het was een hele mooie avond, maar nog niet echt emotioneel omdat we elkaar allemaal nog zien. Maar ik weet zeker dat het officiële 'dire au revoir' niet makkelijk wordt.. Ik hoop natuurlijk dat we elkaar veel blijven zien in Nederland, maar omdat we ons gaan verspreiden over alle hoeken van het land, wordt dat een stuk minder vanzelfsprekend als dat het nu is wanneer we elkaar zien. Twee keer per week déjeuneerde ik bijvoorbeeld na school bij Hannah, dat was altijd gezellig en het gaf me weer energie voor m'n werk, maar helaas kunnen we deze habitude niet voortzetten volgend jaar.

Als het goed met me gaat kan ik alles hebben. Twee weken geleden bijvoorbeeld: ik heb veel voor de kinderen gezorgd en in het weekend ging de familie naar een bruiloft, maar M. (bijna 2 jaar) en N. (4 jaar) bleven bij mij. Ik heb die week 64,5uur voor de kinderen gezorgd. Daarnaast heb ik examen op niveau B1 gedaan en ben daarvoor geslaagd met 85/100 punten. Dit vonden mijn lerares en ik een beetje een tegenvaller, omdat ze al een paar maanden geleden vond dat ik naar een klas met B2-niveau moest overstappen, maar ik ben gebleven omdat ik ma classe zo leuk vond en schreef thuis extra brieven en verslagen die mijn lerares vervolgens nakeek, zodat ik toch op m'n eigen niveau werkte. Volgens mijn lerares heb ik in mijn examenà cause du stress niet het'niveau supérieur'laten zien wat volgens haar in de les wel naar voren komt, Maar desalniettemin ben ik tevreden met het feit dat ik geslaagd ben, en kijk ik er naar uit om over 4 weken in Nederland mijn diploma met de post te mogen ontvangen. Daarnaast heb ik vorige week m'n vierde certificaat gekregen waar ik erg blij mee ben en daarmee mon cours françaismet een tevreden gevoelafgesloten. Ik ben begonnen op niveau A2 in september, en nu is m'n huidige niveau B2. Het is heerlijk om echt alles te kunnen zeggen in een taal wat je maar wilt, al maak ik, zeker als ik moe ben, nog wel van tijd tot tijd grammaticale fouten. Het duurde maar een paar maandjes en toen kon ik me al wel redden in het Frans, maar nu vind ik het echt heel erg leuk om Frans te spreken en soms verkies ik het zelfs boven het Nederlands. Met Eva en Katinka, twee Nederlandse vriendinnetjes, spreek ik af en toe Frans, en met de andere meisjes zijn het vooral Franse woorden die door Nederlandse zinnen verweven zijn, of franse werkwoorden die verbogen zijn en zo onderdeel uitmaken van een Nederlandse zin: 'Zullen we ons morgen promeneren in Quartier Latin?' (Se promener = wandelen).Ook grapjes in gesprekken zijn veel makkelijker dan in het begin, zoals gisteren met een kok en vaak in lessupermarchés etc.,aan het begin van het jaar liet ik dat allemaal langs me heen gaan, want ik begreep het niet echt, en nu kan ik er gewoon op een spontane manier een weerwoord op geven. Ik vind het niet moeilijk om te bedenken wat ik het meest ga missen als ik terug ben in Nederland: LE FRANÇAIS! Ik zou het erg leuk vinden om het bij te kunnen houden door bijvoorbeeld bijlessen Frans te geven. Dus als iemand nog iemand kent die wel wat hulp zou willen krijgen bij het frans, ik hoor het graag...;) Apprendre le français gedurende een jaar in La France heeft ook een erg nadelige kant.. Ik ben niet meer in staat Engelse of Duitse woorden te vinden om een gesprek in deze talen te voeren. Het Duits, dat voor mij nooit een probleem is geweest, is net als het Engels een taal geworden die ik nog steeds goed begrijp, maar spreken is helaas onmogelijk, dus ik hoop dat ik dat zo snel mogelijk weer op kan halen als ik terug ben.

Naast m'n cours langue die ik twee keer per week volgde, en één keer per week Laboratoire Phonetique om aan m'n uitspraak te werken, ging ik op vrijdag naarla Conference 'des Contes'. Dat waren iedere keer weer m'n favoriete uurtjes van de week: franse sprookjes lezen en de moraal voor zowel volwassenen als kinderen eruit halen, hun opzet behandelen, de betekenis ontrafelen en de plaats toekennen die ze in ons dagelijks leven hebben gekregen. Echt, iets mooiers hadÉcole France Langue niet voor mij kunnen bedenken!

Genoeg over school, je vais bien dormir,want ik ben best moe na vandaag. Ik werd gevraagd door vrienden van mijn gastfamilie, waar ik al eerder heb opgepast, voor faire du babysitting à la communité. Dit leek me leuk en ik heb weer een volle dag ervaring opgedaan met kinderen van alle leeftijden en hele verschillende karakters. Het regende helaas heel hard, waardoor we met 58 kinderen en verschillende babysitters een groot deel van de dag verplicht binnen moesten doorbrengen, een goede oefening voor het creatieve brein want er was geen speelgoed, maar we hebben in kleine zaaltjes zoveel mogelijk verschillende spelletjes gedaan, zoals: 'Je pars en vacances et je rapporte..' avec les grands, et 'la bombe' avec les petits. We probeerden een spel zolang mogelijk vol te houden, maar op een gegeven moment moest de energie er weer uit en vonden een aantal kinderen het een leuker spel om over, onder en het liefst zelfs door de tafels en stoelen heen te rennen. Al met al een vermoeiend, maar geslaagd dagje, want het was een bijeenkomst van de kerk en daarbij horen natuurlijk bepaalde gebruiken die ik wel meekrijg bij het gezin, maar waar ik nu echt aan meedeed en waar ik even middenin zat.

Nu mijn school voorbij is, is het wel alsof er een deel van m'n drukke planning van m'n schouders is gevallen. Aankomend weekend gaat mijn gastfamilie weer naar un mariage maar ik vind het helemaal geen probleem om voor N. en M. te zorgen. Ik hoop dat het een heerlijk, gezellig weekendje wordt, comme le week-end dernier, toen was ik helemaal vanuit de rol van Au Pairslaafje in de mammarol gestapt, we hebben leuke dingen gedaan, we hadden overal tijd voor en ik bepaalde helemaal hoe de dagen eruit kwamen te zien. Dat beviel me wel;)

Ik ga mijn Paris-lit opzoeken, zodat ik morgen weer en pleine forme om 07h30 het appartement van la famille binnenstap om te werken. Ik hoop nog zoveel mogelijk te kunnen genieten van al het moois wat dit leventje te bieden heeft, maar ik kijk er ook naar uit dat volgende week donderdag mijn lieve vriendje voor komt rijden om me op te halen, en ik iedereen in Nederland weer om me heen zal hebben! Vanaf 10 juli ben ik weer helemaal klaar om op te passen en Hollande, het lijkt me superleuk om weer voor m'n Nederlandse oppaskindjes te zorgen, dus als iemand nog eendagje/avondje zonder oppas zit:ik wil het erg graag doen!

À bientôt !