Bonjour à tous!

Al twee maanden lang beëindig ik regelmatig mijn tweets die ik verstuur op twitter met de hashtag #lavieàParis, en als ik iets tweet wat mijn leven hier echt nog rooskleuriger heeft gemaakt luidt de hashtag: #labellevieàParis, of zelfs #latrèsbellevieàParis. De inhoud van deze hashtags is de grootste aanleiding voor dit nieuwe reisverslag, aangezien er nog nooit een reden voor mij is geweest om m'n tweet te eindigen met: #lavietrèsdûràParis, voor de bèta-mensen onder jullie: (hetzwareleveninParijs), vond ik het wel eens tijd voor een nieuw verslag, vol positieve elementen uit m'n heerlijke leventje hier!

Maar waar moet ik beginnen? Er is zo ontzettend veel veranderd sinds ik 2,5 maand geleden m'n vorige gezin heb verlaten! Inmiddels ben ik iets langer bij m'n nieuwe gezin dan ik bij m'n oude gezin ben geweest maar het voelt veel korter... doordat de dagen snel gaan en ik van elke nieuwe dag kan genieten! Er zijn heel veel emoties van m'n schouders gevallen: verdriet, angst, moeheid, onbegrip en onmacht. Dat deze emoties ingeruild zijn voor een fikse dosis positieve energie laat mij elke dag weer met een positieve instelling wakker worden en de dag beleven en pleine forme. Deze grote emotionele verandering is iets wat nog steeds een heerlijk gevoel geeft en een hele grote bevestiging is dat het de juiste beslissing was om van gezin te veranderen.
Nu klinkt het natuurlijk allemaal wel heel rooskleurig.. Maar het dagelijks leven gaat hier ook gewoon zijn gangetje, ik vind het erg fijn om nu een vast ritme te hebben, en na twee maanden echt te kunnen zeggen dat ik wel weet hoe het er in dit gezin over het algemeen aan toegaat, en de juiste benaderingsmethode voor elk kind wordt steeds duidelijker zichtbaar en is steeds makkelijker toe te passen. Want dat is wel een feit, ik ben er heel erg op vooruit gegaan, maar toch gaat niet alles vanzelf dans ma vie comme jeune fille Au Pair.
Ik zorg tussen de 35 en 40 uur per week voor de kindjes, en heb daarnaast op dinsdag en zaterdagfaire du babysitting. Dan ben ik 's avonds alleen met de vier kinderen. En generalhoudt dit in: avondeten, even spelen, naar bed brengen en zorgen dat het huis opgeruimd is. Deze avonden, en vooral de zaterdagavond, zie ik wel als quality time met de kinderen, want pendant la journéeis mijn gastmoederaltijd in huis en geeft ze mij veel opdrachten, voornamelijk huishoudelijk werk zoals de was, koken, boodschappen doen, kamers opruimen..en daarnaast ziet ze alles wat ik doe en wijst me ook meteen op iets wat ik (nog) niet gedaan heb of niet helemaal volgens haar ideeën. De invulling van het werk dat ik hier doe is dus echt heel anders dan het oppassen in Nederland, en dat heeft vooral te maken met de tijd die ik doorbreng met de kinderen en de vrijheid die ik heb in de invulling van mijn werkuren. Ik wist dat het erbij hoorde, maar vind het huishoudelijke gedeelte in dit gezin wel veel. Ik vond het heerlijk dat mijn gastmoedergisteren naar de dokter moest waardoor ik 's middags en 's avonds in m'n eentje voor de kinderen heb gezorgd. Aan de andere kant is het ook wel goed dat ze er normaal gesproken wel is, want het ging minder georganiseerd dan wanneer zij ook in huis is en het was lastig om ook nog de was te doen en te koken naast de zorg voor de vier kinderen...
Maar die verantwoordelijkheid die ik heb tijdens zo'n dag, en tijdens m'n oppasavondjes, vind ik heel leuk, dan voel ik me echt veel meer een mamma en geen hulpje van de moeder.
De kindjes zijn echt très adorable, het is zo leuk dat ze allevier zo verschillend zijn en allemaal in een andere leeftijdsfase zitten waardoor ze hun eigen typische gedragsuitingen hebben. Ik zorg voor een meisje van één, en drie jongens van net vier, bijna zes, en zeven. Over ongeveer een maand wordt het vijfde kindje geboren, erg spannend! Mijn gastmoederwaarschuwt me regelmatig dat het vanaf dan echt zwaar gaat worden, dus ik word goed voorbereid op wat er komen gaat, en ben blij dat ik de eerste 3 maanden samen met haar voor de kinderen zorg. Daardoor weet ik nu hoe alles in z'n werk gaat en heb ik haar steeds minder hard nodig. Het is de bedoeling dat zij zich heel veel kan gaan richten op de baby en ik de verantwoordelijkheid heb voor de andere vier.. Ik ben benieuwd hoe dat gaat.. Ik kijk er naar uit, maar zie er ook wel tegenop. Aan de ene kant lijkt het me heerlijk als zij ook iets anders aan haar hoofd heeft zodat ze mij wat minder in de gaten houdt en ik minder opdrachten krijg en meer zelf de dag mag invullen. Aan de andere kant kan ik in deze situatie vaak snel met mijn vragen bij haar terecht en grijpt ze meteen (soms te snel naar mijn idee) in als er even iets niet goed gaat.

