Bonjour à tous!
Ça va bien en Hollande? Moi, ça va très bien ici!
Even ter voorbereiding om te voorkomen dat iedereen die dit leest mij aanklaagt omdat hij/zij te laat is gekomen voor een afspraak..: begin alleen aan dit verhaal als je tijd hebt, of maak het niet af, want ik vrees dat het lang gaat worden..
Ik neem nu eindelijk even de tijd om weer een verhaal te typen.. Nou ja, eindelijk, voor mij lijkt het alsof ik hier al weken ben, maar een paar dagen geleden leefde ik nog gewoon m'n vertrouwde Nederlandse leventje ! Sinds dinsdagavond ben ikuneFille Au Pair à Nanterre,en ik heb m'n naam in Nederland achtergelaten. Hier heet ik Josane (spreek uit: Zjozaan), en ze schrijven het ook altijd met een -e aan het eind.D'accord, pas de problème,maar dat is niet het enige wat veranderd is.. Ik ben nu al aardig gewend aanla nouvelle vie en France.Alles is anders, maar dat gaat echt snel!En hoewel het niet altijd even makkelijk is, geniet ik met volle teugen van elk moment!
Laat ik maar even net doen alsof ik in m'n dagboek schrijf.. ik heb in m'n kleine boekje, dat ik van m'n ex-bruidswinkelcollega's heb gekregen,des choses importantes pour mémoirer genoteerd, dus veel leuke situaties kan ik even beschrijven.
Iedereen die al met me heeft geskyped heeft het ondervonden, in Nederland is alles nog precies hetzelfde als een paar dagen geleden, maar ik ben één grote spraakwaterval metbeaucoup des histoires!
Dinsdag vertrok ik met de trein vanuit het pittoresque Zutphen, in Zuidelijke richting, op weg naar m'n nieuwe leventje. Ik had er heel veel zin in, maar het voelde wel raar. M'n kamer heb ik leeg achtergelaten, al m'n spullen heb ik ingepakt in dozen.
Het afscheid van Nederland was erg leuk, zaterdag had ik m'n laatste afscheidsborrel met vrienden in de stad, en dinsdag kwamen vriendinnen op het station in Zutphen nog knuffelen en zwaaien. Met Corine heb ik voor de laatste keer 'de bomb' gedaan: (vanaf grote afstand naar elkaar toe rennen en tegen elkaars buik springen). Oef, dat was een emotioneel moment. Zo'n typisch ding waarbij er ineens door me heen schoot dat dat lange tijd niet meer zo normaal zou zijn. M'n moeder en zusjes waren daar ook en Ellis en Ninja renden mee met de trein totdat het perron ophield (nou ja bijna)..Très adorable!
Pappa en Marit reisden mee tot Schiphol, en daar stond Robin precies voor de treindeur waar we uitstapten te wachten. Het afscheid van m'n laatste gezinsleden was ook een beetje emotioneel, pappa die me gaat missen omdat ik geen spinnen meer voor hem kan vangen nu, ja dat raakte me toch wel, ik zou er bijna voor thuisblijven...
Samen met Robin wachtte ik op de Thalys, het was heel erg leuk om hem nog even te zien, maar bij iedere trein die ik het station hoorde naderen kneep ik in z'n hand van de spanning, het voelde nu toch wel als een echt vertrek...
Uiteindelijk was de Thalys er dan toch echt.. We hebben m'n koffers de trein ingetild, en ik ging op zoek naar m'n plaats. De laatste handkusjes door het raam, ja, het leek wel een film, want ik was nu echt op weg, om niet snel weer terug te keren.. (Tenminste dat is niet de bedoeling..).
Onderweg hebben een paar traantjes m'n wang gepasseerd toen ik Marits cadeautje openmaakte, een heel lief boekje met een ontzettend lief verhaal en foto's van alles wat ik in Nederland achterlaat..
Toen ik aankwam op Gare du Nord voelde ik helemaal geen zenuwen, ik werd overspoeld door een groot geluksgevoel toen ik met m'n drie koffers over het perron liep, op zoek naarma nouvelle famille.Al van verre afstand herkenden we elkaar en ik werd erg welkom ontvangen. Gelukkig hebben ze een auto waarmee ik werd opgehaald, dit was veel relaxter dan met die koffers in de metro..
Vanaf het moment dat ik met Fransen in de trein zat heb ik besloten dat faalangst inla Franceniet bestaat. Ik maak fouten, ik praat niet heel snel en soms moet ik vragen of iemand iets wil herhalen, maar vanaf het moment dat ik m'n Nederlandse leven gedag zei op Schiphol, spreek ik Frans met het idee alsof ik het al jaren doe (zo komt het nog niet helemaal over, maar de wil en de moed is er).
