Bonjour à tous!

Het aftellen is begonnen... Dinsdag 20 september vertrek ik, nog 5 dagen m'n vertrouwde leventje! Het is een heel raar idee, ik vind het erg moeilijk om me voor te stellen dat ik vanaf woensdag niet meer wakker word in m'n eigen bed en m'n eigen familie, vrienden en vertrouwde oppaskindjes om me heen heb, maar dat alles anders wordt.. Ik heb er wel heel veel zin in om de uitdaging aan te gaan en me in een heel nieuw leven te storten. Deel uitmaken van een Frans gezin en de grote zus te worden van 2 jongetjes van 2,5 en 4 jaar is een hele belevenis waar ik aan zal moeten wennen maar ook erg naar uitkijk.

Ineens komt alles heel dichtbij, maar daar is een heel proces aan voorafgegaan. Toen ik een maand geleden mijn eerste verhaal op dit weblog schreef was alles nog vaag en was ik bezig met het invullen van een dik pakket, motiveringsbrief schrijven, diploma's kopiëren, een medisch rapport invullen met m'n huisarts, een fotoalbum maken... Alles bij elkaar vormde dit zich tot mijn persoonlijke portfolio, waarmee ik door een partnerorganisatie van Travel Active in Frankrijk gekoppeld zou worden aan een familie, spannend...

Toen het eindelijk in de brievenbus verdwenen was, viel er een last van m'n schouders, ik kon het nu verder overlaten aan Travel Active en de partnerorganisatie en mijn eerste bijdrage aan het traject was geleverd. Al snel mailde Travel Active dat het portfolio door hen ontvangen was en dat ze het er erg mooi uit vonden zien, ik had er zoveel mogelijk vrijeschoolse creativiteit in gestopt natuurlijk

Al snel daarna volgde er een Engels interview van een halfuur met de contactpersoon van Travel Active, ik was zenuwachtig maar het viel heel erg mee!

Daarna werd een aantal van mijn vele referenties gecheckt, bedankt allemaal voor het enthousiasme waarmee jullie ze hebben ingevuld! Na deze check kreeg ik bericht dat ik officieel geaccepteerd was voor het programma en dat de partnerorganisatie in Bordeaux spoedig mijn portfolio zou ontvangen.

Ik begon alvast met de voorbereiding voor een Frans telefoongesprek, voor als er een gezin gevonden zou worden dat meteen de telefoon zou grijpen. Maar na een paar weken was dit nog niet het geval en werd ik gebeld door Travel Active dat het in het Zuiden waarschijnlijk niet ging lukken op korte termijn omdat alle gezinnen een rijbewijs toch wel echt een vereiste vonden en helaas beschik ik daar niet over... In eerste instantie wilde ik niet dat mijn portfolio naar Parijs werd gestuurd, omdat de kans hier groot is om in een apart appartement geplaatst te worden en ik wil juist erg graag bij een gezin in huis wonen om het hele dagelijks leven optimaal te ervaren, en niet 'naar m'n werk' te gaan, zoals ik hier in Nederland naar m'n oppasadresjes loop of fiets. Onder vermelding van het feit dat ik een gezin zocht dat mij ook onderdak bij hen in huis kon bieden werd mijn portfolio naar Europair in Parijs gestuurd. Drie uur later ontving ik een mail dat er een gezin gevonden was !

Ik werd meteen enthousiast toen ik hun presence de la famille en fiche de la famille las, het laatste was een uitgebreid pdf-bestand met informatie over het gezin enhun leefwijze. Erg leuk! Meteen de volgende dag stond een belafspraak gepland, dit hoorde ik 2 uur van tevoren, en ooh wat was ik zenuwachtig! Het zou m'n eerste keer worden dat ik een Frans telefoongesprek ging voeren... Ik ben geslaagd met een 8 voor Frans, maar luisteren en spreken zijn de twee vaardigheden die ik graag veel beter zou hebben gekund. Vandaar ook mijn keuze voor dit jaar en France biensûr!