Tegen mij en de kinderenis mijn gastmoedervaak heel direct, dit geeft ze zelf ook toe en ik kan het haar ook niet kwalijk nemen. Ze werkt niet en mist daardoor natuurlijk wel veel contact met anderen. Daarnaast hebben de kinderen ook duidelijkheid nodig, en ik ben daar minder goed in. Als het jongetje van 4 zich niet wil aankleden, dan schopt en slaat hij me, en de ouders kunnen daarmee omgaan en die krijgen het met streng toespreken en soms enige hardhandigheid voor elkaar om hem redelijk snel rustig te krijgen. Ik wil dit zelf niet doen op deze manier en dat vragen ze gelukkig ook niet van me, maar daardoor duurt het wel langer, en zijn er ook nog drie andere kinderen die aandacht nodig hebben, dus qua organisatie heb ik het niet altijd even goed in de hand.
Dit brengt mij op het cultuurverschil dat ik het meest ervaar als een voor mij moeilijk deel van ma vie à Paris:de mentaliteit. Wat ik bij m'n vorige gezin heb ervaren, zie ik hier ook terug, maar dan vele malen minder heftig. In dit gezin worden de kinderen gewoon echt op z'n frans opgevoed, en ik vind dat er een groot verschil zit in de Franse en Nederlandse gewoontes en manieren van kinderen grootbrengen. Zelf ben ik erg blij dat ik in Nederland ben opgevoed, en dat besef ik elke keer dat ik in Nederland ben weer des te meer! In Parijs is welvaart erg belangrijk, en het salaris en de arbeidsuren van iemand bepalen dus voor een heel groot deel de mate van waardering door zijn omgeving. Ik heb het gevoel dat dit in Nederland veel minder een rol speelt, in ieder geval in de omgeving waar ik in opgegroeid ben. Veel tijd en uitgebreide zorg voor de kinderen is in mijn ogen nog veel belangrijker dan een goedbetaalde baan van 09.00 uur tot 19.00 uur, of dagen die nog langer zijn. Want dat is normaal in Parijs, en dat is terug te zien in de opvoeding van de kinderen. Natuurlijk, wat ik nu schrijf geldt niet voor alle gezinnen in Parijs. We hebben het hier op school over gehad, maar ik volg een talencursus met ongeveer zestien andere au pairs en één waterpolo speler, dus dit is natuurlijk wel een bepaald wereldje. Maar ook de lerares geeft toe dat dit niet alleen voor onze gezinnen geldt maar, zeker in Parijs, een algemeen bekend feit is. Het is zelfs zo erg dat de vrouw des huizes gezien wordt als nul, dus niets waard is, als ze alleen voor haar kinderen zorgt en daarnaast geen fulltime baan heeft. Een voorbeeld van zo'n française is mijn gastmoeder,maar dit is voor mij alleen maar logisch. Als zij net als mijn gastvadereen fulltime baan had lijkt het me onmogelijk om zoveel kinderen te hebben en hen grotendeels zelf groot te brengen.