In de auto heb ik al een uitgebreide conversatie gehad met m'n gastmoeder en ook meteen bijmon petit frèreeen goede eerste indruk achtergelaten.Hij wilde namelijkl'affiche de Josaneinkleuren met geel en beige, maar hij had alleen een blauwe stift..Et voilà,ik ben toch echt een Vrijeschoolkind in hart en nieren, want natuurlijk tover ik uit m'n etui in m'n handbagage een geel en een beige kleurpotlood (Een dik lyra potlood wel te verstaan, even antroposofen onder elkaar).

Viama chambregingen we het huis binnen en ik kreeg meteen een rondleiding van de kinderen, het huis is erg leuk en vooral met m'n kamer ben ik heel blij! Het voelt als een heel fijn hol, met een klein deurtje, ik moet echt bukken om naar binnen en buiten te gaan, dus ben blij met m'n 1,63m.

Het huis is gezellig ingericht, maar overal doen gordijnen dienst als afscherming, inplaats van deuren. Gelukkig heeft het toilet een deur,comme ma chambre,maar de badkamer bijvoorbeeld niet.. Dat voelt niet heel gemakkelijk voor mij, maar ik douche 's avonds laat als ik zeker weet dat iedereen in bed ligt (past op zich ook wel bij m'n natuurlijke ritme..Pappa mis je het geluid van de douche 's nachts al?) .
De eerste avond hebben we het meteen over m'n dieet gehad.Pas de sucre pour moiis voor m'n gastfamilie helemaal geen probleem. Wat dat betreft ben ik nog steeds een beetje thuis, veel normen en waarden zijn anders en daar moet ik erg aan wennen, maar het gastgezin eet zoveel mogelijk biologische producten! Als het maar eenvoudig klaar te maken is..en inla belle Francewordt niet veel suiker toegevoegd, ook niet inles baguettes!

EN, Toen ik dit ontdekte wilde ik het thuisfront meteen mailen;in de vaatwasser en de wasmachine gaat poeder van ECOVER:) Dus m'n kleren ruiken net als thuis:)
Woensdag ben ik hier meteen in het diepe gegooid. M'n gastmoeder is op woensdag vrij tot november, dus zij was de hele dag thuis.Les enfants aussi,woensdag isle jour d'enfants,dus die staat 100%, als het niet meer is, in het teken van wat de kinderen willen. 's Ochtends hebben ze muziekles en 's middags paardrijles. Dat vinden ze geweldig, maar ik vond het erg zwaar.. Ik heb weer heel goed beseft waaorm ik van paardrijden af ben gegaan, het was niet te doen... M'n ogen en neus warentrès rougeen de kinderen vroegen steeds waarom ik zo huilde en nieste. Daarnaast zijn de kids niet makkelijk, ze zijn echt lief als alles goed gaat en ze niets hoeven, maar kleine dingen zoals aankleden, faire pipi au popo (plassen op het potje), blijven zitten tijdens het eten, badderen etc. duren allemaal ontzettend lang..Ze gillen, huilen, slaan en schoppen om zich heen en vooral de oudste is erg agressief als hij boos is of iets niet mag.. Ze testen me filnk uit, en ik heb al vele malen beseft dat ik erg veel geluk heb gehad met m'n oppaskindjes in Nederland, dit is een echte uitdaging!
Wanneer m'n gastmoeder in huis is, is het extra moeilijk, omdat de kinderen dan alles door haar willen laten doen.Très logique, biensur..zo vaak zien ze hun ouders niet...
Elke dag komt de Nanny ook een paar uurtjes, om me in te werken.. Helaas verloopt dit ook niet vlekkeloos..Ze neemt alles van me over in plaats van dat ze me helpt en laat zien hoe het beter kan, dus ik vind dat het niet zoveel zin heeft zo. Bijvoorbeeld vandaag: we waren in het park, daar spelen alle kinderen elke middag na school in de speeltuin, en één van m'n kindjes was over het hekje geklommen, en dat mag hij niet. Ik ben hem achterna gerend, heb hem opgehaald en sprak hem bestraffend toe. Hij huilde omdat hij niet meer in de speeltuin wilde spelen, en de Nanny pakte hem op, nam hem mee naar haar bankje en daar mocht hij genieten van een preek. 's Avonds deed een vergelijkbare situatie zich voor bij het badderen, en ik heb haar eerlijk gezegd dat ik denk dat het geen zin heeft op deze manier. Als ik ergens aan begin, wil ik ook zelf mijn manier vinden om het op te lossen. Zij mag me best helpen, zolang ze het maar niet totaal van me overneemt, want ik moet het toch echt zelf gaan doen als ze er niet meer is! Het gaat ook veel beter zonder haar, want ik heb 2 dagen voor een ziek kind gezorgd, omdat hij niet naar school ging..En dat ging heel goed, ik heb genoten! Het was erg leuk dat hij foto's wilde zien vanmes parents et mes petites soeurs.Hij wees ze steeds aan en vroegtrès souvent:'Comment elle s'appele?'