Het telefooongesprek viel me erg tegen. De vrouw des huizes belde 2 uur na de afgesproken tijd of ze een halfuur later terug mocht bellen.. Ze was nog op kantoor. Pas de problème, maar het gaf wel een bepaalde eerste indruk. Nog een halfuur wachtte ik in spanning en ontving een sms dat ze nog druk was met de kinderen dus dat ze later terugbelde. En uiteindeiljk ging dan ook echt de telefoon! Het was duidelijk dat ze een zware dag achter de rug had want het gesprek verliep voor mijn gevoel erg gehaast, hoewel ze wel aardig was. Ik had het gevoel dat ik vooral degene was die richting gaf aan het gesprek, en ze gaf ratelend antwoord op mijn vragen in Frans up-tempo! Oef vermoeiend. De verbinding was ook niet goed en ik vond het moeilijk om de tijd te nemen over de formulering van wat ik wilde zeggen. Nadat de hoorn op de haak was gelegd was ik moe en blij dat Corine me even kwam vermaken.

Toch wilde ik het gezin niet meteen afwijzen, want ik was erg enthousiast geworden door de informatie die ik per mail ontvangen had, en dat was ik niet vergeten! Aan de telefoon kreeg ik wel m'n bedenkingen bij de beschrijving van de kinderen, die was soms tegenstrijdig met wat ik gelezen had en dat heb ik ook eerlijk gezegd.. Ik kreeg als antwoord dat er wel het één en ander veranderd was in de tijd dat ze dit geschreven hadden en ik het ontving (een halfjaar ongeveer). Ach ja, ik maakte nog een afspraak voor een skypegesprek.

Eerlijk gezegd was ik hiervoor veel relaxter, ik verwachtte er niet meer zoveel van en ik was minder bang om afgewezen te worden omdat ik zelf ook niet zo enthousiast meer was over dit gezin. Toen ik me aanmeldde op skype waren ze al online, dit vond ik een erg goed teken! Met z'n vieren zaten ze achter de webcam en na 1,45 uur zei de gastvader dat we al wel heel lang in gesprek waren! Ik had het niet eens door en van die vermoeidheid van de vorige keer was ook niets te bekennen. Toen het gesprek was afgesloten voelde ik alleen maar heel veel energie en al m'n enthousiasme was terug! De kinderen hadden hun foto's van 'vroeger' laten zien en hun voiture de pompier etc. Diepgaande communicatie met de kinderen was moeilijk doordat ze snel praatten en binnensmonds, maar doordat ze veel lieten zien was het toch heel erg leuk en kon ik toch contact met hen maken.

Toen de gastmoeder met de kinderen ging eten, heb ik veel besproken met de gastvader. Hij stelde veel vragen, ook dit was weer in groot contrast met het telefoongesprek.. Ook vragen waar ik niet eens over na had gedacht, zoals wat m'n familie eigenlijk van dit plan vond.. Haha, geen idee.. een mooie ervaring voor mij, geloof ik, als ik het graag wil is het helemaal goed.

Ik werd erg enthousiast behandeld tijdens het Skypegesprek, alsof ik nu al deel uitmaakte van het gezin en de volgende morgen al voor de deur zou staan. Dit gaf een erg prettig en zeker gevoel, het idee van een derde kind in huis waar ze geen lasten maar wel de lusten van zouden ondervinden beviel me wel, ze zagen me zeker niet als een slaafje of een kinderoppas.

Vanaf toen begon het smsen. Ik was nog niet zeker of ik het wilde en wilde liever nog een aantal keer contact via skype, doordat het eerste gesprek me echt was tegengevallen. We hadden een afspraak maar deze werd op tijd, een hele dag van tevoren

, afgezegd omdat ze geen Wifi meer konden ontvangen in huis en de gastvader was op zakenreis dus kon er nu niets aan gedaan worden. Lange Franse smsjes werden heen en weer gestuurd en dat vond ik erg fijn, want ik kon echt de tijd nemen om na te denken over hoe ik iets wilde zeggen en over m'n formulering. Uiteindelijk kreeg ik een sms die langer dan 12 berichtjes was, helaas beschikt mijn middeleeuwse mobiel niet over de capaciteit om een sms die de 12 berichtjes overschrijdt te ontvangen.. De eerste zin leek negatief, en ik merkte bij mezelf dat het me teleurstelde. Maar ik zocht het op in het woordenboek, en het betekende totaal iets anders dan ik dacht, het was juist heel positief, evenals de rest van het bericht. De gastouders waren erg enthousiast en wilden me graag opnemen in hun gezin. Ze hoopten dat ik zo snel mogelijk kon laten weten of ik er hetzelfde over dacht.Nadat ik het bericht voor de tweede keer gelezen had wist ik het, ik ging het gewoon doen! De teleurstelling die ik voelde omdat ik een negatieve boodschap verwachtte na het lezen van de eerste zin, en de opluchting die er was toen het woordenboek me het tegendeel bewees, vormden samen de doorslaggevende situatie. Intuïtief wilde ik het blijkbaar heel graag! Ik heb een hele lange sms teruggestuurd en daarmee was de match definitief!