Zoals ik al schreef vind ik het ontzettend leuk dat de kinderen waar ik voor zorg allemaal in een andere levensfase zitten. Ik heb dan ook met allevier een hele andere band. Er zijn bepaalde dingen die steeds terugkeren tussen mij en de kinderen. Dat ik zo snel een sterke, persoonlijke band met ze heb opgebouwd, is echt iets wat ik heel erg waardeer aan ma vie comme jeune fille Au Pair.

Zo heb ik bijvoorbeeld met het meisje van één bepaalde grapjes die zich elke dag weer op het aankleedkussen herhalen. Bij elk truitje dat ik bij haar aan- of uittrek vraag ik haar:
'Elle est où, ta main?' En dan begint ze te lachen en probeert zo snel mogelijk haar arm door de mouwen te steken zodat ze kan zwaaien met haar handje die uit haar mouw tevoorschijn komt.
Dan zeg ik altijd: 'Aaah, elle est là, ta main! Coucou ta main!'
En dat herhaalt ze altijd: 'Coucou, ma main!'
Ze heeft een hele grote knuffellap, son dodo, (spreek uit: doedoe), en daar verstop ik me heel vaak achter en zeg: 'Coucou M. (naam van het meisje)', en dan zegt zij altijd: 'Coucou Josiane!' En dan kom ik tevoorschijn!
Gisteren zei mijn gastmoederdat M. nu ook merci kan zeggen, met mijn accent. Dat is natuurlijk eigenlijk heel logisch, ik praat heel veel tegen haar, en bij M. gaat het brabbelen nu echt over in kleine zinnetjes, dus ze neemt alles heel snel over wat in haar omgeving gezegd wordt, en dus ook mon accent hollandais.

Het jongetje van vier, N.,heeft een heel sterk karakter. Als broertje van twee jongens wil hij graag op hen lijken en gedraagt zich zoveel mogelijk zoals zij. Daardoorheen schemert het kleine hartje en het kinderlijke dat hij nog heel erg in zich heeft. Ik vind het het leukste aan hem dat het per situatie verschilt hoe hij zich gedraagt, maar dit maakt het soms moeilijk hem te benaderen, omdat zijn reactie moeilijk in te schatten is.
Als we naar school lopen praat hij de hele weg aan één stuk door. Hij vertelt hele verhalen over het weer, en waarom het zo belangrijk is dat we op tijd van huis weggaan. Ook over zijn moeder die bijna altijd ziek is, maar dat vindt hij logisch want ze heeft 4 kinderen en de 5e komt bijna, dus dat is zwaar. Dan denk ik altijd: kind, maak je niet zoveel zorgen en houd je maar wat minder bezig met grote mensenzaken! Je bent net vier!
Maar eergisteren was zijn verjaardagsfeestje, en toen was hij weer echt een opgewonden kind, dat heel veel energie had, al zijn speelgoed op de grond door elkaar gooide en door het huis rende. Het leek echt alsof hij even niet meer wist hoe hij zich moest gedragen. Zijn vriendjes waren veel rustiger en die zeiden tegen mij: 'J'ai peur pour lui' . Hij maakte ze dus zelfs bang met zijn uitgelaten gedrag, en ik heb geprobeerd maskers te knippen, un-deux-trois-soleil!' (Annamaria-Koekoek) met ze te spelen en een spel te spelen met de dieren die hij net gekregen had. Het werkte niet, want er was niets waarmee ik hem kon bereiken. Totdat ik het heel realistisch ging maken en in bed ging liggen met 2 dikke kussens onder m'n vestje. Ik zei: 'Regarde, mama loup est enceinte! Le bébé va arriver bientôt!' En dat werkte. N. nam de leiding en zei tegen de anderen dat ze mijn kinderen waren en hij was 'mon chéri', en samen zouden ze zorgen dat de baby heel goed ter wereld zou komen. N. dook meteen naast mij zijn bedje in, want hij moest goed slapen zodat hij de volgende dag op jacht kon om een overheerlijke 'cochon' voor de baby te vangen. En daarin zag ik weer zijn volwassen, slimme kant. Hij werd weer rustiger omdat we nu echt iets deden, en vanaf toen ging het eigenlijk heel goed. Totdat mijn gastmoederbinnenkwam, de ravage zag van het speelgoed dat hij omgegooid had en dat ik nog niet had opgeruimd, en iedereen tot de orde riep: 'Josiane, tu vas ranger cette chambre maintenant, ça ne va pas comme ça.' En ik dacht: 'Ja mamma', als een klein kind die uit haar spel wordt gehaald. Ik moest weer aan het 'werk' en daar had ze ook gelijk in, want het speelgoed lag overal dus het opruimen was niet een heel slecht idee...
Die avond was hij ontzettend moe maar tevreden na zijn feestje, alle energie was eruit en toen werd hij echt weer het lieve jongetje dat toch echt jonger is dan hij zich voordoet. Met het licht nog aan viel hij in slaap. Vaak als ik faire du babysitting heb mag hij op zaterdagavond iets langer opblijven dan de rest, omdat hij dan 's middags slaapt. Als zijn broers al slapen is hij ook vaak het lieve, kleine jongetje dat wil dat ik bij hem in bed kom slapen en nooooit meer naar m'n eigen kamer ga. Hij is heel erg lief, en zeker als ik tijd heb om iets met hem alleen doen is dat ontzettend leuk.