En hij heeft alles onthouden, superleuk! Vanavond tijdens le dinerzei hij uit het niets tegen zijn vader:'La petite soeur de Josane s'appele Ellis!' (spreek uit: Ellies), 'et la maman de Josane s'appele Freya!' (spreek uit: Freiaaa). 'Et le papa de Josane s'appele?' En dan even tegen mij: 'Ton papa, il s'appele comment?' En daarna: 'Ooh je le sais, il s'appele Ruud' (spreek uit: Ruuuuuuuud). En hij wil heel graag met mijn familie skypen, nu hij ze 'kent'.Superschattig!
Ik vind het echt superfijn dat ik alles kan bespreken met m'n gastouders. Elke avond hebben we een evaluatieconversatie, en dat vind ik erg belangrijk, want daarin wordt alles gezegd wat wel/niet goed gaat, wat beter of anders kan en op welke manier dan. Ook anekdotes zoals bovenstaande worden enthousiast gedeeld, de gastouders vinden dit soort dingen ook erg leuk, want zij vinden het erg belangrijk dat er een goede band is tussen het gezin en mij (daarom willen ze geen nanny maar een Au Pair).
Een andere leuke anekdote is die van faire pipi au popo.De afgelopen dagen wilde m'n tweejarige petit-frère echt niet op het potje, en hij moet er altijd met grof geweld opgezet worden. Aangezien dat zekers niet mijn favoriete aanpak is stelde ik de eerste dag voor om een boekje voor te lezen (daar houden ze erg van, ik ken alle boekjes al uit m'n hoofd!), terwijl 'il fait pipi au popo' . Die eerste dag maakte dat niet zoveel indruk, hij wilde nog steeds niet, maar gisteren deed ik dat en na een tijdje kwam er een plas toen hij ontspannen luisterde naar ma histoire sur Gaston et son avion. Vandaag kon ik wel gillen van blijdschap haha, want we waren thuisgekomen uit het park en hij droeg een luier waar hij in mocht plassen (omdat hij ziek is wilde de Nanny niet teveel werk, onderweg moet hij ook vaak plassen bij mij, heerlijk contre un arbre). Toen we thuis waren vroeg hij: 'Josane, tu veux lire une histoire pour moi? Et pendant, je vais faire pipi au popo!'Een geweldig moment, er kwam meteen een plas, al bij de eerste zin! Daarna wilde hij zelfs nog een keer op de wc, omdat ik had gezegd dat hij een grote jongen was omdat hij niet in z'n luier had geplast. En après le visite-du-toilette zei hij dat hij nu nooit meer een luier om hoefde, want hij was nu echt een hele grote jongen, oui Josane?Très adorable! Dommage dat de Nanny alles extra overhaastte omdat ze vond dat het hoog tijd was om te badderen. Mijn tactiek is meer: C'est très important de prendre beaucoup de temps pour ces enfants!
Bij de oudste heeft een vergelijkbare situatie zich vandaag voorgedaan, Hij huilde eerst heel lang, want de ouders waren thuis maar ik zou hem aankleden, wat hij toen natuurlijk niet wilde. Maar toen werkte een vergelijkbare boekjestactiek ook! Bij hem is het ook superleuk dat hij mijn uitspraak altijd verbetert! Hij doet het heel schattig, helemaal niet boos of streng ofzo, maar heel lief: 'Josane, on dit: PiTTié, pas piché'. En dat herhaalt hij dan een paar keer, ik leer er echt van, superleuk!Dit vertelde ik ook vanavond aan de gastouders, en ze waren très contents, het was weer een lange dag vandaag (elke dag van 07.30 uur tot 22.00 uur ongeveer) maar voldaan ging ik naar ma chambre.