De volgende dag gaf Europair aan bij Travel Active dat het gezin had aangegeven dat ik over drie weken bij hen zou arriveren en zo was ik officieel gekoppeld aan Ma nouvelle famille.

Nu, ongeveer 2,5 week later, komt mijn avontuur echt dichtbij. Over een week woon ik in Nanterre, een voorstad van Parijs.

Nu ben ik nog erg druk met het regelen van een aansprakelijkheids- en reisverzekering, daar komt toch wel veel bij kijken. En m'n spullen gaan in dozen m'n kamer verlaten, zodat Ninja eindelijk haar kleine kamertje voor een grotere mag inruilen. Tot midden in de nacht ben ik al aan het strijken, het wassen is al begonnen, en ik heb veel moeite met de keuze wat ik wel en niet mee kan nemen, het liefst alles, maarja... een hele container gaat toch niet lukken...

Ik heb afgelopen zaterdag m'n afscheidsfeest gevierd, en daar heb ik echt van genoten! De mensen die er waren waren zo lief en gezellig, en met m'n liefste vriendinnen heb ik echt een topavond gehad in BillsBar! Iedere dag neem ik weer afscheid van een oppasadresje, mijn favoriete bezigheid ga ik gewoon doorzetten in Parijs, maar alle vertrouwde kinderen om wie ik echt veel geef zie ik deze dagen allemaal voor het laatst.. Aan het begin van deze week heb ik genoten van de laatste daagjes met Robin, waarbij we ook veel met m'n zusjes waren en het besef dat zij er niet meer altijd zullen zijn, kwam wel ineens hard aan.. Dinsdagavond heb ik samen met m'n vriendinnen gehuild en gelachen in de Wok Maxis, waar ze me mee naartoe hadden genomen met heel veel lieve persoonlijke afscheidscadeautjes. Ik ga een heel bijzonder nieuw jaar tegemoet, maar ik ga ook iedereen hier echt heel erg missen!

Gelukkig is Parijs zeker niet de andere kant van de wereld dus ik kom gewoon een weekje naar huis en misschien nog een paar keer een weekend. Mijn vader neemt me over een maandje mee uit eten in Parijs voor m'n 20e verjaardag, als hij daar een paar daagjes is met zijn vriendin. Het is superfijn om te weten dat ik tot 1 juli een heel ander leven krijg, maar ook de vertrouwde dingen niet ver weg zijn. Gelukkig leven we in 2011 en ik heb een laptop gekocht met ingebouwde webcam en speaker, dus ik hoop met iedereen heel veel te skypen! Mijn skypenaam is josan-1991, dus voeg me toe als je het leuk vindt om me ook live nog te spreken!

Dinsdag vertrek ik om 12.34 uur vanuit Zutphen richting Schiphol, en stap op 15.31 uur in de Thalys. Om 18.40 uur wordt ik opgehaald door m'n nieuwe Franse ouders en broertjes op Gare du Nord, en dan gaat mijn Franse leventje echt beginnen!

Excusez-moi dat dit verhaal weer vele tekens bevat, en niet te lezen is in een paar tellen. Maar ja, dat is nou eenmaal Jos-style!

Ik heb dit geschreven met kriebels in m'n buik en een lach op mijn gezicht omdat het allemaal geregeld is en nu toch echt bijna zover is! Daarnaast rolt een traan over mijn wang omdat ik hier het perfecte leventje leef met zoveel lieve mensen, waar ik niet zomaar uit wil stappen.. Maar ik kijk uit naar wat me te wachten staat!

Beaucoup d'amour!

Josan