Het volgende kind dat ook een heel typisch, eigen karakter heeft is P., hij wordt volgende week 6 jaar, en vindt bepaalde dingen of héél leuk, of helemaal niet. Als dat laatste het geval is doet hij het ook echt niet, en hij is master in het spelen van een Oost-Indisch dove, dus dan hoort hij je voor het gemak ook gewoon niet als je iets vraagt wat betrekking heeft op iets waar hij geen zin in heeft. Hij houdt heel erg van spelletjes, dus als ik daar de tijd voor heb is dat erg leuk om met hem te doen. Vaak is hij een beetje sneaky, dus pakt hij iets uit de keuken terwijl hij weet dat het niet mag. Als ik hem dan kan betrappen kijkt hij me aan met onschuldige, glinsterende oogjes en kan ik bijna niet meer 'boos' worden, vaak is het dan met een grapje klaar en geef ik hem eventjes wat extra aandacht, want ik heb het gevoel dat hij thuis wel wat meer aandacht verdiend. Hij zit in de ingewikkelde leeftijdsfase dat hij veel zelf kan, maar ook nog wel jong is, dus wel behoefte heeft aan aandacht en liefde, al vraagt hij daar soms op een moeilijke manier om. Ik vind het de moeilijkste van de vier, maar als ik met hem alleen ben en de tijd voor hem heb is hij altijd erg behulpzaam en is het leuk om iets samen met hem te doen.