Pff je suis très très fatiguée maintenant, (comme chaque jour).. Enmorgen gaan m'n 4 wekkers weer om 7 uur (yes ik mag een halfuur uitslapen)! Ik moet 's ochtends ontbijten met de kinderen (dat bestaat uit een kom thee voor mij, c'est tout, en voor de kinderen een stukje baguette en chocoladepap. Ik heb vanochtend in m'n vrije uurtje une baguette avec la vache qui rit voor mezelf gekocht, ik mis de groente en het fruit hier, dus misschien trakteer ik mezelf morgen op dat laatste als ik langs un supermarché loop. Elke avond en middag maak ik klaar wat me is opgedragen, en dat is nog niets anders geweest dan pasta of aardappelpurée, alleen pasta en alleen purée, ietwat karig als je het mij vraagt...Niet moeilijk te maken, dat scheelt en de kinderen zeggen alsnog: 'Josane, c'est delicieux!' Heel lief, maar dat snap ik dus niet...
Verder gaat het met de taal best goed! J'adore le français! Ik praat met iedereen, ook in het park, en ik heb twee andere Fille Au Pairs ontmoet, zij zijn elke dag in het park waar ik ook ben 's middags. De ene is Duits en de ander Nederlands, dus dan spreek ik ook Frans, en het gaat al elke dag beter. Ik ga ook nog een talencursus volgen, maar daar heb ik dinsdag een gesprek over met Europair Services. Mijn gastouders zeggen vaak dat ze vinden dat ik echt al goed Frans spreek, ik vind dat het nog stukken beter kan, maar ik ben heel blij dat ik me heel goed kan redden, en alles wat ik wil zeggen is mogelijk, soms met een omweg maar ik kom er altijd uit. Dat was een jaar geleden wel anders, toen wilde ik ook Frans praten in Parijs, maar toen begreep niemand me en gingen ze over op Engels...

Ik denk al best vaak in het Frans, daar betrapte ik mezelf op toen ik met mezelf de dag door ging nemen tijdens het strijken, en heel vaak besef ik ineens: huh, ik voer een heel gesprek met de kinderen, totaal gedachteloos. En dan ga ik na of het klopt wat ik gezegd heb, en het was nog aardig goed ook, dus het nadenken verdwijnt nu al steeds meer naar de achtergrond. Behalve 's avonds, dan ben ik zo moe, dan wordt het een combi van Engels en Frans met de ouders, en Nederlands door m'n hoofd.. Vermoeiend.
Morgen ga ik met het Nederlandse Au Pair meisje uit Nanterre naar een Zutphens meisje die Au Pair is in Parijs. Zij heeft daar een chambre de bonne, dat is een eigen 'studentenkamer'. Ik heb vanavond een preek gekregen van m'n gastvader dat hij dat eigenlijk niet goedvindt omdat ik alleen nog maar heel veel met haar heb gemaild en haar nooit gezien heb, maar het andere meisje uit Nanterre kent haar al wel heel goed, Je suis désolée, maar ik zie het gevaar niet...Opstraat, en vooral in Parijs, moet ik me ook houden aan regels die ik nogal streng vind... Geen lage truitjes, (ehm ik heb toch niet zoveel te showen! Mais d'accord, mag ik dan geld voor een nieuwe garderobe?:$), geen grote oorbellen, bling bling armbanden etc., hoge hakken, en ik moet oppassen avec mes cheveux blonds... In dat laatste heeft hij misschien wel gelijk, ik word door iedereen bekeken hier, toevallig heeft m'n gastmoeder ook (geverfd?) blond haar, en de kinderen ook, maar verder lopen hier weinig blonde koppen rond...Ik weet niet hoe ik op moet letten met m'n haar, maar een knot ofzo is misschien een optie..Dommage...
Als laatste heb ik nog één belachelijk verbod gekregen van mijn gastvader. Als de kinderen op school zijn en ik ben alleen thuis, moet ik in m'n kamer blijven als de schoonmaker komt. Het is een aardige Indische jongen, maar ik mag hem niet zien, alleen als ik met de kinderen ben, omdat ik niet met hem mag flirten. Nou ja zeg, fijn dat hij zo over mij denkt.. Hij zegt dat al deze voorzorgsmaatregelen zijn om me te beschermen, omdat hij zich erg verantwoordelijk voelt voor een lief, betrouwbaar meisje zoals ik, jaja slijmbal..
D'accord, voordat ik allemaal belachelijke frustraties ga uiten in dit verhaal, lijkt het me het beste dat ik er bij deze een einde aan brei (jaja een afsluiting op z'n Vrijeschools:) ), en nog een paar uurtjes slaap pak.. Ik ben benieuwd welke diehards tot dit punt zijn gekomen met lezen, het vorige verhaal was 100 keer bekeken, dus ik denk dat ik niet schrijf voor Jan met de korte achternaam, (zoals Robin dat zo mooi gefrustreerd kan zeggen

) ...
Mocht er eens iets spannends gebeuren en Hollande, ik hoor het graag!
Bonne nuit!
Beaucoup d'amour! xxx