De oudste is G. van zeven. Bij hem moet ik mezelf er vaak aan herinneren dat hij niet mijn leeftijd heeft. Hij praat en gedraagt zich erg oud en verstandig, en dat is heel leuk, maar ik vind dat mijn gastmoederdat gedrag wel iets teveel toejuicht. Hij krijgt niet de mogelijkheid om kind te zijn, behalve als we in het park spelen, en dat vind ik jammer. Een voorbeeld waarbij ik dit verschijnsel weer zo ervaren heb, deed zich afgelopen week voor. Ik moest heel veel boodschappen doen en hij vroeg aan mijn gastmoederof hij mee mocht. Hier kwam helaas niets van in, want ze zei dat ze zijn hulp in huis nodig had. Toen hij vroeg wat hij dan moest doen, kon ze even niets bedenken en zei ze dat hij dan maar huiswerk moest gaan maken. Dit had hij al af voor de rest van de week, maar er was geen discussie mogelijk. Ze zei: 'On laisse Josiane faire des courses tranquille'.Ik had helemaal geen behoefte om 'rustig' boodschappen te doen, ik vind het juist altijd zo jammer dat ik zo weinig tijd met de kinderen door kan brengen, dus had graag met G. willen gaan, maar ik weet inmiddels dat als een française iets bepaalt, er dan ook geen andere mogelijkheid is. Tant-pis pour moi et G..
Op woensdagavond haal ik G. altijd op van catéchisme , het is een streng Katholieke familie, vandaar ook de vele kinderen, en de kinderen zijn op woensdag vrij van school, maar G. gaat dan de hele dag naar catéchisme. De kerk waar hij verblijft bevindt zich op een halfuur afstand met de metro vanaf huis en dat is altijd echt 'notre demi-heure ensemble'. Hij praat veel en is vaak vrolijk, en het lijkt alsof het een band schept dat wij allebei de oudste zijn thuis. We hebben het vaak over hoe dat is, al heeft het feit dat hij de oudste is voor hem een veel grotere impact op zijn leven dan in mijn geval. In de metro wil ik soms toch een beetje het kind in hem naar boven brengen met het spelletje: 'Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet.' Dit doen we een halfuur lang, en soms kiezen we als voorwerp ook iets dat iemand draagt, en dan is het dus de bedoeling dat het zo snel mogelijk geraden wordt voordat diegene uit de metro stapt, erg leuk!
Vanaf het metrostation mag hij bij mij achterop de fiets naar huis, dat vindt hij heel speciaal en hij vertelt hij ook elke week weer vol trots aan mijn gastmoederdat hij weer achterop mocht, comme un hollandais.

Het fietsen vind ik hier ontzettend leuk. Ik ben één keer naar school gefietst, met gevaar voor eigen leven langs la Tour Eiffel, over 4 baansrotondes en langs l'Arc de Triomphe. In mijn klas ben ik de enige hollandaise en ik sta er dan ook om bekend dat ik overal op de fiets heen ga. In Nederland was dat zo'n normale gewoonte, en hier vindt iedereen dat erg bijzonder. Ik haal M. op van de crèche à vélo, ik heb een achterstoeltje voor haar op m'n fiets, en ga altijd fietsend naar de metro, boodschappen doen of een kind bij een vriendje ophalen.

Dit was une grande histoire sur mon travail, maar natuurlijk is daarmee ma vie à Paris nog niet compleet. Ik ga drie dagen per week naar m'n talencursus, als de kinderen op school zitten. Ik heb 2 keer per week 'Cours langue français' en 1 keer per week 'Histoire de l'art française' . Daarnaast ga ik vanaf maandag 'Laboratoire Phonétique' erbij doen, een privéles 'klankleer'. Ik wil erg graag van m'n accent hollandais af en niet meer 'benedicTION' uitspreken op de manier zoals wij in het Nederlands 'staTION' zeggen.
M'n school vind ik ontzettend leuk, dit tweede trimester gaat zoveel beter dan het eerste doordat ik nu ik bij dit nieuwe gezin ben en echt de tijd en de energie heb voor school, naast m'n werk. Doordat ik andere werkuren heb in dit gezin dan bij m'n vorige famille heb ik m'n lesrooster gewijzigd en volg dus andere uren in een nieuwe klas. La classeis ontzettend gezellig, en we krijgen beaucoup de devoirs de grammaire, doordat we daar in de les niet aan toe komen omdat we zoveel groepsgesprekken en discussies hebben. De lerares juicht dit alleen maar toe, en ik vind het ook fijn, want het is zo leuk en leerzaam om veel te praten met andere nationaliteiten en cultuurverschillen uit te wisselen.

Ik doe erg veel leuke dingen in Parijs met les jeunes filles Au Pairs Hollandaises. Het is jammer dat het nu te koud is om lekker met een baguette in een park te zitten, maar vanavond gaan we weer uit, 3 x raden waar... Ik ben er nog nooit geweest, dus vind dat het vanavond wel mag, we gaan naar café 'Klein Holland'. Verder hebben we ons vaste avondje Pop-In op zondagavond, dit is een Open Podiumavond, met franse amateurmuzikanten die allemaal twee nummers spelen, très amusant! Op maandagavond gaan we naar café Le piano Vache, waar dan altijd jazz-muziek gespeeld wordt. We hebben een Au Pair facebook pour les jeunes filles Au Pairs hollandaiseswaar mensen met ideeën hun plannen op plaatsen, zo is eigenlijk elk weekend gevuld met leuke activiteiten.. In mijn klas heb ik de Open Podiumavond in het Pop-In café aangeraden, en meteen vroegen een aantal meisjes of ze zondag met me mee konden. Ik heb er heel veel zin in om er met hen heen te gaan, ik vind het erg leuk iets te ondernemen met deze andere nationaliteiten. Nu iedereen goed frans spreekt ligt de communicatiedrempel veel lager dan in het begin van het jaar, en het is erg leuk om samen dingen te doen en cultuurverschillen te ontdekken.

Wat me elke dag weer très heureuse maakt sinds de gezinsverandering is ma chambre de bonne. Ik woon op -1, en ma famille d'accueil op de derde etage in hetzelfde appartementencomplex. Ik ben zo blij met m'n kamer en het voelt helemaal als mijn huisje. Het is echt heerlijk om na school even lekker thee en tosties te maken in m'n keukentje en te lunchen aan de mooie, grote tafel die ik van lieve buren heb gekregen, merci beaucoup, ook voor de lamp! Ook veel dank aan de vriend van mamma van wie ik twee fijne stoelen heb gekregen. Dit luxe interieur zorgt voor fijne momenten waarop ik even nieuwe energie op kan doen voor de uren die ik daarna weer doorbreng bij la famille, en waar me weer een volle planning en veel drukte te wachten staat. 's Avonds ervaar ik hetzelfde, als ik klaar ben met werken en geen activiteit voor de avond gepland heb, maak ik huiswerk in m'n kamer en onderhoud ondertussen m'n sociale contacten in la Hollande,met dank aan m'n allerbeste vriend: mon ordinateur.

Inmiddels geeft l'heure aan dat het bijna tijd is om les enfants uit school te halen, en omdat ik ook mijn belangrijkste ervaringen vermeld heb, beëindig ik dan bij deze mijn eerste twee maanden zwart-op-wit, bij la nouvelle famille à Paris.Ik vind het ontzettend leuk dat ik nog zoveel contact met Nederland heb via Skype en hoop dat deze conversaties zich ook tijdens de 5 maanden die ik nu nog voor me heb zullen voortzetten. Van 24 tot 27 februari ben ik weer een weekendje thuis, voor een noodzakelijk bezoek aan de orthodontist en om weer even lekker te genieten van m'n familie, vriendje en vriendinnetjes! Ik vind het een duur grapje en was graag hier naar de orthodontist gegaan als er plaats voor me was geweest. Deze dagelijkse zoektocht leverde wel leuke ontmoetingen op met lieve vieille dames in de orthodontisten- en tandartsgebouwen, die me heel graag wilden helpen en complimenten maakten over hoe ik me hier zo zelfstandig red en over het niveau van mijn frans. Helaas werden deze bejubelingen tijdens één bezoek weer flink de kop ingedrukt door een Turkse vrouw aan de balie, die er iemand bij riep omdat ze me niet goed kon verstaan.. Dommage.. Toch ben ik tijdens dat bezoek in de orthodontistenstoel beland, want gelukkig was het gesprek met de orthodontiste zelf gewoon vloeiend, maar helaas werd het plaatsen van een nieuw draadje achter m'n tanden: 'un fil de contention dentaire', niet als een spoedbehandeling gezien dus kon ze me niet helpen.Nu heb ik me er bij neergelegd dat het hier onmogelijk is vanwege de maandenlange wachtrijen, en nu ik een afspraak bij m'n vertrouwde orthodontist in Zutphen gemaakt heb en m'n reis heb geboekt kan ik er wel echt naar uitkijken om weer een weekend naar la Hollande te gaan. Want dat zal toch altijd zo blijven, hoe fijn ik het hier ook heb, een deel van mij blijft altijd in Nederland, want dat is gewoon 'thuis!' <3

À la prochaine fois!